Friday, December 31, 2004

De Klok Slaat

-
De klok slaat
met twaalf tonen
het oude jaar voorbij.

Vloedgolven,
oorlog, moord,
en moslimangst
zijn de vangst.

De klok sleept
de twaalf slagen,
houdt ze vast.
De kamer wacht gepast
op onze wensen:

“Gelukkig nieuwjaar!”
“Veel heil en zegen!”
Schoorvoetend bewegen
we met hoop
op beter leven:
beschermder,
onbedolven,
vrij van vrees.

Het nieuwe jaar
galmt twaalf slagen lang
van ’t voorgenomen streven.

Thursday, December 30, 2004

Idee

-
Er kwam een idee voorbij. Het fladderde door de donkere lucht langs de ramen en verstopte zich in het rommelhok buiten mijn hersenpan. Daar heeft het zich genesteld. Ik weet dat het er zit, maar ik kan er niet bij. Hoe ik ook mijn best doe, het blijft verscholen achter boodschappenlijstjes, oude herinneringen, sleets gelopen woordentapijten, kasten vol met wat ik nog doen moet. Vruchteloos ernaar te zoeken.
Beter is het op te geven, het dan maar te laten verzinken in de massa’s verloren gedachtes. Kwijt. Weg. Voor eeuwig ontvlogen. Zoals al die andere prachtige ideeën, die zwalken door het universum.
Misschien zijn die anderen wel goed gezelschap voor dat éne idee. Misschien is het daar beter af dan in mijn brein, waar ik het mij zou toe-eigenen en vervormen. Misschien ook dat iemand het daar later nog vindt. Dat het ineens in zijn schoot belandt. Dat hij ermee aan de haal gaat, en er een mooi verhaal over schrijft, of er een muziekstuk van maakt. Dan is het daar goed. Dan hoort het daar thuis.
Ik kan het in ieder geval niet meer achterhalen. Want ik ben niet de baas van de ideeënbank.

Friday, December 24, 2004

Verjaard'agora

-
Zie hier mijn post van precies een jaar geleden, mijn eerste. Óp naar de volgende jaren!

Dit is mijn zeepkist in de huiskamer, de agora achter het blinde scherm.
Van hieraf spreek ik de wereld toe, of ze nu luisteren willen of niet.
Verbinding: uitstekend. Er zijn geen nieuwe berichten.
En als het verveelt, klikt de wereld je gewoon weer weg.

Motto: Wat eten we vandaag?

Vandaag is alles nog eenvoudig.
Morgen barst de uitbundige kerst weer los: kalkoen bij kaarslicht, cranberries en fonkel rooie wijn.
Het tafellaken wordt gestreken, het zilver gepoetst.
Het is nog stil in huis.

Wednesday, December 22, 2004

Sunday, December 12, 2004

Hopes and Dreams

Hopes and dreams are wonderful food to live on. When I was a teenager I saw my first musical ever, My Fair Lady, and I loved it. I fantasised that I would be “discovered”, as I was walking down the street one day, and would be allowed to dazzle in the main part. Dressed up, I even performed it. I sang one of the songs in front of my parents, my dress rehearsal. It was a good thing I never pursued my dream, for I was too shy, even for a school performance. I could see it in their eyes. They were touched to bits by my singing. Because I was their daughter, and I looked so sweet. But for no other reason.
It was a swooning teenage fantasy. No real hope there. And it died in reality, where it belonged. My next dream was more realistic: I fell in love with P. and spent a few years imagining the most romantic love scenes. Eventually some of those came true, and others disappeared, because P. turned out to be a different person from my dream prince. But I learned to love the real man more than the phantom. In a way that was a dream come true.
A letter from a publisher caused my most recent hope. More hope than dream. They found the first three chapters of my novel interesting and requested me to send the whole manuscript. Yoopie! I have about two months in which to enjoy a state of controlled euphoria, in which to fantasise, and, well yes: hope. After that I may well end up with my bum, bang, on the ground again. That’s alright. I can live with that. But until then I intend to soar on wings of dreams!

