Christmas Dinner

Dichtend Leven

-
Zolang ik dichten kan
schildert het leven
kleur.

Christmas Season

The children have come home for the holidays. Excitedly the dog is jumping around them. In the attic the boxes with baubles have been dug out from under the dust. The tree is being trimmed. The house is ablaze with light and warmth. The christmas season is on its way

Salmon and Sauerkraut

-
Lay cooked (wine) sauerkraut (mixed with some crème fraîche or cream) in an ovenproof dish. Lay a slab of salmon on top and cook in an preheated oven (175 C or 350 F) until the sauerkraut is hot and the fish flaky, but still moist. Serve with a sprinkling of dill and mashed potatoes.

Alternately: Heat the sauerkraut and mashed potatoes together in the oven and serve with a sauce, made of gently heated cream (fraîche, double or whipping) with chunks of smoked salmon, and dill added at the last moment.

Amazingly simple and delicious!

The Nazis are Back

-
But not quite in shape. As you can see for yourself!

Firma Grimm

-
Op het grauwe deftige huis blinkt een glimmend koperen naambord boven een glimmend koperen trekbel:

FIRMA GRIMM & CO
Verhandeling van sprookjes en verzinsels

Koen strekt zijn hand uit naar de bel. Een heksenlach schettert rinkelend achter de enorme voordeur. Na een tijdje wordt die geopend door een dwerg. Hij gaat Koen voor door de donkere bomen gang waar grillige takken van het plafond naar hem graaien.
In de kamer van mevrouw Grimm is alles van snoep. De tafel is van chocola, en de stoelen zijn van peperkoek. Slierten drop hangen als franje aan de gordijnen.
Koen schuifelt naar de kromgebogen vrouw die in een enorme leunstoel van ijswafel zit.
“Dag mevrouw Irma,” zegt hij.
“Ik heet niet Irma; ik heet Firma!”
Ze komt zwaaiend met haar lange stok-armen overeind. Haar dunne donker doorschijnende gewaden wapperen dreigend op hem af. Hij draait zich om, naar links en naar rechts, maar ze blijft hem omcirkelen.
“En meneer Co? Waar is meneer Co,” vraagt hij met bibberende stem.
“Co? Die is er niet! Die is achter Hans en Grietje aan,” krijst Firma, en ze lacht.
Een knisper knetterende schaterlach.

USA Today

-
I had not been looking forward to our visit to the US the other week.
Returning to it after at least ten years I discovered:

that the people are so friendly;
that they are more critical of their policymakers than many Europeans;
that the weather was gorgeous;
that the billygoat trail was as beautiful as ever;
that our friends are as disgusted with their government as we are;
that they are as warm as I remembered;
that it was just lovely to be back for a week!

Azalea Petals

Behind Dusk

-

Behind dusk

the sun

fell away

from the moon

into darkness

Poached Pears

-
Cook peeled, cored and sliced poaching pears in a little water (or sweet white wine) with lemon, cinnamon and sugar, until they are soft and the juice is siropy. How long this will take depends on the pears.

Serve warm with a ball of vanilla ice cream and grated dark chocolate for its contrasting colour and bittersweet taste.

Zomerzotheid

-
Het is verschrikkelijk warm. Zó warm, dat de mussen van het dak vallen, zegt vader. Bennie kijkt telkens omhoog naar de goot om te zien of dat echt waar is. Moeder heeft een teil op het gras gezet. Met de tuinslang laat ze hem vol lopen. De kinderen dansen joelend als indianen om haar heen. Ze trekken hun kleren uit en gooien ze op het terras. Ze hangen met hun armen over de rand en plenzen in het water.
“Hè, wacht nou even!” zegt moeder, terwijl ze haar natte rok uitschudt.
Een zandvormpje scheert over het meer. Heing, heing, giert Bennies raceboot. Hei-ei-eing tegen de rand, hei-ei-eing tegen de emmer van broer. Zusje duwt de gieter onder water tot hij volloopt. De raceboot spettert langs de rand naar broer. Die gooit de emmer leeg over Bennies hoofd. Druppels kriebelen in zijn nek en langs zijn rug. Ze schaterlachen. Ze hollen over het gras achter elkaar aan, Bennie achter broer, en broer achter Bennie.
Zusje buigt over de teil met haar gieter. Broer ernaast met de emmer. Bennie gaat op de rand van de teil zitten en piest erin. Met zijn vingers schudt hij zijn piemel op en neer.
“Gedver,” zegt zusje.
Hij knijpt, totdat er een blauw glanzend balletje uitkomt.
“Gedver!” roept zusje. “Hou op!” Ze laat de gieter vallen en rent gillend weg. Bennie huppelt wijzend met zijn plasser achter haar aan. “Pies, pies,” giert hij.
“Wat is dit hier?” Moeder staat op het terras. “Kunnen jullie nou niet één keer samen spelen zonder ruzie te maken? Trek je kleren maar weer aan. Het is uit.”
Ze pakt de teil bij het handvat en kiept het water over het gras. Het plenst ernaast in de aarde. De kinderen hijsen hun kleren aan. Moeder knoopt Bennies broek dicht.

In Praise of Olive Oil

-
Recent research has discovered that olive oil does more to reduce the risk of cardio-vascular diseases than even wholemeal bread.
Although I approve of the outcome of this study, and I hope that the ban on fat will finally be lifted, I believe that isolated research cannot tell us about the whole functioning of a human body; that it cannot tell what is good and what is not; that it cannot replace human instinct.
Isn’t it obvious that anything that is produced naturally must be better for you than such amorphous blobs as “chicken nuggets”, or nondescript sauces from a bottle? That bread, in which you can taste the grains, must be healthier than foam rubber Wonderbread from the supermarket? I do not need expensive research to prove that!
Oil used to be unhealthy, because fattening. Nonsense! By the same token science outlawed breastfeeding for a while, because it was unhygienic, later to bring it back in with flying colours for the healthy babies it produced.
And more devastating was this command: crying babies should not be picked up and cuddled, because that would “spoil” them. Generations of poor mothers fought against their instinct to comfort their children. Until research found out that touch is essential for the growth of children.
Yet human instinct is still not permitted to be a gauge of what is right and what is wrong. Thus, many of us have stopped listening to our inner voice.

I doubt that science will ever look at the whole of life’s aspects in a commonsensical way, but at least olive oil is allowed back on our menus!

Mama Cash

-
Om even stil bij te staan: Mama Cash wil vrouwen over de hele wereld een plek geven. Ze strijdt voor vrouwenrechten, en geeft financiële ondersteuning aan vrouwenprojecten. Ze steunt "kleinschalige, innovatieve, grensverleggende en taboedoorbrekende initiatieven."

Waarheid als een koe: als vrouwen/meisjes onderwijs krijgen, goede gezondheidszorg en bescherming, gaat de ontwikkeling van een land met sprongen vooruit.

Mama Cash is nu een campagne 88 dagen gestart, "omdat vrouwenrechten mensenrechten zijn."

Dumbfounded

-
I have
no idea
what
to say
today.

I am
dumb,
dumb-
founded.

I found
nothing
to say
today.

nothing
at all.

Groningse Klei

Indian Curry

-
This is a simple way to create an seemingly authentic Indian curry:

Fry an onion and a minced clove of garlic in oil. Add slices of green pepper, and after a few minutes half of a shredded cabbage and a few diced tomatoes. Stir in a few teaspoons of Patak's curry paste and a can of chickpeas, with the liquid to loosen the thickness of the paste. Cook for another ten minutes.
Serve with naan bread that has been warmed under a hot grill. I never moisten bread, in spite of the recommendation on the package. I don't want to run the risk of soggy bread. I 'd much rather have it crisp.
Beware: even the mild variety of curry paste is quite hot to our Western taste!

Fatma and her Children

-
When I first came to Fatma’s house, she had no idea about how to set boundaries for her children. In the supermarket they would run through the aisles in order to pile up the cart with chocopops and cookies and what not. She gave in to all their wishes, feeding them cookies instead of bread and vegetables, and soothing their crying with sweets. And when things really got out of hand she would beat them out of frustration.
Then her marriage broke up, and her husband left her with a pile of unpaid bills: of the rent, of the utilities. For a month she lived without water, using rainwater to do her laundry, apart from accepting help from a neighbour, who offered the use of her washing machine and shower.
In spite of these dire circumstances she feeds her children regular healthy meals. They will ask her if they want something, instead of taking it. And sweets are only allowed at a certain hour of the day. In the supermarket the children will still be running through the aisles, but only to bring her the milk and the cheese that she has asked for.
Fatma is on the right track. I am proud of her.

Spelen met Woorden

-
Gisteren had ik het over spelen met woorden. Tonnus Oosterhoff doet dat bij uitstek. Klik hem aan, en lees zijn bewegende gedichten!

Cooking up Fiction with Flying Colours

-
Writing fiction is so different from cooking or painting.
When I cook, I happily throw together a number of ingredients, trying things out, improvising as I go along, tasting to check whether I am on the right track.
Painting watercolours goes along the same lines. The paints and the brushes are the vegetables and the herbs. I may start with a shape in green and blue, allowing the colours to blend. Just looking at what happens makes me decide how to continue. There is a definite interaction between me and the painting. It is a dialogue between the watercolours, with their distinct, ever changing characters, and the brush that is controlled – more or less – by me.
Writing has no ingredients. Pen and paper, or the PC, are not the stuff stories are made of. Literature is a mental art form, just like music. Therefore I cannot just sit down and play a little with the ingredients. There are none.
I could play around with words, and I do at times, and they produce what may be called poetry. Poetry comes closest to painting, in that it allows one to fool around with the components.
Fiction or drama do not work like that. They need ideas, underlying themes, plot development, and so on. These are all ingredients that need to be conjured up intellectually.
That is why I sit and stare at my screen from time to time, without any ideas emerging about how to continue. I am stuck. I have a writer’s block. Impossible to open the fridge to see what it contains. No endless mixing of colours on my palette to find the right mood.
All I can do is go for a vigorous walk in the woods, or have a discussion with the members of my writing group. They are a much better remedies for a clogged pipeline.
Then the flow can come back with the colourful flair of my cooking!

Sanctus Spiritus

Spinach Soup

-
My mother used to make spinach soup with the left over water. This is my newly experimented version:
Sauté finely chopped shallots in vegetable oil. Add the washed and torn leaves of the courser variety of spinach and wilt over a high heat. Crumble in a vegetable stock cube, of just salt and add water. Boil for a few more minutes.
Puree with the mini masher, serve piping hot with a dollop of cream.
The beauty of it is its rich, bright green colour with a spiral of creamy white. Gorgeous!

