Friday, May 28, 2004

Green Spaghetti Sauce with Red Polka Dots

-
onion
garlic
tomato, cut in cubes
spinach or other greens
black olive paste
olive oil
crème fraîche
pinch of salt
pepper
grated Parmasan cheese

Fry the thinly chopped onion with the crushed garlic in the olive oil. Add the coursely chopped greens, the tomato cubes and the black olive paste (which is nothing but olives, mashed in the foodprocessor), salt and pepper. Cook until the greens have wilted. Stir in a generous amount of crème fraîche and serve over spaghetti with the parmesan.

Replacing the tomato with chopped sundried tomatoes is another option!

Buon apetito!

Thursday, May 27, 2004

Dagen om Nachten

-
Dagen rijgen zich om nachten
als kralen om een koord.
Tijd drijft voort.

Hij spint gedachten
om gevoel,
maar vat het niet.

Het blijft schimmig
een stap langszij
in het verschiet.

Te dicht,
te ver,
en nooit eens
quitte.

Wednesday, May 26, 2004

Gedichten Post

-
Gedichten vallen
zomaar
op de voordeurmat.

Een rekening
om te vereffenen;
een boodschap
aan mezelf.

Soms,
bij verrassing,
tilt er één
de druilerige dag
op
tot een glimlach.

Monday, May 24, 2004

Reünie

-
Ze zitten de tafel rond.
De vriendschap gaat van mond tot mond.
Een slok herinnering,
een hap die schatert tot een lach.
Ze praten zich de avond in,
zonder slot of een begin.

’t Is uurloos samen delen;
als kinderen weer spelen
met wat hen ooit verbond.

Friday, May 21, 2004

Tovertaal: totaal vertaal

-
Drijfveren:
eendentooi op koele meren.

Machtswellust:
de koning die een hoer kust.

Kanonnade:
stemmen omarmd tot serenade.

Zondebok:
ram zeilt door het heelal als klok.

Muizenissen:
holletjes besognes om het ongewisse.


De stoet is on-uit-putte-lijk
en sterft in bron van kermis opsmuk.

Thursday, May 20, 2004

Ze Durft Het Niet

-
Ze durft het niet
te zeggen
dat ze van hem houdt;
dat hij haar leven vult.
Alleen zijn is zo koud.
Ze durft het niet.
Ze is zo bang.
Ze heeft geen moed.
Straks loopt hij
op de gang
de voordeur tegemoet.
Dan ziet ze nog
alleen zijn rug.
Hij zegt: “nou dag,”
en met een slag
valt dan de deur
voorgoed in ’t slot.
Hij komt nooit terug.

Ze zegt maar niks,
in angst verknepen.
Ze wacht totdat ook hij
op haar is uitgekeken.

Tuesday, May 18, 2004

Post Party Soup

-
This is a clear soup I quickly made coming home after a party.

Onion or shallot
Tomato
Tarragon and parsley
vegetable stock cube
oil or butter
(salt and pepper)

Sauté thinly sliced onion in the oil or butter. Add the tomato, cut in cubes, and soon after: tarragon, stock cube and enough water. Allow to boil for 10 minutes. Correct the seasoning and add the chopped parsley.

Warming and invigorating!

Monday, May 17, 2004

Begraven

-
Je mag me wel begraven;
nee, liever niet cremeren.
Ik wil niet sublimeren
in rook naar hoger sferen.

Berg mij maar in de grond,
waar maden sabbelen aan mijn mond.
Dan kan ik nog de aarde ruiken;
de wormen laten duiken
naar mijn darmen die vervormen.

Laat zo dan nog de zon
de laag verwarmen
tussen mij en het heelal.
laat de regen hem verweken;
laat de sneeuw zijn duister breken.

De dood maakt mij niet bang.
Maar eeuwig voort te zweven
is wat ik na mijn leven
wel ’t minst van al verlang.

Wanneer mijn adem is geblust,
wens ik alleen nog rust
in aarde
die mij welkom kust,
en mijn lichaam
koesterend sust.

