Tuesday, January 31, 2006

Arthur

-
De jongen uit het huis met het keffertje heet Arthur. Hij wordt elke dag met de auto naar school gebracht. Niemand anders wordt zo gebracht. Bennie loopt met broer en zusje de straat uit, gaat bij de hoek linksom, en dan is de school aan de overkant. Hansje van Dam rijdt achterop de fiets van zijn moeder.
Arthur komt in een héle grote Amerikaanse slee. Zijn vader stuurt, zijn moeder zit ernaast, en soms zit zijn oma achterin. Ze draagt een lange jurk met bruine bloemen. Zo’n jurk heeft geen enkele oma die Bennie kent. “Dat is een sarong,” zegt moeder.
Arthur komt uit Indonesië. Het is daar heel warm en elke dag schijnt de zon. Het regent er nooit. Daarom is Arthur veel donkerder dan andere mensen. Iedereen klimt er als apen in de bomen. Arthur klimt het beste van alle jongens in de klas. Dat komt omdat hij vroeger in Indonesië aap was. Niet zoals het aapje van tante Lien. Zo’n aap als in de dierentuin met grijpvoeten en een hele lange staart.
Als Arthurs vader met de auto voorrijdt, komen de schoolkinderen in een drom er omheen staan. “Meneer! Meneer!” roepen ze. Hij maakt grappen naar hen terwijl hij het portier openzwaait. Alle jongens doen aardig tegen Arthur. “Mag ik jouw vriendje zijn?” vraagt Hansje van Dam. “Mag ik dan in jouw auto rijden?” Arthur lacht. Hij praat niet veel. Hij lacht alleen de hele tijd.
Bennie wil ook vragen of hij in de auto van Arthur mag rijden. Er staan zoveel jongens, het lukt hem niet in zijn buurt te komen. Hij wordt opzij geduwd. “Nóu!” zegt hij tegen Frank die met zijn elleboog in zijn maag stompt. Frank hoort het niet eens.
Juf Kramer doet heel aardig tegen Arthur. Hij mag haar altijd helpen. Om een briefje naar de juf van de andere klas te brengen, of om in de pauze de schoolmelk uit te delen. De andere kinderen mogen dat ook wel eens, maar niet zo vaak als Arthur. Hij is het lievelingetje van de juf. Omdat hij anders is. Omdat hij in een grote Amerikaanse slee rijdt.
Hij woont in het huis met de torens aan de Wilhelminalaan. Het is een kast van een huis, een kasteel van een huis, met honderd kamers, en brede gangen waar Arthur op zijn fiets racet. Of rolschaatst, of knikkert, of stoeit met het keffertje. Hij roetsjt er van gladde trapleuningen. Het ruikt er naar aap, zoet strooiig, bedwelmend zoet, zoals Arthur ruikt, naar gebakjes en bruine chocoladetaart.
Kamers vol speelgoed heeft het huis. Het ligt opgestapeld in uitstalkasten; een elektrische trein natuurlijk, met seinen en wissels en honderden rails en wagons; levensgrote pluche beren, zoals Bennie wel eens op een plaatje heeft gezien; meccanodozen, dinkeytoys, en nog veel meer, maar Bennie weet niet wat.
Frank wel. Frank heeft er gespeeld, in het huis met de torens. Op een middag stapte hij met Arthur in de Amerikaanse slee. De volgende dag stonden alle jongens om hem heen, terwijl hij stond te vertellen over de elektrische trein, en de wissels die je met knoppen moet bedienen, en andere knoppen waarmee je de locomotieven kunt laten rijden, wel drie of meer tegelijk. Zie je, een elektrische trein. Bennie wist het wel.
Niet eerlijk, dat Frank daar gespeeld heeft. Nu verdringen alle jongens zich om te horen van de trein, en de boomhut in de tuin, en wat niet al.
Als de slee met Arthur bij het schoolplein aankomt, rent Frank ernaartoe, en de hele kluit jongens erachteraan. Arthur stapt uit en lacht naar Frank.
Niet eerlijk.

Monday, January 30, 2006

Sunday, January 29, 2006

Ontzield Huis

-
We dragen
je ziel
het huis uit.