Memories

-
All
that is left
of her
is a hole
full
of memories.

Launderette in Paris

-
A girl in the sill
of a launderette,
her back to the street.
Creaseless is her blouse,
starched white
the paper on her knee.
She is scribbling
line after line
of tiny words.

Cellophane wrapped
round a faded bouquet of
mauve and burgundy.
Sepia its fragile leaves;
brittle its petals.

The girl is writing
feverishly
in the windowsill,
while the washing machines
are churning,
churning,
in their diurnal course.

The Launderette

-
A girl was sitting in the windowsill of the launderette, her back half-turned to the street. Her white blouse clung tight against her body, her hair fell in thin strands across her shoulders. She sat bent intently over a writing pad on her knee, scribbling line after line of tiny words.
Behind her lay a bouquet of flowers, carefully wrapped in cellophane. Its colours had faded to mauve, and sepia, and burgundy. Its leaves and petals had shrunk to fragile brittleness.
While the girl wrote on feverishly, the washing machines were churning the laundry in a diurnal course.
Churning, and churning, and churning.

Trekkertje

Celeriac

-
In the Netherlands celeriac is an under-estimated vegetable. Indispensible in the traditional peasoup, but that's it. I love it on its own for its naturally sweet, gentle taste.

Cut the bulb in thick slices and peel with a sharp knife. Dice the wheels (to prove that the quadrature of the circle is after all possible). Plunge in cold water to minimize the discolouring. Boil in salted water until tender. Serve with a cheese sauce: just stir in crème fraîche with grated old Gouda or Cheddar. Grate some nutmeg over it. That's all!

In France celeriac is sold as salad in charcuteries. Grated raw, and mixed with a creamy remoulade. Dutch butchers have followed suit.

Arjan Benning

-
I've pinned a new link on my bulletin board to Arjan Benning. He's the maker of the reprehensible pictures I mentioned in yesterday's post. Visit him! He makes gorgeous photographs!

Music with feeling

These posters had to be removed because the Concertgebouw thought they were indecent!

Op Reis

-
Hier had ze zich op verheugd. Ze ging op een bankje zitten om er rustig van te genieten.
Overal duiven. Hele drommen duiven die hipten en fladderden over het plein en aan haar voeten. Grappig zoals ze hun kop naar voren duwden bij iedere stap en dan hun lichaam met hun poten erachteraan trokken. Als ze opvlogen in een zwerm zag je het wit onder hun vleugels. Dan streken ze weer neer bij een groep mensen en trippelden om hen heen op zoek naar voer.
In haar rugzak had ze nog een boterham in een zakje. Ze zette de tas op haar schoot om hem open te ritsen. Meteen keerden de troepen zich. De koppen draaiden, de pootjes hipten op haar af. Ze brak brokjes van het witte broodje met salami en strooide ze over het plein, zover mogelijk van zich af. De vogels stoven erop af en vochten om de stukjes. De laatste kruimels die ze van haar jurk af sloeg werden door een paar achtergeble­ven onnozelen vanuit de richels tussen de keien gepikt.
De felle zon flikkerde achter haar zonnebril over het grote plein, dat zich uitstrekte langs de toeristen, het karretje van de ijscoman met de gestreepte parasol, de bankjes, en het sierlijke smeedwerk van de fontein. Langs de rand van de piazza stonden de rijen met kleurige bussen: groen, en geel, en rood met witte letters. Daarachter de gebouwen met de torentjes en de hoge ramen waaronder de galerijen met winkels liepen, geschilderd in roze en okergeel en zachtgroen. De zon streelde warm haar nek en drong door het dunne katoen van haar jurk op haar huid.
Vanaf de rij bussen kwam een man gebarend op haar af.
“Dames en heren,” riep hij, “Het is weer tijd! We moeten verder. Anders zijn we te laat in het hotel en missen we het diner!”
Aardige man.
“Ja, ja,” riep ze terug. “Ik kom eraan!”
Van de bank greep ze haar rugzak die naast haar lag. Ze zocht naar iets, maar ze kon het niet vinden. De reisgids, haar fototoestel, haar zakdoek, een flesje water. Had ze het dan toch in de bus laten liggen? Ach, het gaf ook niet. Ze sloot de rits van het vak vóór ze overeind kwam om de tas over haar schouder te zwaaien.
“Scusi!”
Achter haar stond een jongeman met een lichtgebruinde huid en kort, stug zwart haar. Donkerbruine ogen in een verlegen lachend gezicht.
“I think you dropped this, no?”
In zijn hand hield hij het foldertje van het hotel waar ze die avond zouden logeren. Zijn duim lag over de gedekte tafels op het terras met het uitzicht op zee. Daar zouden ze dineren. Een driegangen diner, zoals iedere dag. Met een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje. Een glas wijn erbij inbegrepen.
Ze zakte neer op het bankje met de rugzak op haar schoot en ritste het vak weer open om het foldertje tussen de bladen van de reisgids te steken.

Ze vouwde haar handen om de gids in haar schoot. Op de omslag stond een foto van een zonovergoten plein: zwermen duiven op de blauwgrijze keien en groepjes kleurig geklede toeristen met fototoestellen en strooien hoedjes rond een fontein waar water spoot uit de enorme bekken van vissen. Een ijscokarretje met een roodwit gestreepte parasol stond middenop. Achter de drukte op het plein bescheen de zon de pasteltinten van de gebouwen: roze en pistache en zacht oranje. De huizen hadden torens met balkonnetjes en ramen met gesmede hekken ervoor. Daarboven lag strak de helderblauwe lucht.
Langzaam stond ze op met de gids nog in haar hand.
Kom. Ze moest weer verder. Ze had thuis nog veel te doen.

Chanson des escargots qui vont à l'enterrement

-
A l'enterrement d'une feuille morte
Deux escargots s'en vont
Ils ont la coquille noire
Du crêpe autour des cornes
Ils s'en vont dans le soir
Un très beau soir d'automne
Hélas quand ils arrivent
C'est déjà le printemps
Les feuilles qui étaient mortes
Sont toutes ressuscitées
Et les deux escargots
Sont très désappointés
Mais voilà le soleil
Le soleil qui leur dit
Prenez prenez la peine
La peine de vous asseoir
Prenez un verre de bière
Si le cœur vous en dit
Prenez si ça vous plaît
L'autocar pour Paris
Il partira ce soir
Vous verrez du pays
Mais ne prenez pas le deuil
C'est moi qui vous le dis
ça noircit le blanc de l'œil
Et puis ça enlaidit
Les histoires de cercueils
C'est triste et pas joli
Reprenez vos couleurs
Les couleurs de la vie
Alors toutes les bêtes
Les arbres et les plantes
Se mettent à chanter
A chanter à tue-tête
La vraie chanson vivante
La chanson de l'été
Et tout le monde de boire
Tout le monde de trinquer
C'est un très joli soir
Un joli soir d'été
Et les deux escargots
S'en retournent chez eux
Ils s'en vont très émus
Ils s'en vont très heureux
Comme ils ont beaucoup bu
Ils titubent un p'tit peu
Mais là-haut dans le ciel
La lune veille sur eux.

(Jacques Prévert)

Pumpkin Soup

-
Slice a piece of pumpkin or a small squash (butternut, for instance, is much tastier than the big Jack-o-Lantern!) and take out the seeds. Roast in a hot oven, doused in some olive oil, until soft and slightly blackened at the edges. This intensifies the taste of the squash.
Meanwhile sauté some shallots and the whites of a leek in butter or oil. Add a peeled, diced potato and a piece of minced red pepper. Salt and Pepper. Pour a good slosh of white wine over it and simmer until tender.
Scoop the squash out of its skin, add to the soup and add enough water and/or milk to make it the right consistency. Mash until it is smooth and silky and bright orange.
A very autumnal soup! Even in colour!

Fourteen People

-
Fourteen people are hunched over the dining table, eating lunch and drinking wine. They are talking intensely, savouring the warmth of the words they speak. Fourteen people are moving closer towards each other, sharing memories. “Yes, I remember! That was when . . . ,” they say. They look each other in the eyes and smile.
Fourteen people are sitting together at the dining table with no other thoughts than what they share.
Their lives had not crossed until that day. Yet they are united and close in the tenderness of the moment.
Fourteen people are hunched together, united and close.
That morning they have buried their dearly beloved friend.

Joke

-
15 November 1946 - 14 October 2005.

She leaves us "the better for having known her."

Joke in her Finest Hour

28 September 2005 in the Elisabeth Hospiz, Deesem, Germany:
Dr Joke Waller!

Regendruppels

-
Broertjes bed is koud geworden. Hij ligt als een balletje doodstil half op zijn zij om het weer warm maken. Het plafond is groenig verlicht. “Tik, tik,” zeggen de druppels op het raam. Ze lopen over kleine kronkelende weggetjes achter elkaar aan en spelen tikkertje. Ze huppelen in sprongetjes naar omlaag, precies over de paadjes, en dan ineens, “Tik, jij bent h’m!”, rollen ze over elkaar heen, totdat ze helemaal beneden zijn bij het kozijn. Meteen spatten ze bovenaan weer tegen de donkere ruit om opnieuw te beginnen.
Er draait een auto de straat in. Het geronk klimt naar het bovenraam. Een felgele streep komt uit de hoek geschoten en schuift traag naar de andere kant van het plafond. De druppeltjes klampen zich verschrikt in het volle licht tegen het raam. Totdat de gele baan naar de hoek van de kamer gevlucht is en ineens weer weg floept. Nu kunnen ze weer doorgaan met hun spelletje: “Tik, tik, jij bent h’m!” Het groene plafond wiegt boven broertjes hoofd. Hij wacht tot er nog een auto komt. Hij wacht en wacht, terwijl de druppels tikkelen op het raam.

Chanterelles à la Gita Kantola

-
Sauté onions or shallots in butter with a little oil. Add the cleaned and sliced chanterelles and sauté until they have released their juice and it has evaporated. Season with salt and pepper. Add cream and simmer gently. Whenever the liquid has cooked away, add more cream. This may take hours and creates a rich, intensely flavoured stew. Top with chopped parsley if you like.
Delicious!