Wednesday, December 08, 2004

Het Nest

Ze merkt het pas op het moment dat het gebeurt. In de holte van haar bed, zwevend tussen droom en dag. Een warme stroom glijdt loom tussen haar benen. Het warmt het onderlaken. Het vult een nest.
Niet te veel bewegen. Dan wordt de plek nat en koud.
Doodstil laat ze zich koesteren door het vocht, een holletje van warmte. Zo is het goed. Zo is het veilig, en warm, en goed. Terwijl ze inslaapt, trekt de warmte zich geleidelijk terug.
In de ochtend rukt haar moeder de kille lakens van het bed.

Sunday, December 05, 2004

St Nicolas Fudge (Borstplaat)

375 gr. sugar
1 dl. milk
1 heaped tablespoon cocoa powder

Mix all ingredients in a saucepan and bring to the boil. Allow to bubble for 5 minutes, stirring all the time. Take off the heat and cool, stirring continuously. When a drop falling from the spoon stays lying on the surface for a moment, and when the surface becomes dull, pour into greased moulds, lying on a greased surface. Allow to set for a few hours.
The trick is not to pour the mixture too soon, as it won’t set at all. Too late is all right, although the shapes will be wobbly!

Happy St Nicolas!

Thursday, December 02, 2004

Dacht je dat?

-
O, dacht je dat?
Nou, ikke niet!
Ik zie dat helemaal
niet in.

Het is te kort,
te klein
te min.
Het is niet fijn.
Zo kan ’t niet zijn.

Dat dacht je,
maar ik zie
dat nu totaal
niet in!

Sunday, November 28, 2004

Vrijheid van Meningsuiting

Er heeft zich een merkwaardige discussie ontsponnen rond het begrip “vrijheid van meningsuiting,” een discussie, die zich vooral verhard heeft bij hen die de felste voorstander zijn van deze fundamentele vrijheid. Er lijkt wel verwarring te zijn ontstaan tussen vrijheid van meningsuiting en de vrijheid maar alles recht voor zijn raap te zeggen, zoals het in je hoofd opkomt. Maar in het laatste geval kun je niet meer spreken van vrijheid van meningsuiting, dan hebben we meer te doen met de vrijheid van kwetsen. Veel Nederlanders menen ten onrechte dat zij het recht moeten hebben om ALLES te zeggen, ongeacht of het kwetsend is of niet. Moeten die anderen maar niet zulke lange tenen hebben. Nederlanders hebben het vrije kwetsrecht. Afblijven, jullie watjes. Als ik je beledigen wil, dan mag dat. Nee, sterker, ik heb daar het recht toe.
Het merkwaardige is, dat ook de grondwet die vrijheid niet geeft. Alleen worden de beperkingen binnen de wet weinig toegepast. Zolang er niemand opstaat en zegt dat iets te kwetsend is, wordt het allemaal gedoogd.
Wij, volk van zeevaarders en kaasmakers, en fietsers tegen de wind in, hebben blijkbaar eelt ontwikkeld aangaande dit recht van de buurman ons te beledigen. Maar dat wil nog niet zeggen, dat het nou zo mooi is dat wij zo lomp en onbehouwen zijn. Er zijn nog andere waarden in de wereld, en respect is er één van. Het moet toch mogelijk zijn vrijuit te zeggen wat je denkt zónder daarbij grof en beledigend te worden? Of kan het de Nederlander werkelijk niet schelen hoe een ander zich voelt, als hij maar bot mag zeggen wat hij denkt?
Geert Hofstede heeft de verschillende wijzen waarop culturen naar waarden kijken in kaart gebracht. Dat levert hele verhelderende inzichten op. Het voert te ver hier uit te leggen hoe hij dat precies gedaan heeft. Hij laat onder andere zien dat “eerlijkheid” bij ons hoog in het vaandel staat, maar dat bij andere culturen de machtsafstand groter is, en dat “respect” veel hoger scoort. Een beetje meer deemoed zou de Nederlander misschien niet misstaan.
Het wordt tijd om weer eens een mijl in de mocassins van de overbuurman te lopen. Dat zou ander licht kunnen werpen op die fel gekoesterde “vrijheid van meningsuiting”, die overigens wonderlijk genoeg alleen voor kaaskoppen geldt, en niet voor andersdenkenden. Als die na veel aandrang zeggen dat ze het niet erg vinden als deze of gene dood zou gaan, dan is Nederland te klein!
Het moet niet nóg gekker worden!