Friday, May 14, 2004

Dagdromen

-
dag – dromen
nacht – leven

op de grens
de wens
dat het even
goed zal komen

Thursday, May 13, 2004

Sophie's Choice

-
We once spent a whole long warm summer in a cottage on an island near the sea. The children were still small. We did two kinds of activities on alternating days. One day we would strap the children to our bicycles and tour part of the island; the other day we would go to the beach or stay on the large wooded property.
In the evening we would sit across from each other, wrapped up in a book. The owners had two bookcases full of leftover books. Books that nobody had wanted, or had room for, and that had ended up in a summerhouse by the sea.
It was a wonderful library. We devoured Dickens and Michener, Naipaul, Kafka and Selma Lagerlöf. We gobbled up Agatha Christie and Barbara Cartland.
That is how I came to read William Styron’s Sophie’s Choice. I was shocked and disgusted by it. I was shocked, not by the subject, which was horrifying. I was shocked by Styron’s treatment of it: he had stolen a gruesome period in the history of the twentieth century and turned it into a sensational story. And it had worked! He had gotten away with it!
I couldn’t find people who agreed with me. Criticizing fiction about the holocaust is tricky business. It is haloed with an aura of respect. And that is how it should be. What do we, outsiders, really know about that history? But I believe that authors should be bound by that same respect, and to me Styron had violated that.
The proponents argued that it was a horrible choice that that woman was faced with.
Exactly! That is what is remembered: a mother’s choice between one child and another. And all the rest is pushed to the background. That choice is presented as the epitome of that woman’s suffering.
Cheap and low, that is what I call it. This is not a book about the horrors of the holocaust. This is a book about one small sensational occurrence during the holocaust. The holocaust alone was not sensational enough for Styron, he needed an additional heart-rending human dimension.
I have come to realize that it is not true that all human suffering has already been turned into good literature. There is so much grief that has still not been recognized, that has been swept under the carpet.
In this May month of remembrance there are again a number of documentaries on television, and frankly I am aghast at the bizarre stories about the Second World War that keep emerging. Stranger and more human than Styron’s cheap shot. Like the one about the many parents who were faced with the choice of taking their children with them to the annihilation camps or to leave them behind as orphans in the uncertain care of “good” people.
There is a choice for Styron! Stripping stories to the bare essentials makes them much more gripping.
Another history that was documented and shown on TV was about a five-year-old orphaned Jewish boy, who was adopted by a collaborating family who dressed him up in an SS uniform. He was sent to a Nazi health camp of which they showed picture footage, with the boy running around and playing. He never saw his own family again. Recently he applied for compensation as a war victim, but it was denied him on the grounds that he had joined the SS! Turning such a story into fiction would be addressing the dilemma of good and bad in wartime.
All the stories that were shown on TV had elements of that absurd carelessness and barbarity of man, reminiscent of The Painted Bird by Jerzy Kosinsky, which is largely autobiographical.

It proves my point: there is far more cruel ambiguity in true stories than in fictional ones.

Wednesday, May 12, 2004

Spiegel

-
De spiegelmaat
bedoelt het niet zo kwaad.

Het beeld treedt nader
naar het kader
van zijn zijn.
Hij kijkt geduldig terug.
Hij keert zich niet de rug.

Hij wacht en telt
totdat het oordeel is geveld
over de ander die kleeft
aan zijn bespiegeling;
die geeft
wat hij ontvangen heeft,
en alleen maar daar
in leeft.

Monday, May 10, 2004

Jubelzang

-
Als Job viool speelt, bergt zelfs de machtige Tijd zijn snavel in zijn veerdons en huivert.
Het begint als de strijkstok zijn adem in houdt. Jobs wang ligt spiedend op de klankkast, gespannen wachtend op het teken uit de kosmos.
De engel fluistert. Zij streelt de snaren en tegelijkertijd barst de viool los met lyrische moed. Trillend rilt de ontroering omhoog. Het lied smelt de muren en de daken los, en zeilt dansend en zwierend het luchtruim in. Het buitelt en duikt en drijft mee op de wind in de wolken. Het spint ijle, luchtige draden van zilveren zijde en van goudbrokaat. Wellustig fonkelend ten overstaan van het hele weidse heelal juicht het lied van droefenis. Het snikt van vreugde, en kietelt teder de luisterende oren.
Het aardvlies weekt zijn lompe hoeven uit de zompige moerasgrond en stijgt met veren vlerken op. Job speelt. En de hemel onderwerpt zich.
Atie zit ernaast en ziet het aan. Op de piano moet zij de geestdriftige jubelzang begeleiden. Gedwee buigen de toetsen zich onder de aanslag van haar vingers. Een akkoord, een chromatisch loopje, even rust, en dan weer inzetten. Gehoorzaam volgt ze de jongen met de engel in zijn ziel.
Als ze daar zo zit en zich angstvallig neigt naar alle wendingen van zijn vurige hartstocht, ontvliegt hij haar. Hij maakt zich los, zweeft speels en dartel boven haar hoofd, en daagt haar uit. Maar zij kan zich niet onttrekken aan de logge bodem, aan de zware, trage tonen van de vleugel die haar plakkerig omarmen. Indachtig luistert ze naar de zingende jubelstem van de viool, maar alles wat ze hoort, is de engel die haar beschimpt.
De jongen merkt het niet. Hij is opgenomen in de hemelse zang en deint op de tonen van de euforie. Lang kan het niet meer duren. Ze naderen het einde van het stuk. Als sein fladdert de jongen met zijn ogen langs de hare en leidt de vertraging in. Ze volgt.
Een blik, een aanzet, en dan klinkt krachtig tezamen het slotakkoord.

(Uit: De Eerste Vrouw)

Friday, May 07, 2004

The Sergeant-Major

-
“Come, come,”
said the sergeant-major.
“I’ll wager
I can hum-drum
Louder than you!”

And he did.

It was deafening!

Thursday, May 06, 2004

Baken

-
De wereld scheurt uiteen.
Hij is zo dood alleen.
Hij barst wanhopig
uit zijn schulp,
en schreeuwt om hulp.

Niemand die het hoort.
Een enkeling kijkt verstoord
en spoedt zich verder.
Hij stormt volledig onder
de zwaarte van ’t bestaan.

Niet dat hij voort
gaat is een wonder,
maar dat hij durft
weer op te staan;
zijn ogen op te slaan
naar ’t schijnsel van de maan.

Hij,
voortaan
baken
met een naam.

Tuesday, May 04, 2004

Schrijnende Schroom

-
Schimmige scharen
schrijnende
schroom

schuiven schoorvoetend
met schuchtere
schreden

in schamel protest
op de scherven
van hun droom.

Monday, May 03, 2004

Lentegeur

-
Zacht roze
ruikt de straat
in de zwarte nacht.

De geur van tuinen
over doffe stoeptegels
en auto’s glimmend
in het lamplicht.

Bij het snuiven
verstuift
de sluier
tot herinnering.