Autumn

Summer Memories

-
the tan of
summer on my skin

is fading.

memories
have been
shoved into
far corners
by

BUZZ OF TRAFFIC,
APPOINTMENTS,
TIMETABLES.

summer is
over,
far over
there.

Sidcup

Well, that is the question. . . .
For one, A. is going to study Theatre Practices at Rose Bruford College for one year.
But for the rest Sidcup is a dead end town on the trainline to London!

Love and Duty

-
In the early forties in Indonesia they were forced to go their separate ways. She went with their small children to a women’s camp on Java; he was sent to the railroad in Burma.
When they were reunited after the war they vowed never to be separated again.
Sixty years on she is blind and suffering from Alzheimer. He is not wavering from her side. Now and then one of his daughters takes him out for a cup of coffee or a raw herring in a café on the beach promenade.
He savours these moments before he goes back to his ailing wife. Dutifully. Full of love.

Martha and Bernie Marks

-
I've added the links of this very talented couple. We met them many years ago in Granada and spent some jolly time together. When they moved from Chigago to the Southwest we lost them. Joost Polak found them again, and now I've pinned them on my board!

Rules to Live By

According to Mireille Guiliano (French Women Don’t Get Fat):

- Drink at least 1 to 1½ liters of water a day. Apart from tea, coffee, soda or wine.
- Have two portions of real yoghurt a day. This should help the digestive system.

These are the ground rules. There are a few more that are worthwhile:

- Eat what is in season, and eat it market fresh.
- Eat lots of fresh fruit and vegetables. No products with E’s on their labels.
- Eat what you like, but eat it in moderate portions.
- Don’t go hungry and don’t get stuffed.
- Don’t skip a meal. Rather add an extra one (tea?) and eat your meals in a few courses: starter, main course, dessert.
- And most important of all: Enjoy what you eat! Savour it!

Mireille Guiliano needed a whole book to bring this message across, but she wrote it in an entertaining way, so it was no chore.

In the meantime, most amazingly, I’m shedding pounds!!

Avocado Starter

-
This is the easiest starter ever:

Fill half an avocado with a puddle of vinaigrette: olive oil, cider vinegar, mustard, salt, pepper.

Serve.
By itself, or on some lettuce leaves.

Tunnel Vision

Quetschen Compote

-
Quarter a dozen quetschen and take the stones out. Marinate shortly in lemon juice. Heat butter in a casserole, add the quetschen and a heaped tablespoon sugar, mixed with cinnamon. Cook until soft, but not mushy. Allow to cool. Serve with ice cream, or whipped cream, or crème fraîche.
We tasted it without any of these: even better!

De Keverdynastie

-
In een bloemenkas woonden eens verschillende kevers: de Meikever, de Junikever en de Julikever. Dat waren drie broers van de Keverdynastie. Ze heersten over verschillende delen van de kas.
Vóór hen was er Opa Kever geweest, Kever Augustus. Dat was me een tiran! Die heerste niet alleen over deze hele kas, maar ook over de kassen van de buren. Die had hij allemaal veroverd met zijn stentorstem!
Opa Kever Augustus was allang dood. Alleen zijn schild bestond nog. Je kon het achterin zien hangen bij de begonia’s, een beetje dof, een beetje schimmelig.

Het Aapje

-
Er is een pakje uit Amsterdam gekomen. De moeder houdt het in haar handen, terwijl ze ernaar kijkt. Ze kantelt het ondersteboven en weer terug. Langzaam pakt ze een schaar en knipt het touwtje door. Ze rolt het bruine papier uit. “Voor zusje?” vraagt het jongste kind. “Voor d’r verjaardag?” De moeder geeft geen antwoord. Ze staat voor de tafel waar het geopende pak ligt, en beweegt zich niet. Haar zoontje heeft zich al omgedraaid. Dan pakt de moeder vliegensvlug wat er tussen het pakpapier ligt en houdt het hem voor. “Hier!”
Een aapje. Hij draagt een grappig mutsje en een geruite jasje. Hij ruikt naar stro. “Voor mij?” vraagt hij. “Ja, jij mag het hebben.” Moeder graait nu het papier en het touw bij elkaar en verfrommelt ze tot een dikke prop. Ze loopt ermee naar buiten en gooit hem in de vuilnisbak. “Ziezo,” zegt ze. Broertje vindt dat moeder niet zo kwaad hoeft te doen, want het is een lief aapje. Hij drukt hem tegen zich aan en geeft hem een zoen op zijn mutsje.
De hele dag heeft hij aapje bij zich. Hij laat hem aan zijn broer en zusje zien als ze uit school komen. “Mooi,” zeggen ze, en ze gaan met de bouwdoos spelen. De vader komt thuis. “Wat heb je daar?” vraagt hij. “Hoe kom je daar aan?” Hij kijkt naar de moeder. “Straks,” zegt ze.
’s Avonds gaat aapje mee naar bed. Hij schuift beer en koe opzij om een plekje te maken. Met zijn hand op het geruite jasje valt hij in slaap. Als het helemaal donker is komen zijn vader en moeder nog kijken of hij lekker ligt. Ze staan samen naast zijn bed. “Ach, kijk nou,” zegt zijn moeder.
“Toch had je het aan zusje moeten geven,” zegt de vader. “Hij heeft het aan háár gestuurd.”
“Ik kan het niet. Nee, dat kan ik niet. Wat moet ik dan zeggen?”
Ze hebben zich omgedraaid. Het broertje trekt het aapje dichter tegen zich aan.
Een paar dagen later is het weg. Het ligt niet meer naast beer en koe op zijn kussen. Hij gaat naar de kamer van het zusje en zoekt tussen haar poppen. In de slaapkamer staat de moeder te strijken. Zusjes bloesje hangt met slappe armen over de plank. “Waar is aapje,” vraagt hij.
“Aapje?” Ze houdt het ijzer omhoog en kijkt hem aan alsof ze nog nooit van aapje gehoord heeft.
“Van dat pak.”
“O, dat. Weg, denk ik.” Ze laat het ijzer sissend neerdalen op zusjes rug. Het broertje begint te huilen. “Niet huilen,” zegt de moeder. “Je krijgt wel een nieuwe.”
Maar hij huilt toch.

The Second Coming

-
The Second Coming is at hand.
Whether one believes in it in a biblical sense or ecologically, W.B.Yeats's poem, written a century ago, is eerily relevant.

Cold Tomato Soup

-
garlic
shallots
tasty, juicy tomatoes
lemon juice
herbs like basil or tarragon or parsley
salt and pepper
a piece of red chili pepper or a dash of "harissa" (red pepper paste)
a slosh of olive oil

Mix all ingredients together in a foodprocessor and cool for a few hours. Eat come ça, or with a slice of dark brown bread.

Roses

Narcissus

-
Imagine
a world without mirrors:
no reflection of self
except a grunt
encountering one’s smile;
anger
in response to one’s words.

One day, bending over
to wash one’s head,
a beautiful image
looks back from the water surface.
Smiling one’s smile,
or raising eyebrows.
Pouting its succulent lips.

Wouldn’t you
fall in love with that face?
Wouldn’t you gaze at it forever?
Wouldn’t you?

Get real!
We all spend hours
peering into the ponds
on our walls!

Veal Casserole

-
Brown cubed veal in butter.
Scoop into oven proof dish with a slotted spoon.
Sauté some shallots and one (yellow, orange or red) pepper in the butter.
Turn off the heat and gently mix into the vegetables: 1 tablespoon flour, 1 dl white wine, a few scoops of crème fraîche, thyme, salt and pepper.
Pour over the meat and cover.
Stew in preheated, 150 C oven for one hour.
Serve over rice, accompanied by a green salad.

French Women Don't Get Fat

-
One of our guests brought us the book French Women Don’t Get Fat by Mireille Guiliano, who sings the praises of food and wine, and how to enjoy them without putting on weight. It is a lifestyle book, different from any other in that it is Catholic in its tone of celebration, so unlike the puritanical guidelines that come from America about how all the good things you have enjoyed in life are bad, because they contain butter, or germs (very bad!!), or whatever else is fashionably contemptible.
Many years ago I became interested in cooking meals without meat or fish, and got a vegetarian cookbook from my dear mother in law. It was all about “healthy” and “good for you” and unfortunately extremely boring. I shamefully admit I never used it once. Shortly after that P brought me a Moosewood Cookbook from the US (Yes, it is possible!) that was oozing with enjoyment of food, with excitement about how this ingredient would enhance the taste even more: a celebration of eating. It was only after a while that I realized that this was a vegetarian cookbook. I’ve been hooked on it ever since!

Visual: Vista of the Here-After

Palatable: Mirabelles

-
P cut down some hazelnut bushes and revealed a tree full of mirabelles, miniature yellow plums, that were just ripening. We picked all the fruit from the tree, five kiloes, and I made jam:

Boiled the fruit until it was soft. The stones were supposed to float to the top, but they didn't. So I decided to push it through a collander, not having the patience to wait overnight for the juice to have dripped from a jelly bag.
Weighed the pulp and added approximately between 3/4 and 1 time their weight in sugar. Brought to the boil and allowed to bubble for 10 minutes. (Assuming mirabelles, like plums, had a high pectine content. I was right!)
Poured immediately into clean jars, closed them tightly, and turned them upside for better sealing.
We had some this morning with our croissants, and fresh, unpasteurized butter, like you don't taste anywhere else!

Joys

-
Our joys here are mainly visual and palatable:
"O! Look at the view!"
"Delicious!!"

Pavlova

-
This is an absolute gorgious dessert that A made for P's birthday:
Preheat oven to 150º C. Beat 4 eggwhites to soft peaks. Gradually add 225 grams of castor sugar until the eggwhites are shining. Sift 6 teaspoons of cornflour into the mixture and fold it in, together with 1 tsp white vinegar. Scoop into a round mold, lined with baking paper. Put in oven, reduce the temperature to 120 º C, and cook for 1 hour. Turn the oven off and allow meringue to cool. Spread real French crème fraîche on top and cover with red currants or other summer fruit. Serve immediately.
A feast!

A Quiet Valley 3

Figs and Goat's Cheese

-
Cut two figs per person in half and lay them face up in a small ovenproof dish. Cover with slices of goat's cheese and slide under a hot grill until the cheese is browning and bubbling. Serve immediately as a starter.

Hot!! and chique!!

Geluk

-
Eens
wilde ik geluk vastleggen
op een foto:
veldbloemen in een jampot,
het silhouet van een boom tegen de avondlucht,
de glinstering in je ogen.