Thursday, November 25, 2004

Slangensentiment

De slang werd wakker. Hij richtte zijn kop op uit het bed van bladeren en keek dreigend om zich heen. De zon scheen. De vogels twinkelden vrolijk vanuit de takken van de bomen. Maar de slang had daar geen boodschap aan. Hij was uit zijn humeur. Nu wist hij wel niet wat een humeur was, maar het was hem zonneklaar dat hij er niet in was. Anders had hij niet zo’n nors gevoel gehad tussen zijn wenkbrauwen.
Hij legde zijn kop weer in de bladeren en strekte zich uit. Meteen gleed hij daarmee uit zijn nest, glad als een aal, en kwam hij terecht aan het ondereind van de poten van de langpootmug.
“Ga weg!” blies hij naar de staken van de mug. “Ik ben mijn humeur kwijt. Ik moet het zoeken.”
“Nou, nou,” bromde de mug vanaf zijn hoogte. “Als je zo moppert, zul je het ook niet vinden. Je kunt je beter afvragen waaróm je je humeur kwijt bent.”
De slang slingerde geërgerd met zijn glibberige lijf tussen de latten van de mug. “Ach, klets niet zo eigenwijs!”
“Er zit je iets dwars!” zoemde de mug triomfantelijk. “Nu weet ik het! Er zit je iets dwars! Nou, vertel het maar. Je zult zien: dat lucht op!”
“Er zit me helemaal niets dwars!” siste de slang woedend. “Was het maar zo! Nooit zit mij ooit iets dwars. Alles is glad en recht aan mij. Dat ben ik zat! Stront zat! Ik heb geen haren, geen stekels, geen poten, geen nagels, geen snavel, geen . . . .”
“Ja, ja,” zei de mug. “Zo kan ie wel weer. Je bent het meest gladde, glibberige, sierlijke, rimpelloze, gelikte schepsel op aarde, en je bromt als een ongelikte beer! Maar daar heb ik geen trek in!” De mug draaide gepikeerd alle facetten van zijn oogjes naar de lucht en stapte op zijn lange, hoekige poten over de ellendig kronkelende slang heen.
“Nou, ik vind jou redelijk onbeschoft!” riep deze hem nog na, maar de mug had zijn vleugels al uitgespreid en zoemde koeltjes weg.
“Niks dwars,” mompelde de slang verdrietig in zichzelf. “Dat is het: ik heb niks dwars. Alles aan mij is altijd maar recht en saai.” Hij besloot er verder geen woorden aan vuil te maken. Hij had zijn bekomst ervan het uit te praten. Triest zwijgend gleed hij door de rest van de dag. Triest krulde hij zich op in zijn nest voor de nacht.
De volgende dag werd hij wakker. Hij richtte zijn kop op uit het bed van bladeren en keek om zich heen. De zon scheen. De vogels twinkelden vrolijk vanuit de takken van de bomen.
Behaaglijk rolde hij zich uit. De dag was zoals de dag tevoren. Toch was hij anders. De slang probeerde zich te herinneren wat hem ook al weer zo dwars had gezeten, maar hoe hij ook zijn best deed, hij kwam er niet op.
Hij was het glad vergeten.

(Dit verhaal verscheen juist onder de pseudonym "M. Plooij" in de verhalenbundel Klavier van uitgeverij de Vleermuis in Roermond.)

