Tuesday, August 31, 2010

Verlegen Interviewer

Deze keer lukte het voor het eerst te kijken naar een aflevering van de serie Zomergasten van de VPRO. Eerdere jaren verbleven we de hele zomer in Frankrijk, alwaar geen TV. En dus waren we aangewezen op boeken voor ons intellectueel verpozen.

Zomergasten: aardige formule, leuke gast, goede televisie. Jelle Brandt Corstius in gesprek met Erwin Olaf, fotograaf.

Wat me echter het meeste trof was dat hier twee behoorlijk verlegen mensen een behoorlijk publiek gesprek voerden. En hoe dat de aard van het gesprek beïnvloedde.

Brandt Corstius is overigens niet de enige verlegen journalist op de Nederlandse televisie. Joris Luyendijk is het ook. Alleen werd ik pas nu aan het denken gezet wat het doet met het interview.

Verlegen mensen zijn kwetsbaar, althans in hun verlegen momenten. Dat maakt dat het lijkt of de interviewer het kille harnas van zijn vak al heeft afgelegd. Niet de journalist stelt de vragen, maar de mens die achter het masker vandaan is gekomen. En die mens lijkt telkens weer iets te moeten overwinnen om de redelijk intieme zaken, die hij aan de orde wil stellen, te uiten. En als hij dat dan toch gedaan heeft, lijkt hij soms wat te schrikken van de reactie die dat teweegbrengt. Een enkele keer lijkt het of hij zijn daad wil herstellen, maar hij doet het niet. Hij doet zijn werk.

De gast, de verlegen fotograaf Erwin Olaf, lijkt door de gêne van Brandt Corstius zelf ook wat verward te worden. Maar hij wil hem ter wille zijn. Dat zie je. Hij doet dus erg zijn best zo goed mogelijk te antwoorden. Dat kost energie, maar anderzijds is het niet zo erg dat hij met de billen bloot moet. Althans, dat denk ik als kijker. Want de billen van de journalist zijn ook een beetje bloot.

Dit is zo anders dan de gelikte Angelsaksische televisie interviews, die interessant kunnen zijn, maar weinig emotie oproepen. Hier wel. Hier zit je een beetje op het puntje van je stoel je af te vragen of deze twee mensen het einde van het gesprek wel heelhuids gaan bereiken. Telkens hou je even je adem in, om zo te zeggen, en blaas je weer opgelucht uit, als er bijvoorbeeld weer gelachen wordt.

Dat maakt zo’n interview zo hartverwarmend.