Ik kon het niet.
Het zou toch nooit lukken.

Want hoe fotografeer ik
de geur van regen,
een zingende viool,
de zon op mijn gezicht?

De huid van een kind tegen mijn borst,
je stem als je me roept,
de lach die we samen delen.

Ik heb dus mijn camera
in de kast geborgen.

Tapenade

-
Mix in a foodprocessor: black and green olives (pitted saves a lot of time!), sundried tomatoes, boiled egg, parsley and some harissa (Puréed red pepper). Run the machine while adding olive oil for smoothness.
Serve on wholewheat toasted bread with a glass of red or white wine on the summer terrace!

Our Street

-
It is so quiet here. No busy street. No children playing hopscotch on the sidewalk, running their tricycles up and down in total ignorance of pedestrians. No knocking on the window: “Hi! Hi there!” Dustmen bang the garbage cans on the back of their truck. A dog is barking fervently.
The neighbour across the street is watering his first floor window boxes with a hose, the water splashing every which way. Further down a popular song is blaring from the radio of construction workers who are repairing a balcony. The girls from next door ring the bell: “Can we come and say hello to the pussycats? Please, can we? Can we?” They dash through the house, scaring the cats into the cellar.
At night a lonely man whistles through the darkened street. The voices of three boys echo up from their swirling bicycles. A car door slams shut, then a front door. At the end of the street the main road is buzzing monotonously.
All that I cannot hear. Just the singing birds, the rustling of the wind in the trees.

Du Bonheur

-
L’horloge sonne;
le chat ronronne:
c’est l’heure
du bonheur.

Summertime

Dichten Gedaan

-
Is het dichten gedaan?
Ligt de pen stil neer?
Gaat de lamp niet meer aan?
Lukt het morgen pas weer?

The Chickadee's Warning Call

-
Scientists have discovered that chickadees have their own codes of warning each other in case of danger. So we are not the only ones with a spoken language after all!

Anger

-
All the anger of a lifetime has unleashed itself in him.
It is a living hell of fire and fury.
The experts are trying to find the right medication to calm him down.
They haven’t found it yet.

We are wearing capes and wellies in the rain. His face is like a window in a house. His eyelashes are wet and there is a drop of water hanging from his nose.
“You look like a gnome in a tree hole.”
“I can hear the rain on my roof.”
His eyes look up and the drop of water falls from his nose.
“I’m going to visit you.”
“Alright.”
“Knock, knock?”
“Who’s there?”
“It’s me. Can I come in?”
His hand in mine feels rough and dry. We are walking close together to prevent leaking into our nest.
It’s a long way to school in the rain.

De Wijfjes

-
De wijfjes zitten met barokke handen in het café.
Hun hoedjes tintelen linten en kantjes.
Fonkelende wijn sprankelt spraakwater.
Roodgestifte lippen dwarrelen hun lachjes.
Hoofdjes knikken bevestigend erachteraan.

Fietsen

-
Ik laat haar voor me fietsen. Haar blote benen strekken zich trappend naar omlaag, één, twee, één, twee. Het ritme van haar paardenhoeven op de pedalen. De kuiten glad en strak. In de holtes van haar knieën springen telkens twee spierbanden op. Haar gladde kuiten. De holtes van haar knieën die zich krommen en strekken. De hoeven op de pedalen. Om te janken, zoals ze dat doet.
Ze weet het niet. Hoe haar benen op en neer gaan. Hoe de kuiltjes in haar knieholtes zich verdiepen en weer glad strijken. Hoe haar shortje geplakt zit aan het zadel. Haar ene arm hangt er doodleuk naast te slingeren. Naast het trappen van haar dijen. Naast het ritme, op en neer, op, neer.
“Hé, kankerlijer! Ka’ je niet uitkijken!”
Ik hengst op mijn rem, mijn stuur tegen een proletenbak.
Aan de overkant van de straat is ze blijven staan, haar fiets bungelend tussen haar benen. “Kom je nog?”

Mengeling

-
Meng
klanken met geuren,
lijnen in tonen,
vorm tot kleuren.

Verdicht
ver gezicht
naar schelp
op je hand.

Verklein
strand
tot korrel.

Geel gedicht
ruikt ruisend
als zee,
zout en rond.

Windmill

The Lover

-
Sixty years old. Dressed all in white, except for a large hot pink straw hat and ditto scarf around her neck. Rings on her fingers, eye shadow glaring from afar. She circles the café table, and chats to the young waiter before she sits down. He brings her two glasses of champagne.
She sips from one, looks at the place across the table and smiles.
Flirts with the waiter.
Turns her head this way and that.
Another look at the empty chair. Another smile.
She lifts her glass. Over the rim she surveys the terrace with a twinkle in her eye.

Fifteen minutes later she gets up. She waves amicably at the waiter and struts away, swinging her handbag.
Both glasses on the table are empty now.

Humus

-
Mix in a foodprocessor: one or two cloves garlic, spring onions, a chunk of hot pepper to taste, chickpeas from a can, tahini (sesame paste, available from health food stores), lots of parsley, salt and pepper, lemon juice and as much chickpea juice from the can to make a smooth paste.

Dip into it: raw veggies like red pepper, carrots, florets of cauliflower and broccoli, cucumber and courgette. For starches: nutty chiabatta or toasted (wholewheat) pita bread, cut in wedges. Turkish bread or naan are other options.

A Middle Eastern vegan feast for a hot summer evening in the garden with friends!

Casper en zijn Moeder

-
Ik sta met mama bij de lift en houd haar hand vast. Casper loopt over de galerij met zijn moeder. De liftdeur gaat open. We gaan erin. Mama leunt tegen de deur en wacht. Caspers moeder kijkt er niet naar. Ze trekt hem opzij naar de trap. “Dan niet,” zegt mama. Ze drukt op het knopje.
Wij zijn eerder beneden dan zij. We horen hun stappen klossen in het trapgat. En Caspers stem, die galmt: “Wanneer zijn we er nou?”

Hij bungelt met zijn benen aan het klimrek, zijn hoofd ondersteboven. Ik klim op de stangen en spring eraf, vlak naast zijn hoofd.
“Ik mag niet meer met jou spelen,” zegt het, terwijl het rood wordt.
“Waarom niet?”
“Omdat je moeder een hoer is.”
“Niet,” zeg ik, want mama is geen boer.

Het Groene Hart

-
Het Groene Hart
klopt gloeiend rood.
Aorta’s snijden
er doorheen.
Zéng, zéng.
Pukkelende gezwellen
vreten het aan.

Het Groene Hart
bloedt dood
uit aderen van groei.

Fatma and her little boy

-
I communicate with Fatma in gestures – signs and touching – and a few words. The other day I took her to the park with her youngest child. Although he is only two we did not take the stroller. Fatma was holding his hand. “Can you let him go?” I asked.
When she did, he took off into the open space. He climbed the fence and fed grass to the ponies. He giggled. We picked daisies and walked among the blooming rhododendrons. The air smelled sweet. The boy’s short legs ran and ran. Then we sat on a bench under the trees until it was time to go home.
On the way back in the bus he fell asleep on his mother’s lap. She tilted her scarfed head like a little bird and smiled coquettishly.
Her headache was gone. So were her palpitations.

Dust if you Must

-
Dust if you must, but wouldn't it be better,
To paint a picture or write a letter,
Bake a cake or plant a seed,
Ponder the difference between want and need?

Dust if you must, but there's not much time,
With rivers to swim and mountains to climb,
Music to hear and books to read,
Friends to cherish and life to lead.

Dust if you must, but the world's out there
With the sun in your eyes, the wind in your hair,
A flutter of snow, a shower of rain.
This day will not come around again.

Dust if you must, but bear in mind,
Old age will come and it's not kind.
And when you go and go you must,
You, yourself, will make more dust.

author unknown

Preparing for Summer: Adirondeck Chair

Homeopathy

-
Medical doctors who feel threatened by alternative medicine like acupuncture and homeopathy, have tried try to disprove their effectiveness by testing it the way they would test new allopathic medication. Thus they find what they are looking for: alternative medicine does not work (the way traditional medicine works.) That patients get well is irrelevant.
These doctors do not see that in different fields of science different sets of laws are applicable. Their method of testing is like proving eye contact is not a form of communication, because it does not obey the rules of grammar!

Het Pad Terug

-
Als je het pad terug
kunt vinden
ligt de weg
eruit
open.

Druilerig

-
ze staan te kleumen
bij de tram
druilerig als de stad,
hun jassen nat

geen vat
op voor of tegen,
eens of later

wat mensen in de regen
wachtend met het water
aan hun neus,
hun voeten in
een smerig schoenenbad.

Fatma

-
Her name is Fatma. She comes from Morocco. She followed a much older husband to live in an apartment in the inner city of a strange land. Her native tongue is Arabic. She is illiterate.
She only leaves the house to pick up the children from school and to go shopping. She does not travel on the bus or the streetcar, afraid that someone will accost her in Dutch, and she will not know what to say. She went to language classes but fellow students laughed at her stupidity – she thinks. So she hides in her apartment.
Her children speak Dutch, of which she understands very little. She thinks they despise her for not speaking the language of the country. She feels their disrespect – she says.
Her husband is fed up with her fear of the unknown world around her – she thinks.

Caramelized Carrots

-
Fry one or two shallots shortly in a wok or similar pan in oil. Add scraped, diced carrots and cook and stir until soft and brown. Add salt and pepper and chopped parsley, if you like.

This way of cooking carrots intensifies their sweetness, and makes the sugar that my mother-in-law used to add totally superfluous!

European Constitution

-
What a farce, all that outcry on the European Constitution! What a debâcle! How can my faith in potiticians ever be restored?