Wednesday, November 24, 2004

Chicory stew

This was a succesfull experiment. Chicory is the white, bitter tasting vegetable, although Jamie Oliver calls it "endive".
-
Chicory,
Red Onion
Small tasty tomatoes
Anchovies (not too many, as they are very salty)
Rosemary
Crème fraîche
Olive oil
-
Preheat oven to 225º C (450º F). Slice the onion, roughly chop the chicory and anchovies. Combine all ingredients, except the crème fraîche, and cook in the oven, stirring occasionally (30 minutes) . Stir in the crème fraîche, and serve over brown rice.
I have not tried it over white beans or flageolets, but I would not be surprised if it would taste even better! (with grated parmesan on top?)

Monday, November 22, 2004

Genegen Zijn

Ik mag wel meer genegen zijn
zolang je er nog bent.
Straks ben je dood of weg,
en ik dement.
Ik ken dan je gezicht niet meer,
of de hand die de mijne neemt.
Dan ben je vreemd.

Dus breek nog maar een glas,
omdat je te onstuimig was.
Ik geef niet meer verweer.
Jouw scherven zijn toch mijn geluk?
Wat maak ik me nou druk.

Straks zijn we samen oud,
en ben ik stilletjes vergeten
hoe ’t was te weten,
dat ik van je houd.

Ik mag wel wat meer genegen zijn.

Thursday, November 18, 2004

Hirshi Ali

Bij mijn weten huldigt Nederland het rechtsbeginsel, dat iemand die onrecht is aangedaan, niet zelf wraak mag nemen. Iemand die verminkt is, mag de dader niet in elkaar slaan of doden. De reden is dat het slachtoffer niet geacht wordt onpartijdig te kunnen oordelen over het onrecht dat hem/haar is aangedaan. De veroordeling wordt aan de rechter overgelaten.
Een goed rechtsbeginsel, dat met voeten getreden wordt waar het mevrouw Hirshi Ali betreft. Deze dame is ernstig lichamelijk en geestelijk verminkt door de godsdienstwetten van de Islam in haar land van herkomst, en maakt daar politiek royaal gebruik van.
Mevrouw Hirshi Ali houdt niet van polderend overleg. Ze is boos. En terecht. Ik zou ook boos zijn als ik zo gekwetst was. En ik zou ook gaan kijven en schelden, als ik zo boos was. Maar niet in het openbaar; niet in de politiek. Mevrouw Hirshi Ali is de minst geschikte persoon om de Islam in het openbare beklaagdenbankje te zetten. Iemand die zo boos is als zij kan de verbanden niet meer zien.
Toch is er niemand die haar belemmert haar kruistocht te voeren. Integendeel, ze wordt doodgeknuffeld door half politiek Nederland. Het is “Ayaan” voor en “Ayaan” na, en weinig mensen lijken zich bewust te zijn van het feit dat er hier een haatcampagne wordt gevoerd. Dat er hierdoor een escalatie van tegenstellingen op gang is gebracht, die nauwelijks meer te stuiten is.
En waarachtig! We blijven maar met open mond luisteren naar de woorden waarin deze dame de Nederlandse rechtsbeginselen belastert, en in onze verwarring laten we ons meeslepen. Terwijl de brand woedt, blijft ze straffeloos olie op het vuur gooien. Straffeloos, ja. Want dat ze bewaakt wordt, omdat ze bedreigd is, weet ze nog uit te buiten ook!
Stop! Stop! De tijd is nu gekomen om mevrouw Hirshi Ali haar recht op vrije meningsuiting in privé kring te laten uitoefenen. Maar laat ze in politiek Nederland nu eens haar mond houden. In de naam van God, en van Allah, en van ons gewone Nederlanders.

Wednesday, November 17, 2004

Schaamte en Schuld

Schaamte is het gevoel dat men iets heeft gedaan dat de gemeenschap afkeurt. Kan men de zonde voor de gemeenschap verborgen houden, dan is er niets aan de hand.