Vuilniszakken
vol
troep
die je niet
durfde
wegdoen.

Brieven verdriet,
foto’s
van eens.

Koffers met
truien,
sokken,
hemden,
zakdoeken tranen,
schoon
gewassen,
strak
gestreken.

Onze ruimzucht
verjaagt
je geur
van sigaretten,
zweet,
slonzige
haren.

We dragen
je ziel
het huis uit.

Waarheen?

Tuesday, January 24, 2006

Beans and Grains

-
The problem with vegetarian cuisine is how to make sure there will be sufficient intake of protein, especially if one wants to avoid dairy products. Beans contain protein. So do nuts, grains, mushrooms and some vegetables, but they don’t always contain all the proteins necessary. The trick is a varied diet, and the right combinations. Beans and grains seem to be the ideal marriage for the correct absorption of protein by our bodies. Hence the Jazz song Red Beans and Rice Are Paradise. Various types of foreign beans are now available in cans.

Cuban Black Beans and Rice

Sauté onions and garlic in olive oil with ground cumin, coriander, and paprika or chilli powder. Add chopped carrot and after a few minutes chopped green bell pepper. Add some fresh chopped tomatoes, and tomato juice or diluted tomato puree. Season to taste. Add the (drained) black beans towards the end, and some chopped parsley.
Serve over cooked brown rice, or quinoa, or bulgur, or even couscous, with a dollop of sour cream and hot pepper paste. In the Netherlands this would be called sambal, in France harissa, in the Americas hot sauce. Any of these will do. So will varying the vegetables (try cauliflower or celery), or the beans. (Do I need to specify?)

Delicious the next day, diluted as a soup!

Monday, January 23, 2006

Angst en Domheid

-
Minister Verdonk is het nu helemaal in de bol geschoten. Nederlands wordt de verplichte taal op straat, en liefst ook in de huiskamer, maar helaas zal de taalpolitie dat niet kunnen controleren. Allemaal angst en domheid.
Ja, angst. Mensen zijn bang als ze anderen niet kunnen verstaan. Dat is duidelijk. Waaróm heb ik zelf nooit begrepen. Ik vind het juist prettig als ik eens niet hoef te luisteren.
Daarnaast is de nieuwe regel een gotspe! Nederlanders staan er zelf om bekend dat ze altijd hun eigen taal spreken als ze in het buitenland met een groep autochtonen zijn! Nooit bedacht dat dat onbeleefd en beangstigend kan zijn!
Erger is dat het plan getuigt van domheid. Taal is het instrument dat kinderen begrippen bijbrengt. Abstracte begrippen kunnen alleen via taal worden aangeleerd. Een kind hoort moeilijke woorden van de ouders — koppeling, verantwoordelijkheid, magie — en vraagt wat het betekent, of leert het uit de context. Kent het die begrippen, dan is de vertaling naar een andere taal (lees Nederlands) nog maar een eenvoudige stap. Consciëntieuze allochtone ouders — heus, die bestaan! — zullen braaf thuis Nederlands spreken, een taal die ze vaak maar op basisniveau beheersen. Hun kinderen zullen via die basistaal geen complexe begrippen leren, en dus achterblijven in hun intellectuele ontwikkeling. Is dat wat mevrouw Verdonk voorstaat?
Dom, dom, dom.
Maar misschien is dat juist wat ze wil: het volk dom houden. Ik vrees alleen, dat ze zal volhouden dat dát niet haar doel is.
In ieder geval spreekt deze regel boekdelen over het intellectuele denkraam van de minister!

Friday, January 20, 2006

Thursday, January 19, 2006

Regeren is Achteruitzien

-
De stijging van werkeloosheid onder allochtone jongeren is zorgwekkend.
Het kabinet (lees Verdonk) ziet geen reden tot het nemen van maatregelen.

Gelukkig sturen we wel militairen naar Afghanistan.