Crocuses

Spoorloos

-
Met een zwaai trek ik de ijskast wijdopen. Geen cola, ook niet achter de plastic dozen. Het krat in de kelder is leeg. Roos zit op de bank voor de televisie naar Spoorloos te kijken.
“Mam?”
Ze draait zich naar me om. Ik hang mijn ellebogen naar voren over de leuning. De eikel, die vermiste familieleden opspoort, staat blij te blaten. “We besluiten naar Bogotá te gaan, en de moeder van José in het bevolkingsregister op te zoeken. Hier hebben we geen succes.”
Terwijl die mafkikker met zijn pleeborstelhaar rondspringt in de Zuid-Amerikaanse zon, zit José zich in zijn Vinex woonkamer te verbijten achter het beeldscherm. De camera hapt naar hem van dichtbij. Zijn ogen worden groter, zijn tanden staan in zijn onderlip.
Roos zit er net zo bij: dikke ogen, Kleenex op het tafeltje.
De pleeborstel gaat nog lekker rondrijden in de zon, en vindt tenslotte een vrouw in een bloemetjesjurk met wie hij wat babbelt in hakkelig Spaans. Bingo! José slaakt een diepe zucht. Wat hij daar nou van vindt, wil die eikel nog weten. “Ja, heftig.”
“Is er nog frisdrank?” vraag ik.
Roos snuit haar neus.
“Laat maar,” zeg ik.

Biographies

-
I love reading biographies. They feed my voyeuristic tendencies. A good biography digs into the secrets of a known person’s private life. People hide an awful lot behind their social façade. Bullying in the office, stealing and other crimes, violence at home, child abuse. Most interesting, of course, are the love affairs.
But should one want to delve into a person’s past for the sheer joy of learning the gory details? Shouldn’t a person’s life remain private?
At the moment I am reading a biography of Marguérite Duras by Laura Adler. Duras has published numerous novels that deal with episodes in her life. They are her stories, manipulated by her. She would have liked her readers to believe that they are true stories, but in a number of instances the biography, wherever possible, reveals a markedly different version of that truth.
Things are never what they seem. Not with Duras, or anybody else. They are always more complex, more intriguing. The biography gives an insight into how Duras, as an author, has created the life she would have wanted out of the cards that were dealt her. She has changed the facts more blatantly than others. But we all do it. That is what makes reading biographies so interesting. In a way they hold up a mirror to one’s own life.
This insight overrides my feeling of embarrassment about peeking under the blankets to see the things the author would have liked to have kept undercover.
A good biography makes fascinating reading, and I will continue to enjoy it.

Oriental Stir-Fry

-
1 bulb pak choi
handful of beansprouts
spring onions
red chili pepper
some thinly sliced gingerroot
oyster sauce
toasted sesame seeds
cilantro (I don't like it. I think it smells stuffy.)
cooked shrimp (optional)
vegetable oil, salt, pepper

Fry the ginger shortly in the hot oil in a wok. Add the chopped whites of the pak choi and the sliced spring onions. Cook for a minute or two. Add the rest of the ingredients (except for the sesame seeds), chopped and sliced where necessary. Cook long enough for the greens to wilt, but make sure the vegetables still have a crunchy bite.
Serve over rice and sprinkle with the seeds.

Sudoku

-
A new puzzle rage has flown in from Japan and taken Great Britain by a landslide. It is called sudoku. Try it. The rules are simple and it is fun.

Even Niets

-
even niets
even leeg
even leven
zonder moeten

Lentegeur 2

Zacht roze ruikt de straat in de zwarte nacht. Geur van tuinen over doffe stoeptegels en auto’s glimmend in het lamplicht. Bij het snuiven verstuift de sluier tot herinnering.

Casper

-
Casper is mijn vriendje. Hij woont twee deuren van ons vandaan. Ik speel met hem op de crèche. We rijden op onze driewielers rondjes over de speelplaats. Dan bots ik tegen de schutting. Het geeft een denderende knal. Beng! Hij botst er ook tegen. Beng! “Hé!” roept juf Ellie.
We hangen over het stuur van de fiets, zó lachen we. Ha, ha, ha. Hi, hi, hi. We moeten keihard lachen.
We doen het nog eens. We fietsen weer héél hard op de schutting af. Onze benen ratelen in het rond. Beng! Beng! We schateren van het lachen. “Hé!” roept juf Ellie. “Hou daar eens mee op!”
We vallen van onze fietsen van het lachen.
We gaan het nog eens doen. Wéér knallen we met een dreun tegen het hout van de schutting. Beng! Beng! We gieren van de lach. Juf Ellie trekt aan onze armen. “En nou kappen daarmee!”
We moeten nog steeds verschrikkelijk lachen. We doen wie het hardste moet lachen.

Family Confusion

-
I have a mother and two fathers. My father is sitting on the couch and reading a book. He has crossed his legs. He is smoking a cigarette. My mother is standing by the sideboard pouring tea. The teapot is old and its snout is clogged with tealeaves. The tea is trickling into the cup.
My father turns the page. There is a lady in a low-cut dress on the cover of the book. A soldier in uniform is sitting on a chair in the background. My father is wrapped up in his book. He is my father.
I have another father. His name is Henk. He lives in Amsterdam. I don’t know where he is. I don’t know him. Yet he is my father. He lives in Amsterdam. I was born in Amsterdam, but I don’t know it. It is far away.
I also have two brothers. One brother is my playmate. He has a father. The father who is reading a book. He has no mother. Mother is standing by the sideboard pouring tea. The tea is trickling into the cup.
The other brother is still small. He is playing with his building blocks on the floor. He has a father and a mother. His father is reading a book and his mother is pouring tea.
I, too, have a father and a mother. And I have a father whom I do not know. Who lives in Amsterdam.

European Democracy

-
I have been a dutiful citizen all my life. I go to the polls at election time: for the city council, the provincial government, the European parliament. However little I am interested in politics in my heart of hearts, I appreciate the opportunity granted me to exercise my democratic rights.
So I go out, and vote for politicians whom I believe to be leaders. Leaders whom I can trust. Leaders who understand the intricacies of politics. Leaders who have an overview of what the issues are, and who are able to make decisions on the basis of their sound judgment.
I have been greatly disappointed in my trust. The politicians, for whom we have voted, do not want to take on the responsibilities with which we have entrusted them. Instead they are asking us to go to the polls and vote in favour or against the adoption of the European constitution.
I am a relatively intelligent woman. I follow the news in the press, and thus I am rather well informed. But the European constitution is completely beyond my scope. It is far too complicated a matter for me to understand. I would need weeks to study the background, the arguments, the draft itself, in order to be able to form a well-founded opinion on it. I am absolutely not equipped to make a decision on the question. Yet, I am asked to do so.
This is exactly why I exercise my right in the democracy I live in: I elect politicians whom I trust to make the decisions that are too difficult for me. I elect them to take care of matters that are beyond me. I elect them in order to sleep peacefully and know the world is in their capable hands.
But now they have confused me. They have basically told me with their referendum that they cannot be entrusted with the task of governing. That they are as incapable as I am. They cannot manage Europe on their own.
In addition it turns out that this election is not about the European Constitution at all. It is about faith of the citizens in the European Union. I am lured to the ballot box under false pretences!
O dear! All this is not very reassuring!

Roasted Green Beans

-
Preheat oven to 225 C (450 F).
Mix in an ovenproof dish: trimmed green beans, thinly sliced shalots, olive oil, salt and pepper.
Or: instead of shalots, one of two sliced cloves of garlic.
Or: add small tomatoes to either of the variations.
Bake and stirr occasionally until beans have brown crispy tips.
Serve with brown rice and roast lamb.
Alternately for a vegetarian variation: add feta cheese to the beans for the last 5 minutes.

Toss the left-overs (if there are any) in a salad the next day!

The Fictionalization of History

-
Over the last few weeks we have been subjected to a lot of films about the holocaust. Most of them were fictionalized stories. I suppose they are easier to consume. They show the emotion directly. You know exactly what you are supposed to feel. I am sure it makes it all more palatable that way.
I don’t know what is correct and what is not. I am not a historian. But now and then I detect a weird distortion of the facts, which illustrates how much we are deceived.
Most remarkable was a story of Jewish persecution the other day, which I found too melodramatic to follow. Towards the end I stumbled upon it again.
Auschwitz was about to be liberated, and one of the women gave birth to a child at that very moment. An older woman (her mother?) was assisting her. Lots of wailing and crying and drama. The door of the barracks was pushed open, and two or three Russian soldiers entered. The midwife was holding up her bloody hands in joy and relief.
And guess what? They were clad in well fitting surgical gloves!
Wow! Amazing! Among all the filth, and the hunger, and the cold, and death, and decay, this woman had been able to get hold of a pair of perfectly whole surgical gloves to avoid infection!
Is that the image we want future generations to retain about the holocaust?
Congratulations, America! In the end we will believe that your Paramount picture of history is the correct one.

Liberation day 2005

four liberators going home: three landed on the beaches on D-day; one fought at Montormel, our next village in France.

Uitgezette Otters

-
Bericht in de NRC:
Weer twee uitgezette otters dood

Zie je wel! Je moet ook niet uitzetten. Zelfs bij otters gaat dat mis!

Blauw

-
Blauw achter glas
pronkt breekbaar trots
vanuit een tijd,
waarin kommen
klapmutsen heetten,
en klokken slingers hadden
die tikten.

English Poem

-
It is time
for a poem
in English.

But I haven’t
got one.

So,
does that
make it any less
time
for a poem
in English?

May 1945: A Canadian Liberating Amsterdam

From my parents' wardiary.

Ooie-vaarwel

-
De reiger heeft het baantje van de ooievaar overgenomen. Hij bezorgt tegenwoordig de pasgeboren kindertjes.
Nu is de ooievaar uitgeroeid. Hij gaat eindelijk zijn ware roeping volgen. Hij voelt zich meer thuis op het water dan in de lucht. Logisch toch, voor een ooie-vaar?
Dat hij vleugels heeft, dat moet een vergissing zijn. Hij heet toch niet ooie-vlieg? Nou dan!
Als je goed kijkt, kun je hem nog net zien in zijn bootje, verdwijnend achter dat eilandje midden in de plas. Zijn vlerken trekken verbeten aan de riemen. Zijn snavel kleppert ten afscheid. Dan is hij weg.
Waarheen?
Naar Zuid Laren natuurlijk. Naar zijn vriend Berend Botje.
Die komt nooit weerom.
Waarom?
Omdat hij er tabak van heeft. Altijd maar weer die knoop van de luier tussen zijn tanden met zo’n blèrend kind erin.
Hij niet gezien!

Croustillant de Chèvre

-
slices of french bread (Wholewheat, if possible)
slices of goat's cheese, not too young
slices of a tasty apple

Rucola or other green lettuce
vinaigrette with honey

Lay the apple slices on the bread and cover with the goat's cheese. Slide under a hot grill and leave until the cheese is golden (doré) and the edges of the bread crispy and dark.
Serve on salad, dressed with vinaigrette, sweetened by honey.