Schuld is het gevoel dat men gezondigd heeft. Het doet er niet toe wat de gemeenschap ervan denkt. Het schuldgevoel zit diepgeworteld en vreet aan de zondaar.
-

Phaedra is een stiefmoeder die verliefd wordt op haar stiefzoon, afgewezen wordt, en hem in het ongeluk laat storten.

Het verhaal is vele malen verteld; het eerst door Euripides die Phaedra’s verliefdheid beschrijft als de wraak van de liefdesgodin Aphrodite, omdat Hippolitus, de stiefzoon, haar versmaadt. Phaedra is zo de speelbal van de goden. Zij voelt zich niet schuldig, zij schaamt zich.

Seneca benadrukt de keuze die Phaedra bewust maakt voor haar verliefdheid. Daar is zij zelf verantwoordelijk voor haar tragedie. Deze Phaedra worstelt met een schuldgevoel.

Tuesday, November 16, 2004

Courgette soup

Onion
Courgette
potato
curry powder
tarragon, or similar herb

Fry the onion in olive oil. Shake in some curry powder, add tarragon. Fry till onions are golden. Add courgette and potato in chunks. Fry a little longer, add water, but not too much and a (vegetable) stock cube and some salt. Simmer till soft. Puré. the soup should still be fairly thick, so you can add some milk to soften. Season to taste. Serve in large bowls with fresh brown bread and butter.

Tuesday, November 09, 2004

Morgenstond

-

De morgen stond,

de avond viel.

De dag blijft rondgang

van een wiel.

Tuesday, November 02, 2004

Words on a Page

-
Words on a page
are not
words of mouth.

They are heard
in black and white
silence.

A word of mouth
springs and sings
and soars
on wings.

Wednesday, October 13, 2004

Finished Manuscript

-

In my writing I’ve reached the stage of heightened expectations again. The umpteenth revision of my novel has led to another better version, and I will embark on the plunge again in the publishers’ jungle. So: three chapters printed with one and a half line interface, synopsis polished up, short and not too eager accompanying letter. Enveloped, stamped, addressed. Walk to the mailbox. Ploomp.

Then the letters will come in: “We have received your manuscript and will attend to it with the utmost care. Not immediately, however, for we are very popular and hundreds of manuscripts pour into our office. So be patient. All in due time.”

This means months of waiting, and eager walks to the front door. Until one day a thick envelope lies on the doormat: rejected. “We have read your manuscript with great interest. But . . . .” The excuses are many and varied.

In the meantime I have taken up an old project, and try to get into that story again, into what it was that I had wanted to bring across. It will take a few days, maybe a few weeks. And then the fire will be rekindled.

I will write, write, oblivious of snooty letters from snooty publishers.


Monday, October 11, 2004

Spinachy Spaghetti Sauce

onion
garlic
spinach
small pomodori tomatoes
sundried tomatoes
blue cheese
toasted pine nuts
grated parmesan

Fry onion and garlic in olive oil till soft and brownish, add the pomodori tomatoes and fry until they are ready to pop. Add the washed and chopped spinach, the chopped sundried tomatoes. When the spinach has wilted add crumbled blue cheese and melt to a sauce. (Auvergne. Or Castello Blue for a milder taste)
Serve over spaghetti, topped with toasted pine nuts and grated parmesan.

Tuesday, October 05, 2004

Drempelvrees 1


Ze bleef hangen voor de drempel van de keuken. Papa deed bij het aanrecht de afwas en Mama smeerde boterhammen aan de keukentafel.

Het sop in de afwasteil schuimbekte. Wild sprongen de kopjes en de borden uit Papa’s handen in het afdruiprek.

Mama pakte een beker uit de kast en een pak melk uit de ijskast en schonk hem in. De beker stond op het hoekje van de tafel. Ze staarde naar het koele vocht

Papa waste het bestek. Mama klapte de sneden brood op elkaar.