Tuesday, January 17, 2006

De Kin

-
Vergaderen, daar houdt zijn kin van.
Terwijl de arm als pilaar met de elleboog in het tafelblad verankerd staat, leunt de kin comfortabel op de rug van zijn hand. Hij kijkt peilend rond.
De gezichtsdelen zijn weer aardig op dreef: het sikje aan de overkant wipt opgewonden op en neer, terwijl de overhangende mond spreekt. Het kuiltje ernaast schommelt. Een jaknikker.
Het gaat goed. De kin hoeft niet vastberaden zijn krachtige hoekigheid in de strijd te werpen. Hij kan minzaam blijven rusten op de hand die koesterend onder hem langs strijkt.
Dit komt zijn peinzend intelligente blik ten goede.

Monday, January 16, 2006

De Asielzoeker

-
Opvangkampen zijn vaal: de barakken grijs, of verveloos onbestemd; de ramen smerig. Het weer is grauw. Het regent, of het stormt natte sneeuw. Als de zon schijnt is het hooguit waterig. Op het terrein liggen plassen van de buien die gevallen zijn, of die nog moeten vallen. Het kamp huilt.
Ook de mensen in het kamp zijn vaalgrijs: grauwe Zuid Europeanen en matgele Chinezen, vale bruine Aziaten en dofzwarte Afrikanen. Zelfs de kleurig gebatikte jurken hebben hun glans verloren. De kleur van het kamp is grauw, kleurloos.
De mensen die in het kamp wonen schuifelen met gebogen hoofd rond. Ze bewegen zich als magnetische bollen die elkaar afstoten. Soms komt hun hoofd omhoog van hun borst en richten ze hun ogen op iets dat onzichtbaar in de verte ligt. Dan laten ze hun kin weer zakken. Ze zijn mummies geworden.

De contactambtenaar zit in het kantoortje achter de tafel, een lege stoel tegenover hem. De tafel staat dwars voor het raam dat uitkijkt op een binnenplaats vol plassen. Schimmen lopen traag heen en weer. Ertussendoor haast zich een jongen met slingerbewegingen. Hij springt over de plassen; de panden van zijn jas fladderen om zijn benen. De contactambtenaar ziet zijn huppelpas en fronst de wenkbrauwen. Er wordt op de deur van het kantoortje geklopt. De jongen komt buiten adem binnen.
"Am I late? I am sorry."
Hij is niet te laat, maar dat weet hij niet.
"Ga zitten," zegt de contactambtenaar.
De jongen moet nu zijn vluchtverhaal vertellen. Maar kort. "Houd het kort," zegt de contactambtenaar telkens. Demonstraties, een verboden krantje uitgeven, verboden lectuur, geheime vergaderingen, arrestaties.
"Ja. Ja."
Een vlucht in de avond, een leven aan scherven, zwerven om uit de klauwen van het regime te blijven.
De contactambtenaar kijkt naar de handen waarmee de jongen gebaart, en denkt aan zijn dochter. "Is het haast klaar?"
Veel geld aan een reisagent, een bootje bij nacht, een vliegtocht, een autorit, een kamp in de regen.
"Zo is het wel genoeg." De contactambtenaar klapt het dossier dicht. Zijn handen rusten gevouwen op de map, terwijl hij zich voorover buigt.
"Luister eens goed, jongeman. Jij denkt misschien dat je, door wat verboden krantjes te lezen, naar Nederland kunt vluchten om hier een beter leven te beginnen. Maar die truc gaat niet op. Zulke jongens als jij kunnen we niet gebruiken. Je wist best dat het verboden was om opruiende lectuur te lezen en demonstraties te houden. Dat zal heus geen reden zijn om je hier toe te laten. Had je het maar niet moeten doen."
De jongen heeft zijn zwarte ogen op die van de contactambtenaar gericht. "Neemt u mij niet kwalijk, meneer," zegt hij. "Ik had begrepen dat er in de tweede wereldoorlog Nederlanders zijn geweest die zich verzet hebben tegen het toenmalige regime en dat die ook verboden krantjes gelezen hebben. Ik had begrepen, dat die mensen helden waren en dat Nederland vrijheid van meningsuiting als een grondrecht zag."