Bon Appétit!

Kralen Rijgen

-
Dagen rijgen zich om nachten
als kralen aan een koord.
Tijd drijft voort.
Hij spint gedachten
om de raadsels,
maar vat ze niet;
ze blijven alsmaar
schimmig
een stap vooruit
in het verschiet:
te dicht,
te ver,
en nooit eens quitte.

Effe Dimmen!

Regencapejes

-
Het regent. We hebben onze jasjes en kaplaarzen aangetrokken. Eroverheen trekken we onze regencapejes aan. Het zijn zeildoeken capes: glad en kilglimmend van binnen; geweven als een laken van buiten. Ze hebben een capuchon, en als mouwen twee netjes afgewerkte gleuven. Mijn broers cape is legergroen, de mijne donkerrood.
We stappen de neerplenzende regen in. Als we onze handjes onder het zeildoek houden, zijn we helemaal beschermd. Het is warm en behaaglijk daarbinnen.
Mijn broers gezicht is als een raampje in een huis. Zijn oogharen zijn nat, en aan zijn neus hangt een druppel.
“Je bent net een kabouter in een holletje,” zeg ik.
Hij draait zich naar mij. “Het regent op mijn dak.”
“Ik ga bij jou op bezoek.”
“Da’s goed.”
“Klop, klop.”
“Wie is daar?”
“Ik ben het. Mag ik binnen komen?”
Ik steek mijn hand uit de gleuf en schuif hem bij mijn broer weer naar binnen. Ik tast naar zijn hand. Hij voelt licht ruw en warm. Nu zorgen dat onze capes dicht bij elkaar blijven, zodat mijn pols niet nat wordt.
Ik zie dat de druppel aan zijn neus langer is geworden.
“Gezellig, hè?”
Mijn broer knikt.

Klein Toosje

-
Klein Toosje zit te naaien,
Te naaien voor haar pop.
Haar naaldje gaat van prik, prik.
Ze ziet niet eenmaal op.
Wat zou dat toch wel zijn?
Met al die kantjes fijn?
Met al die strikjes hier en daar?
Ach, wisten wij het maar.

Klein Toosj' is klaar gekomen.
Ze ziet van 't naaldwerk op.
Het is zowaar een jurkje,
Een jurkje voor haar pop.
't Lijkt net of popje lacht.
Dat had ze niet gedacht.
Nog nooit is popje, naar ik weet,
Zo netjes aangekleed!

Oud kinderversje.

Isle Flottante

Sorry, No recipe. I left it to our guest.
It was heavenly!

Ontmoeting?

-
De dagjesmens
en de nachtuil
zullen elkaar
nooit
begroeten.

Dinner for One

-
I hardly ever deny myself a good evening meal. Often I hope for enough leftovers to heat them and serve them on brown bread and butter. Yummy! The butter will melt under the hot potato-cum-veggie mash. If there are no leftovers I cook the simplest meal:

Fry an onion in oil or butter with a good dash of curry powder, salt and pepper. When the onions are soft and golden, add sliced tomatoes. Cook until mushy. Break an egg into the mixture. Leave the yoke whole, cover with a lid, and wait till done. I usually do not have the patience and stir the egg into the tomatoes. Serve over the same bread and butter as above.

Quick, healthy and delicious!

Trein in de Nacht

-
Langzaam zette de trein zich in beweging. Het schemerig verlichte perron maakte plaats voor diepe duisternis. Het bleke schijnsel van een straatlantaarn stond hier en daar kort op een hoek; een verlicht raam kwam te snel voorbij om er leven in te zien. De trein schudde heftig heen en weer en passeerde krakend en knarsend enkele wissels. Ze reden langs een donker park dat ze niet herkende. Ze voelde de paniek haar keel toeknijpen. Maar dat kón niet. Ze had toch goed op de borden gekeken.
Toen ze over de brug over een kanaal gingen kon ze weer even diep zuchten. Ze keek door het raam de donkere wereld in, maar haar blik bleef steken in de reflectie van de coupé.
Daar was ineens het kind van vroeger in het hoekje bij het raam op de ouderwetse bank. Ze zag het chroom van de welvende stangen van de leuningen met het groen langwerpige kussentje er bovenop; de strakke gezichten van de mensen, hun bruine koffers hoog boven hun hoofden; de ruiten van het hekwerk van het éne bagagenet dat nog leeg was.
De mensen waren groot en ver weg en lagen onbereikbaar in de glazen ruit.
Een verglaasde Mama stak haar hand in haar jaszak en trok er een wit zakdoekje uit. Ze veegde ermee over haar ogen en toen langs de onderkant van haar neus. Heftig veegde ze langs haar neusgaten. Toen hief ze haar elleboog weer naar achteren om het zakdoekje terug in de jaszak te steken.
De mevrouw naast Mama knipte haar tas open om er een rolletje Rang uit te halen. Ze scheurde het papiertje verder af en hield haar het rolletje voor.
“Wil je een snoepje?”
Ze schudde haar hoofd. Het rolletje schoof door naar Mama, die er een zuurtje uit peuterde. Nu had ze spijt.
De trein minderde vaart en stopte piepend en krakend op een onbekend station. Een paar mensen stapten in. Een fluittoon: langzaam kwam de trein weer in beweging.
Ze wist niet waar hij heen ging. Hij reed door de nacht die zonder begin en zonder einde was. Ze wist alleen van de trein die knarste en piepte.

Ambachtsschool

-
Ik zal niet gauw zeggen dat vroeger alles beter was, want dat is gewoon niet zo. Als docent zal ik dat zeker niet zeggen. Ik verzet me dan ook tegen al die ervaringsdeskundigen die zoveel uit te kramen hebben over de tweede fase en dergelijke. Hun schooltijd ligt al ver achter hen. Ze weten er gewoon niets van.
Maar voor één ding voel ik wel. Voor al die arme kinderen die verplicht worden te leren hoe de wereldkaart eruit ziet, en hoe je “Could you pass me the sugar, please” zegt; voor die kinderen voor wie dat te hoog gegrepen is, zou ik zeggen: terug naar de oude ambachtsschool! Waar jongens leren aan auto’s te sleutelen, en loodgieter te worden. De meisjes mogen dan weer terug naar de huishoudschool met onderwijs in koken en bedden opmaken. Als je er één school van maakt met verschillende vakkenpakketten, hebben de feministes ook niet te zeuren.
Voorstellen dan maar bij Onderwijs?
Ze zien me aankomen!

Het Suizen van de Wind

-
het suizen
van de wind
ruist in ´t
struikgewas

waterplas
rimpelt
lucht

zucht
rilt
tot stil
genot
van suizen

wind
in
struik
wast
stille
plas.

War Guestbook

October 1944: my mother's birthday. Presents: meatballs, real butter, a bag of salt.

Shaking Hands

-
On a visit to my cousin in Canada we met one of his male friends. The man, as bulky as my cousin, shook hands with P, but not with me. I felt insulted. I asked my cousin about it after the visit. He explained that the friend had not been impolite by Canadian standards. On the contrary, he had allowed me to decide for myself whether to hold out my hand to him or not.
In certain circles in England a handshake is not done. One bows one’s head ever so slightly to acknowledge the other person, a gesture hardly worthy of the term “greeting”!
In France men will cross the street to pump the hand of an acquaintance, but it seems to be de rigeur not to look the other person in the eye. Past him, or down at the ground, seems to be preferable.
Confusing. What is polite and what is not? I suggest we abolish handshakes altogether. Much simpler.
(Is this a political statement?)

Ik

-
Het ijkpunt is ik:
nulpunt,
zero,
nu.

Het eindigt verleden,
toekomst start hier.
Ik is universum
van plaats en tijd.
Er is geen eeuwigheid.
Alleen ego,
oneindig
repeterend.

Slechts baby´s
en idioten
leven in tijdloos
fluïdum,
verlost van
tiranniek
tikkend
ik.

Iris

-
Geur van bloemetjes. Haar rug heeft haar gezicht in de spiegel verstopt. Ik kom naar haar toe. “Ook! Ook!” Ik hijs omhoog naar haar schoot. Ze buigt naar voren met haar borsten golvend in mijn rug. Golvend warme borsten in mijn rug. Een potlood tekent haar ogen wijd open. Jobje in de spiegel vóór me strekt zijn armpje uit. “Wacht even.” Het potlood tekent de strepen op haar wenkbrauwen. Ze draait. “Nou jij.” Het krast over mijn voorhoofd.
Ze pakt een andere stift. Haar lippen glimmen rood. Ze duiken weg in haar mond. Weg lippen. Dan drijven ze weer om haar tanden. Zacht als boter veegt ze over mijn gezicht. “Mooi!” zegt ze. Haar hoofd ligt gestapeld op het mijne in het spiegelglas voor ons. Er staan vlammende zonnetjes op mijn wangen.

In Memory of Joost

How better to remember our crazy, lovable friend Joost Polak, who died two weeks ago, than by reading his own words, published as recently as November of last year.

Crossing the "Sieg" with a grinning Charon

Cerberos went along free of charge!

Grandma's Applesauce

-
Cut up and wash some cooking apples. Don't peel or core. Boil in very little water until soft. Pass through a sieve with the rounded side of a ladle. Add sugar, lemon juice and cinnamon to taste.
Eat warm or cold as a side dish; or with double or whipped cream as dessert.

Brings back memories of childhood!

Zeg jij het maar

-
Zeg jij het maar.
Ik kan het niet.
Ik weet niet hoe
het moet.
Als jij het doet,
dan komt het goed.
Dan hoef ik niet
meer denken
hoe het beter kan.
Zo is het klaar,
en kan het weg.
Afgehandeld.
Basta.
En als het dan
nog steeds niet goed is,
is dat vette pech!

Marguérite Duras

-
I have just read Marguérite Duras’ L’ Amant (The Lover), an autobiographical novel about nostalgia for the unattainable; about the loss of love, before it has ever been gained. It is a beautiful book, full of painful elusive memories, full of melancholy.
I read the novel in French, not a language I command as easily as Dutch or English. I don’t feel I lost any of the impact it would otherwise have made. It was not difficult. The language was simple, but it was beautifully written. It made me hungry for more Duras.
I did see the movie Hiroshima, mon Amour when it came out in the sixties. This is about the short love affair between a Japanese man, who survived the nuclear attack, and a French woman, who had been the lover of a German soldier during the war. I was young, and shattered by the beauty of the story and the way it was told.
Both works are floods of pain and loss and poetry. Both breathtaking.