Toen zag ze het bloed.

“Godverdomme!” Papa liet het mes in het sop plonzen. Hij hield zijn hand in de lucht. Een straaltje bloed siepelde er vanaf achter het mes aan. Een andere hand draaide de kraan open boven het bestorven sop en de hand schoof eronder. Water en bloed werden één in een bruine straal. Hij schudde zijn hand en holde de trap op. Mama schoof de boterhammen in een zakje. Zelf drukte ze zich tegen de gangmuur aan.

Papa kwam de keuken weer in. De gazen luchtgaatjes van de pleister op zijn handpalm waren donker gekleurd. Hij pakte een theedoek en begon langzaam de borden af te drogen. Mama hield haar hoofd gericht op de hoge kastjes aan de muur. Op het aanrecht verscheen bord na bord een stapel. Telkens klikte het volgende bord op zijn plaats in het vorige.

Toen het klaar was hing Papa de droogdoek over de leuning van een stoel en steunde erop, licht gebogen. Hij ging de keuken uit en legde in het voorbijgaan zijn hand op haar hoofd. De warme, vochtige handpalm drukte op haar haren. Ze staarde naar het boterhamzakje op tafel en wachtte tot haar vader zijn hand zuchtend wegnam.

“Laat hem maar,” zei Mama, terwijl ze een stoel voor haar naar achteren trok. Ze reikte haar de beker melk aan. Terwijl ze Mama aankeek, dronk ze ervan.

De melk smaakte zoet.

(Uit Drempelvrees)

Thursday, September 30, 2004

Petals in a Frame





Words
like petals
in a frame.

The flowers
sentences.

Colors
weaving
into stories.

Each
new day
a painting
telling
a different
tale.

Tuesday, September 28, 2004

Progress

-
"How is your novel coming along? Have you made any revisions?"
"Some. Here and there."
"O, have you? Revisions in plot or in characterization? Have you changed the setting? Were they major changes or just an adjustment here and there?"
"Just here and there."
"O right. Yes. Victor Hugo said that once you had your story you should never make any changes. Only small revisions were allowed, but the whole of the story should stay intact. That's what he said, Victor Hugo. Never touch a story, once it has been written. And how long is your novel now? How many pages?"
"Some 90, depending on the spacing of the lines."
"Yes, yes. So what is that? How many lines to the page? I can only count by lines on the page."
"O, I don't know. It'about 40.000 words."
"Well, that doesn't mean anything to me. All I know is how many lines to the page. Are there twenty lines, thirty. You know, that is how I can tell. . . ."
"Yes, well. I really don't know. But I've got to go now! Bye!"
I rushed out the door before we would start discussing fonts.

Tuesday, September 21, 2004

Cucumber Salad

-
I am no great favorite of cucumber: too chunky. But I find this salad simply delicious!

Cucumber, cider vinegar, honey, salt, pepper, minced fresh hot pepper (optional)

Slice cucumber and set aside, sprinkled and well mixed with (sea)salt. Leave for at least two hours. Press out the access water and mix in the vinegar, honey and pepper(s).

That's all!

Friday, September 17, 2004

Kermis


Buiten heerste een vrolijkheid in het warme licht van de middag die hen overdonderde. Bontgetooide lieden gingen in stellen van twee of drie voorbij, luid pratend en lachend. Dienstmaagden leunden innig tegen de arm van hun vrijers, met ratels in de hand.

Kinderen huppelden aan de hand van volwassenen, of renden gezamenlijk vooruit. Ze draaiden om de stammen van de bomen langs de kade, hun armen gestrekt en hun voeten schrap gezet, zodat hun lichaam opzij helde als de tuit van een gieter. Ze verschuilden zich achter de stoepen om als wilde katten tevoorschijn te springen naar hun ouders, die toegeeflijk glimlachten, maar ononderbroken doorkwebbelden met hun metgezellen.