Hij beent weg over het kampterrein. Zijn jaspanden fladderen om zijn benen. Hij springt behendig over een plas.
De contactambtenaar kijkt uit het raam en fronst zijn wenkbrauwen. Op hetzelfde moment begint het te stortregenen. De jongen rent over de binnenplaats, de rug van zijn jas over zijn hoofd trekkend. Hij springt weer over een grote plas, maar mist nu de andere oever. Het water spat hoog op en zijn voeten zijn kleddernat.
De contactambtenaar glimlacht.
De jongen is naar een overstekend stuk van het dak gevlucht, waaronder hij met een aantal andere mensen staat te schuilen. Hij heeft de natte jas van zijn hoofd getrokken en schudt zijn zwartglanzende haren. Zijn gezicht glimt van het water en op zijn wimpers glinsteren regendruppels.
Maar dat ziet de contactambtenaar niet.

Friday, January 13, 2006

Zo gretig

Zo gretig
is de mensheid,
zo gierig
met vrijgevigheid.

Terwijl achterin de tuin
een eenzame ziel
stilletjes,
zonder vragen,
zijn sigaretje rookt,

zien de mensen
het niet,
lopen ze
zelfzuchtig
aan hem voorbij.

Thursday, January 12, 2006

White Bean Casserole

-
This is an easy and delicious dish:
Boil dried white beans (flageolets or other beans) with a peeled onion, cut in half, a bay leaf, and other herbs, if you like. Add salt halfway the cooking. Or use canned beans for convenience.
In an oven-proof dish mix the drained beans with lots and lots of fresh thyme and a good amount of crème fraîche. Top with grated cheese, cheddar or Gouda. Bake in a 200 º C oven until bubbling and golden on top. Serve with French bread (although I still prefer coarse brown bread) and a salad.
Super simple!

Tuesday, January 10, 2006

Bird Flu

-
According to the joke president Bush is completely prepared for the war on the Terrible Bird Flu: he is about to bomb the Canary Islands.
At this moment, however, he had better redirect his attention to Turkey. Even though that may mean the end to Thanksgiving Dinners!

Monday, January 09, 2006

Killing Me Softly

-
I know how they do it: the old patient is suffering in a humanly cruel fashion, and the doctors relieve the pain with an injection, or a higher dosage of sedation, so dear father will not wake up again.
It sounds too good to be true. And that is what it is: too good to be true. For where is the dividing line? Who decides that pain and discomfort have become unbearable? Is it impatient father, who has never been sick in his life, and would like to be done with it? Or the family, who have witnessed this stage of the illness long enough, who are emotionally exhausted and ready to move on to the next scene of the tragedy?
Well, let me be blunt: I think ending a person’s life in this or any other way is murder. I am all for stopping unnecessary treatment, all for palliative medication, that relieves enough of the pain to make the last hours of life bearable. But allowing sedation to induce death is crossing that dividing line. And worse: allowing it by law is making murder legal. That is all there is to it.
For how much does the decision for this “treatment” have to do with the suffering of illness? Is it not in actual fact made out of the fear of death and dying, either on the part of the patient, or that of his physician and family?
Wilfully denying a person his moment of death: thát is cruel in my view. Life should be allowed to run its course, with the good and the bad. Or rather: the good through the bad.
We have become too used to pain relief in any shape or form. We have become spoilt and impatient. We expect no less than instant satisfaction. Thus, we are forgetting that dying is not only pain and misery. There is also great beauty in it. Just as there is in birth, painful as it may be.
So when my time comes, please don’t kill me—softly or otherwise. Allow me to live and die as fully aware as possible!

Friday, January 06, 2006

Firma Grimm en Co

-
Firma en Co Grimm verhandelen sprookjes en verzinsels. Ze hebben er hele pakhuizen vol van. Allemaal gesorteerd op onderwerp: meisjes met boze stiefmoeders; prinsen, vermomd als kikker, ga zo maar door. Ze hebben ze allemaal opgeborgen in glazen kooitjes. Alle verzinsels van hetzelfde onderwerp in een groep bij elkaar in dezelfde kamer. Dat schept een band. Zo kunnen ze ervaringen uitwisselen.
Soms nodigen ze een gastspreker. Die houdt dan een verhandeling over hoe slecht het afgelopen zou zijn als een stiefmoeder niet boos zou zijn geweest, of een prins in een tor veranderd zou zijn. Dan was het heel anders vergaan in de wereld, dat verzeker ik je!
Dat stelt zo’n groep dan weer wat gerust, dan kunnen ze zich weer wat beter schikken in hun lot.
Want het zijn lastige klanten, die sprookjesfiguren! Co en Firma hebben er heel wat mee te stellen. Nu zijn Hans en Grietje er weer vandoor. Ze zaten daar goed, bij die heks in dat huisje. Maar ze wilden toch nog meer. Ze wilden “de wijde wereld in.” Nou vráág ik je! De wijde wereld in! Wat móet je daar? Ze hebben het hier toch goed? Elke dag hun natje en hun droogje. Vooral die Hans had niet te klagen. Die kreeg goed te eten! Heel goed. En dan nog niet tevreden.