De Prunus

-
De prunus is de praal
vergeten
van bloesempracht
in zonnegloed.

Hij strekt zijn bloempjes
naar de regenwind,
die kietelt
in hun oksels.

De vlokjes gaan omlaag:
een sneeuwvlaag
dwarrelt
door de grijze lucht.

Op zwarte plassen
drijft in wit
gewassen tering
de vergetelheid.

De prunus staat
in donker blad
te wachten op een
zomers zonnebad.

Sunflowers

Party Salmon

-
Cook a large slab of salmon (or a whole one) in a slow oven (100º to 125ºC/200º to 250ºF) until done, but still moist and bright in the center.
Serve with lemon wedges and sour cream, mixed with dill, chives, salt and freshly ground pepper.
Side dishes: boiled new potatoes, tossed in butter (and parsley), and a green salad with a vinaigrette dressing and toasted pine nuts.

Spring food!

De Morgenstond

-
De morgen stond,
de avond viel.
De dag is rondgang
van een wiel.

Bandwagon of Books

-
When I started writing again I stopped reading. It was bizarre: for as long as I could remember I had been an avid reader. I read anything I could get my hands on: detective novels, children’s books, and highbrow literature. I couldn’t go to sleep if I hadn’t spent at least one hour immersed in words. Suddenly it all stopped. I couldn’t concentrate. I wasn’t interested. The pleasure was gone. Instead I would spend hours gazing at the ceiling, reading the thoughts in my mind. Plots, poetry, images, character analysis.
It is coming back now, the joy of reading. In a different way though. No more trash or well planned stories. I can still start a novel and lay it aside before I have turned the page ten times: Boring.
However, they still exist: the books that amaze and stun me. They are fascinating, well written, they are capable of shocking me into a new awareness. That is what literature is about: shock.
So over the last year I’ve read a few really good books. They are:
Gaétan Soucy, La Petite Fille qui Aimait trop les Allumettes.
Mark Hadden, The Curious Incident of the Dog in the Night-Time.
Kees van Beijnum, De Oesters van Nam Kee. (Oysters at Nam Kee, a Dutch Catcher in the Rye fifty years on)
And now I am reading William Faulkner, The Sound and the Fury, a work I had to study at Howard University in the US: elusive, difficult, but fascinating. I’m doing it the easy way: find the underlying plot on the internet, and enjoy the language, the mystery, the atmosphere.
It is wonderful!
I still stare at the ceiling when plots are racing through my mind. But otherwise I’m back on the bandwagon of books again! And happy!

Friends

Hiding my Head in the Sand

-
I hope I am getting better at this: hiding my head in the sand. For the Second Coming is at hand. Things Fall Apart. The centre cannot hold.
I prefer not to see it. I am powerless as it is. We do what we can, but to what avail? It is pathetic the way we dutifully separate our garbage, dry the laundry on a line, travel by train. We don’t drive a car during our daily lives, we cycle against the wind. Please, keep me ignorant of how pointless it is.
Nor do I want to hear about American lawlessness or wars in Africa. My knowing cannot change that. I contribute to Amnesty International, and that’s it. It is quixotic to attempt to create a better world in such a futile manner, ridiculous, pointless. However, it is the best I can do.
So let it be. Let me look the other way. And enjoy our children growing up, evening meals with friends, walks on the beach, a night sky littered with stars.
The world will come to an end regardless of our efforts to stop it. So allow me to hide in the corner.
Allow me. Let me be.

Sky over Finland: the Grand Finale

Broer

-
We zitten op een bankje in de tuin. Hij heeft zijn benen in elkaar gekruist. Zijn schoenen zijn kaal en afgetrapt. Zijn sokken zijn vermoedelijk redelijk schoon, maar ze zien er zo niet uit. Zijn broek vaal, een van de pijpen slordig omgeslagen. Een grijze trui slobbert om zijn lijf: hij is ook zo mager. Voorovergebogen leunt hij met een elleboog op zijn knie. De wijsvinger en middelvinger van zijn rechterhand vertonen grote geel-bruine vlekken. Zijn vingers plukken aan zijn baard. Zijn grijzend haar piekt warrig vanaf zijn kalend hoofd.
“Ik wil je wat zeggen,” fluistert hij schor. “Maar nu kan het niet.”
Een paar meter verderop sloft een vrouw. Schichtig kijkt hij om zich heen. De vrouw draait zich even naar ons toe, maar staakt haar slepende gang niet.
“Ga weg, ga weg,” sist hij, wild gebarend met zijn hand. Zijn ogen schieten heen en weer.
“Het is niets,” zeg ik. “Ze loopt gewoon door. Ze heeft ons niet eens gezien.”
In de tuin staan majestueuze bomen op grote grasvelden. De struiken bloeien, de paden zijn netjes aangeharkt. Het is er mooi en dwingend rustgevend.
Merels zingen lustig in de avondzon. We lopen onder hen naar zijn afdeling in het huis. Hij stampt met de zolen van zijn schoenen als om de stevigheid van het pad te testen. Verderop schuifelt een schooier. Hij houdt ons staande.
“Hoe gaat het nou?”
“Best, best.”
“Heb je een sigaret voor me?”
“Ja, hoor. Ja, natuurlijk.”
Bij het gerommel in zijn zak valt het pakje op de grond. Twee fladderende duiven buigen zich voorover naar de witte stokjes.
“Nou, dank je wel, hoor. Hou je goed, hè.”
We knarsen verder over het grind.
“Bedelaars,” moppert hij. “Ze bedelen allemaal om sigaretten. Ik word er gek van.”

Receptie

-
Allemaal benen. Een bos van benen. Grijze fladder benen en glitter glijbenen, zwart met spikkeltjes of als de suikerkant van lange vingers. Kakelende stemmen en gekletter van glazen boven in de lucht. Klamp armpjes om gladde Iris kuit. Ruikt fris zoutig.
Staan vogels te wiegelen op lange naald stelten. Snavels snuffelen omlaag over de grijze zandgrond. En schuifelende platte zolen. Snuffelen naar koekje in het hoekje bij de muur. Koekje helemaal alleen. Buk om het op te rapen. Iris’ hand trekt het uit mijn mond. “Niet doen, Basje! Dat is vies!” Lift naar haar arm. Kettinkje op blote hals met zoetig zoute Iris geur. En bloemetjes. Bonkig gezicht komt dichterbij. “En hoe heet jij?” Prikt zijn vinger naar mijn buik.
“Dit is Bastiaan.”
“Bastiaan! Zó-ó, dát is een mooie naam!” Zijn adem stinkt zuur, naar kots. Zijn tanden bruin. Bruin, zoals zijn adem.
“Kom, we gaan iets te drinken voor je halen.” Zweef langs meer zure adem en lome, zoete bloemengeur. Smakkende, pratende monden. Wijdopen schaterlachend, de kin schommelend naar voren.
“Een jus,” zegt Iris, en laat me drinken.

Chicory and Cheese Sauce

-
Melt some butter (or vegetable oil) in a saucepan. Softly sauté washed and sliced chicory in it. Put a lid on and simmer until done. Mix in some grated aged (Gouda of Cheddar) cheese and some chème fraîche, until all is well intergrated and the cheese has melted. Season with salt, freshly ground pepper and freshly grated nutmeg.
Delicious with old fashioned boiled, mashable potatoes.

Comfort food!

Depth of Winter

Soms Weet Ik Het Niet

-
Soms weet ik het niet.
Dan ben ik het kwijt.
Ik zit maar te staren
naar wat ik niet zie.
Geen vorm, geen denken;
weg is de tijd.

Zonder tijd en zonder vorm
geen ik, geen aarde,
en geen eeuwigheid.

Pas door te weten
dat ik verga
kan ik weer voelen
hoezeer ik besta.

Visiting the new neighbours

Kiezen

-
Als je eens kiezen mocht
wat werd het dan:
Waken of dromen?
Weggaan of komen?
Erin of eruit?
Viool of een fluit?

Wat is er erger:
doof zijn of blind?
Verlies van een partner,
of juist van een kind?
Ziekte of dood,
liever water dan brood?

Als je echt kiezen kon,
dan was je vrij,
gebonden door twijfel --
Koos je weer mij?