Ernestine greep Hector steviger bij zijn arm en liet zich door zijn kordate pas langs de kermisgangers sturen. Al spoedig werd hun weg belemmerd door een vijftal mannen en vrouwen die met de armen in elkaar gehaakt over de kade zwalkten. Het was duidelijk dat ze zich vast in de stemming gedronken hadden. Ze namen al zingend de hele breedte van de straat in beslag en lieten zich niet uit elkaar jagen.

Laat die Hollandse jongens maar draaien, ping ping,” zongen ze terwijl ze in een slinger heen en weer zwierden, waardoor het uiteinde van de keten in vliegende vaart naar voren werd gezwaaid. “Laat die Hollandse meisjes maar zwaaien, ting, ting,” en de slinger werd weer teruggekeild. Dit gaf aanleiding tot hoge gilletjes en hard gelach.

“O Livi, wat een ongure sujetten!” fluisterde Ernestine.

(OMZIEN NAAR ELISABETH)

Friday, September 10, 2004

Vlekje op de Aardkorst

-
Ze was een vlekje

Op de aardkorst van ‘t bestaan.

Een pluisje van een paardebloem

Dat nooit wortel schoot.

Ze werd vertrapt door schoenen

Die haar onverschillig waren,

En bloeide koppig in een hoek.

Ze kwam, ze was, ze werd

Te niet gedaan.

Monday, August 30, 2004

Dichter


Een beetje dichter

moet je blijven

voor het schrijven

van verhalen.

-

Een beetje dichter

moet je dalen

naar de woorden

die je hoorde

om ze op te halen.

Thursday, July 15, 2004

A Quiet Valley 1

-
I’m going to retire to a quiet valley for the summer. Where all we hear is bird song drowning our voices. I will go on walks with the dog. I will cook meals for friends, that we will eat at the table on the terrace, looking out over our quiet valley.
I may find the time to write. And then again, I may not.
And at the end of the summer I will come back refreshed and full of inspiration!

Wednesday, July 14, 2004

Nest

-
Ze merkt het altijd pas op het moment dat het gebeurt.
In de holte van haar bed zweeft ze tussen droom en dag. Een warme stroom glijdt loom tussen haar benen. Het warmt het laken onder haar. Heel stil blijft ze liggen in het lekkere nest. Haar nest.
Niet te veel bewegen. Dan wordt de plek nat en koud; dan kan ze er niet prettig meer in terugkomen.
Doodstil laat ze zich koesteren door het vocht, haar eigen vocht, een holletje van warmte. Hier is het gemis gedoofd. Hier heeft ze, waar ze zo diep naar verlangt. Ze wil het altijd bij zich houden, altijd vasthouden.
Maar het nest trekt zich geleidelijk van haar weg.

In de ochtend ziet ze toe hoe haar moeder met een bits gezicht de kille lakens van het bed rukt.

Tuesday, July 13, 2004

Herfst in de Zomer

-
De herfst giert door de zomernacht.
Hij is zijn voeten kwijt.
Hij cirkelt om het groene loof;
en raast de schoorsteen doof.

De herfst heeft niet gewacht
in weerwil van de tijd.
Hij wil zijn plaats niet kennen;
zijn nijd is niet te temmen.

De herfst gooit om de macht
zijn stormen in de strijd.
Hij hakt verbeten door de lucht;
hij knakt de takken krom -- en vlucht.

Monday, July 12, 2004

Tortilla snack

-
We had this dish as one of the tapas at the graduation dinner of our daughter. This is more or less what it was like.

Cover a plate with plain tortilla chips. Sprinkle generously with soft melting cheese (grated young Gouda for example). Slide in the oven (150°C/300°F) for 10 minutes. Serve with a big dollop of crème fraîche or sour cream mixed with chopped chives.

Delicious!

Friday, July 09, 2004

Thursday, July 08, 2004

Ik ga de wind verwaaien

-
Ik ga de wind verwaaien
tot een zucht;
ik ga de zon verbranden
tot as;
in de bergen ga ik graven
totdat ze zeeën zijn.