Thursday, January 05, 2006

Illiteracy

-
Fatma is illiterate. She can read numbers, but not words. With amazement I watch her as she opens her files and leafs through the letters, searching for the right one. How does she do it?
I imagine myself in an Arabic country, trying to do the same. It is daunting. What is her method? Is it recognizing the icons at the top of the letters? What if some icons are the same? It is puzzling to me.
As I am watching her neatly arranging her papers, I admire her courage.

Wednesday, January 04, 2006

Maatje van toen

-
Als het regent trekken we onze kaplaarzen aan, en onze regencapejes. De jouwe is legergroen, die van mij donkerrood. Het zijn zeildoek capes, geweven van buiten en glibber-glad aan de binnenkant. Ze hebben geen mouwen, alleen twee gleuven voorop waarachter onze armen verstopt zitten.
Zo blijven we droog; zo zijn we beschermd. Alleen ons gezicht niet. Het jouwe glimt van de nattigheid. Er hangt een druppel aan je neus, en je wimperharen plakken aan elkaar.
We lopen de hele lange ’s Gravelandseweg af naar school, over de natte blaren. Vanaf de beukentakken tikkelt de regen op onze capuchons.
“Klop, klop.”
“Ja?”
“Mag ik binnenkomen?”
“Ja.”
Ik schuif mijn hand naar buiten, tast naar de opening in je cape, en kruip erin. Langs mijn pols lekt een straaltje water, maar dat geeft niet, want je kleine, schrale hand ligt warm in de mijne.
Zo gaan we de hele lange weg naar school. Weet je het nog?
Over het voetpad onder de druipende beukenbomen, jouw kleine, schrale hand warm in de mijne.

Tuesday, January 03, 2006

Dinsdag - JPdag

-
Het lekkerste vond hij toch Hummus:

Pureer een blik kikkererwten met een teen knoflook, een hand (lente)uitjes, een paar lepels tahini, wat zout, peterselie, en cayenne peper of een stukje rode peper in de keukenmachine. Gebruik het nat van de erwten om naar behoefte aan te lengen.
Dip er rauwe groente in (broccoli, wortel, courgette) en geroosterd pitabrood, in punten gesneden. Zo is het een hele maaltijd!

Monday, January 02, 2006

Opinionated People

-
I am getting fed up with hearing the staunch opinions of people. No subject is safe from small talk at the dinner table. Homelessness, drug trafficking, but especially the Islam and the position of women, including burkas and the like, are great favourites. With great dexterity vicious swords, dealing with these issues, are slashing about at parties. Solutions are flying around: this should be forbidden, that not allowed. If only the politicians would listen to these knights in armour, there would be no war, no misery. All would be fine and dandy.
It is precisely these opinionated fops that make the world such a scary place. They have no doubts, only fear of the unknown, which they would banish with verve, if they could. They have no respect for weaklings like me who waver. They blurt their statements straight into my face, insisting, “Right? Aren’t I right?” They have no patience to hear me stammer, “I don’t know. I really don’t know,” and sigh at so much indifference to the troubles of the world. If only the likes of me would pay better attention.
Well, I have no patience with them anymore. I am fed up with being bulldozed over, just because I show doubt and indecision. I will no longer be bullied into agreeing. From now on I will outlaw useless discussions in my immediate neighbourhood. I will stick a banner on my forehead, saying: “I DO NOT DISCUSS POLITICS WITH ANYONE.” I will finally be strong and opinionated myself: discussions are pointless, they are no longer allowed in my presence.
So there!
This is my opinion.
Until I waver again.