Papa van Gootje

-
Margot bleef hangen voor de drempel van de keuken. Papa deed bij het aanrecht de afwas en Mama smeerde boterhammen aan de keukentafel. Het sop in de afwasteil schuimbekte. Wild sprongen de kopjes en de borden uit Papa’s handen in het afdruiprek.
Mama pakte een beker van de plank en een pak melk uit de ijskast en schonk hem in. De beker stond op het hoekje van de tafel. Ze staarde naar het koele vocht.
Papa waste het bestek. Mama klapte de sneden brood op elkaar.
Toen zag ze het bloed.
“Godverd . . . !” Papa liet het mes in het sop plonzen. Hij hield zijn hand in de lucht. Een straaltje bloed siepelde er vanaf, achter het mes aan. Een andere hand draaide de kraan open boven het dode sop en de hand schoof eronder. Water en bloed werden één in een bruine straal. Hij schudde zijn hand en holde de trap op. Mama schoof de boterhammen in een zakje. Margot drukte zich tegen de gangmuur aan.
Papa kwam de keuken weer in. De gazen luchtgaatjes van de pleister op zijn handpalm waren donker gekleurd. Hij pakte een theedoek en begon langzaam de borden af te drogen. Mama hield haar hoofd gericht op de hoge kastjes aan de muur. Op het aanrecht verscheen bord na bord een stapel. Telkens klikte het volgende bord op zijn plaats.
Toen het klaar was hing Papa de droogdoek over de leuning van een stoel en steunde erop, licht gebogen. Hij ging de keuken uit en legde in het voorbijgaan zijn hand op haar hoofd. De warme, vochtige handpalm drukte op haar haren. Ze staarde naar het boterhamzakje op tafel en wachtte tot haar vader zijn hand zuchtend wegnam.
“Laat hem maar,” zei Mama, terwijl ze een stoel voor haar naar achteren trok. Ze reikte haar de beker melk aan. Naar Mama kijkend, dronk ze ervan.
De melk smaakte zoet.
***
Op haar zolderkamertje tuurde ze vanuit haar bed naar de prent waarop Assepoester in het schemerdonker al haast niet meer te herkennen was. Het ladekastje in de hoek en de stoel met haar kleren vervaagden tot schaduwen. Langzaam zakte ze weg in slaap. Het huis had zich ver beneden haar verstopt.
Uit de diepte rees het geluid omhoog van zware voetstappen, van een deur die dichtsloeg en toen weer opengerukt werd, van harde stemmen. In een schok lag ze wakker.
“Laat me toch!” schreeuwde haar vader. “Laat me toch!”
“Doe nou niet!” zei haar moeder. “Ze slaapt. Dan maak je haar wakker!”
Vanuit de roerloze stilte in haar bed hoorde ze het gestommel op de bovengang, het gekraak van het houten beschot van de zoldertrap en stappen die luider werden. Ze hoorde de klink van haar deur zachtjes knarsen voordat haar kamerdeur openging. In de streep licht die naar binnen viel zag ze door haar oogharen een brede schim die zacht heen en weer stond te deinen in de lijst van de deuropening.
“Slaap je?” fluisterde de schim op volle sterkte. Hij kwam op haar af. Zwaar ging zijn scherp zure adem van rook en drank in en uit. “Gootje, waar ben je?” stamelde hij schor terwijl hij op de rand van haar bed ging zitten.
De warmte van zijn been trok door de deken op naar haar knie. Ze probeerde haar ogen zo echt mogelijk dicht te houden en liet haar adem regelmatig in en uit gaan. Zo wachtte ze, met het vaderlijf vlak naast haar en zo heel vreemd. Na een tijdje kwam zijn hand. Langzaam schoof hij naar haar toe. Ze stopte met ademen. Voorzichtig streek de hand over haar voorhoofd. Hij veegde er de haren uit weg, heel zachtjes.
In de deuropening verscheen haar moeder.
“Láát haar nou!”
Hij kwam overeind en stommelde naar de deur. “Slaap maar lekker, mijn kindje. Ga maar lekker slapen,” mummelde hij.
De warmte drukte nog tegen haar benen terwijl de kamerdeur achter hem sloot.
***
Mama zei ’s morgens dat ze meteen uit school naar huis moest komen.
’s Middags sloop ze voorzichtig de gang in. Ver weg in de keuken zat Papa voorover geleund aan de tafel. Hij keek niet op. Zijn handen lagen over zijn gebogen hoofd heen in zijn nek. Zijn vingers krabden over zijn haarlijn. Ze veegden heen en weer. Heen en weer.
Van boven kwam Mama’s stem. Haar hoofd zweefde over de trapleuning. “Kom eens hier, Margot.”
Toen ze de deur van haar slaapkamer openduwde stond Mama met een gekromde rug naar haar toe. Haar bed lag bedolven onder stapels kleren: onderbroeken, truien, broeken, jurken en rokken, nog met hangers onder de schouders en in de lussen. De berg poppen en beesten was naar een hoek naast het kussen geduwd.
Mama rechtte haar rug en draaide zich om. Haar gezicht was vaal en vlak gestreken. Ze had grijze kuilen onder haar grote, roodomrande ogen die strak naar haar keken. Ze zweeg. Zelf wachtte ze. Ze hield haar adem vast.
“We gaan weg,” zei Mama.
Nu was het gezegd.
“Je moet kiezen welke pop je meeneemt.”
Ze bukte zich en greep Fienepien uit de berg naast het kussen. Langzaam kwam ze overeind, de pop tegen haar borst geklemd.
Terwijl Mama de kleren in de koffer deed, liep ze de trap af naar het eind van de gang. Bij de deur van de keuken bleef ze staan.
Papa zat nog steeds aan tafel, zijn hoofd in zijn handen, zijn vingers geklemd in zijn haren.
Ze wachtte tot hij naar haar keek. Tot hij langzaam zijn hoofd ophief. Totdat ze de glinstering in zijn ooghoeken kon zien.
“Margot!” klonk het achter haar. “Laten we gaan!”
Haastig keek ze om, en toen weer terug naar Papa.
Hij had zijn ogen nu op haar gericht.
“Laat maar, Gootje,” zei hij. “Laat maar.”
Ze draaide zich naar de voetstappen achter haar en legde haar hand in die van Mama.
***
“Uiterlijk zes uur moet ze terug zijn,” zei Mama bij de deur.
Het was opgehouden met regenen. Margot hoorde geen klik van het voordeurslot terwijl ze achter Papa aan liep. Om de hoek van de straat hield hij stil en hurkte voor haar neer. Zijn handen grepen haar armen vast, zijn ogen flitsten naar links en naar rechts langs de hare als stuiterende knikkers. “Hoe is ’t nu, Gootje? Heb je me gemist?”
Ze stond stokstijf, terwijl zijn vingers in haar ellebogen knepen en zijn donkere ogen rond sprongen over haar gezicht. Er zaten grijze putjes in zijn grauwe wangen, en schilfers op zijn gebarsten lippen. Langzaam braken zij van elkaar tot een glimlach. “Dag, lieverd,” zei hij. “Laten we gaan.”
In het pannenkoekenhuis was het warm. De ramen waren slonzig beslagen. Dikke jassen hingen over stoelen gepropt. Ze wrongen zich langs de tafeltjes naar een plekje in de hoek. “Wat wil je hebben?” vroeg Papa.
Terwijl ze prikte in de poffertjes, en ze liet rondzwemmen in het bad van smeltende boter en poedersuiker, keek hij toe. Hij had een glas cola in de holte van zijn hand geklemd. Tussen de vingers van zijn andere hand zat de peuk van een bultige sigaret die allang niet meer brandde. Hij tipte hem telkens af en zoog er aan, terwijl zijn ogen de weg van de poffertjes volgden naar haar mond.
Daarna de achtbaan. Ze klommen in een bakje en daar gingen ze. Papa gilde: “We vliegen, Gootje! We vliegen!” Hij hield zijn armen stevig om haar heen geklemd, terwijl ze haar oogleden op elkaar perste. Samen werden ze rondgeslingerd door de lucht. En nog eens. En nog eens. Toen het over was strompelde ze naar de uitgang, het kermisterrein zwaaiend en deinend onder haar voeten. “Vond je ’t niet fijn?” vroeg Papa.
Op dat moment kwamen de poffertjes naar boven. Kotsend hing ze over de dunne grassprieten naast de kermistent, waar de meelbrij neerplofte bij een zak friet. Papa wreef over haar rug, alsmaar zeggend: “Meisje toch. Ach, mijn meisje toch!” terwijl het slijm in zure slierten naar de grond reikte en de tranen uit haar ogen spetterden.
Met een verfrommelde zakdoek veegde hij over haar wangen en haar mond. Langs haar kin, haar lippen en haar gesloten oogleden. “Gaat ’t weer een beetje?” Ze deed haar ogen open. Hij stond nog steeds wiegend voor haar. Zijn hand strekte naar haar uit en ze greep zich eraan vast. In langzame stapjes begonnen ze te lopen.
***
“Hoe kom je zo laat? Waar zijn jullie geweest?” Haar moeder stond breed voor het lamplicht in de deuropening.
“Ik had geen geld meer voor de bus, en . . . .”
Mama greep haar bij de arm en trok haar het huis in. Vóór ze de deur dichtklapte zag Margot nog het schijnsel van de straatlantaarn op de gekromde rug van haar vader.
“Wat zie je d’r uit! Wat bibber je! Kom maar gauw, dan stop ik je in bad.” Ze stroopte haar de natte, modderige kleren af, terwijl ze het water in de kuip warm liet lopen. “Waar zijn jullie toch geweest,” vroeg Mama nog eens. Ze schrobde een stuk zeep over een washandje en wreef ermee over haar armen. “Lekker zo? Word je al een beetje warm? Straks krijg je een kruik. En wil je nog wat eten?”
Mama praatte en praatte, terwijl het bloed langzaamaan weer in haar ging stromen.
***
Op tafel lag een grote opengescheurde envelop. Daarnaast een slordig stapeltje papieren, een zakboekje, een portemonnee, een buskaart, wat pasjes. Mama zat ervoor, haar wangen steunend op haar onderarmen als pilaren. Haar rug schudde in kleine schokjes. Er viel een druppel op het tafelkleed.
“Kijk nou toch eens! Hij had zelfs nog een tekening bij zich!” Ze schoof een kreukelig vel naar Margot toe.
Er stond een huis op getekend: een vierkant met een deur en twee ramen, en een rode driehoek als dak. Naast het huis hielden drie poppetjes elkaar vast bij hun harken als handen. Het middelste poppetje was wat kleiner dan de andere twee. Vanuit de rechterbovenhoek stuurde een zon felgele strepen naar het huis en de mensen.
Het papier was smoezelig. Er zaten vlekken op. Over het huis liep een dikke vouw, en een tweede vouw striemde dwars door de poppetjes heen.
Ze kende de tekening wel. Ze wist nog hoe ze er, toen hij klaar was, in hoekige blokletters onderaan had geschreven:
VOOR PAPA VAN GOOTJE.

De Lift

-
Afgelopen vrijdag werd De Lift gepresenteerd, een uitgave van Script +, een bureau, dat aankomende schrijvers begeleidt. Het boekje is deel 6 van een Debutenreeks, die nieuw talent onder de aandacht van uitgevers wil brengen. Van mijn hand staat het verhaal "De Papa van Gootje" erin. Het is het eerste deel van een langer verhaal, dat ik morgen in zijn geheel aan jullie zal laten lezen.

Aging

-
there is poetry
in aging -
the beat
more intense -
though diminuendo
in descent.

Quality of Mercy

Copy Cats

-
There are two cats strutting in the backyards behind our house that are almost exact copies of our two: identical ginger fur, identical white spots in almost the exact same places. Amazing! It is almost as if a sorcerer took the DNA of our cats, dropped it in a jam jar, shook it vigorously and let it loose in the air above the rhododendrons.
WHAMMY! Two new cats!
There is a difference, however. Those cats are lanky, enterprising, haughty and (I have to admit) very beautiful. Ours have bellies sagging with age, dusty fur and they are shy. They prefer lying on the bench over the radiator under the window, where life passes by without their having to involve themselves in it. The other cats go out on adventures like: how to enter the Arlman cat flap unnoticed.
I used to be jealous of those two on behalf of our own cats. But that seems to be unnecessary. There seems to be a quite friendly understanding between the four siblings. Sometimes our Pudge is sitting on the terrace staring at her spitting image, staring at her. Until one of them gets up, stretches herself and walks away.
Do they recognize the kinship?