Dan neem ik het doosje
van parelmoer,
waarin mijn schat
geborgen ligt,
en loop de stilte
tegemoet
die heersen zal.

Die heersen zal.

Wednesday, July 07, 2004

The Course of History

-
"You cannot change the course of history."

But we do it every single day.

Tuesday, July 06, 2004

Rule Brittania

-
“I might at least expect them to make an effort to understand me. After all, I am spending my money in their country. I am contributing to the wellbeing of their economy, for God’s sake! They should be grateful for that. The French are so bloody arrogant! They could at least make a bloody effort, couldn’t they!
Well, yes. I did learn a little French in school. But, you know what? You know what? Right. These bloody foreigners! They don’t even try!”
Deaf he was. Deaf and drunk.
And blinded by the tune of Rule Britannia!

Friday, July 02, 2004

Balkenende

-
We mogen ons gelukkig prijzen met zo’n leider. Zo’n man als premier, dat is een unicum. Soms hoor ik het pas achteraf dat hij het volk heeft toegesproken, en dat spijt mij altijd zeer. Want ik luister graag naar wat hij ons kan vertellen.
In de huidige seculaire samenleving is het een zegen dat wij af en toe toch nog eens een preek mogen horen. Dan staat onze leider daar voor ons achter de kansel, de oogjes vurig flikkerend achter de brillenglaasjes, de monnikskap knap opzij gekamd. Het doet me deugd uit zijn mond te mogen horen, wat er allemaal “niet kan en niet mag.” Het geeft niet dat de wereld er in werkelijkheid anders uitziet. De leider spreekt in standvastige bewoordingen, en daar kunnen wij dan een touw aan vastknopen.
Maar helaas wordt de rol van de leider niet door iedereen begrepen. Daar eist de columnist Jan Mulder excuses van de premier. Duh-uh!, meneer Mulder. Je vraagt toch ook niet of God zijn excuses aanbiedt voor de puinhoop, die het is in de wereld die hij geschapen heeft! Duh-uh!
Ik ga in deze kwestie geheel voorbij aan de inhoud van de zaak. Want laten we wél wezen: het gaat om de vorm, niet om de inhoud. Zolang we maar weten wat de normen en waarden zijn, is het goed.
Alleen één ding. Soms, heel soms, bekruipt me de twijfel, of de premier zich niet te veel bezig houdt met de spreekwoordelijke splinter in het oog van de ander, en de balk . . . .?
Nou ja, die zit misschien alleen in zijn naam.

Tuesday, June 29, 2004

Pigeon Man

-
There is a man in our town who sows pigeons. He is an old man with a scraggly grey beard, tottering on his wobbly bicycle, which is loaded down with heavy buckets of birdseed swaying on the handlebars.
He goes around the special spots that have been designated pigeon fields. There he throws out handfuls of seed in a sweeping motion, and lo and behold: flocks of birds spring up at his feet, fluttering and nervously picking at the ground.
He is not a friendly man, who performs these feats of magic happily. He curses at the passers-by who make comments. He raves against the powers that be, wherever they may be, up there in the sky.
It does not shake him in his task, this mighty task, this bird-sowing task. It never ends. There will always be pigeons. And they will forever need to be sown.
He is the magician in our town, sowing pigeons.
And we are the mortals, reaping their shit.

Friday, June 25, 2004

The easiest Guacamole

-
1 mashable avocado
Mexican salsa (hot, if you like that)
salt and pepper

Mash the avocado with a fork. Mix in the salsa, salt and pepper, and serve with celery sticks and tortilla chips.

That's all!!

Thursday, June 24, 2004

Veenlandschap

-
Voorbij het dorp kwam Hector in het veengebied. Hij hield zijn paard in tussen de muurtjes van turf links en rechts van de dijkweg en tuurde over de wijde watervlakte met de hoekige pukkels van eilandjes. Veentrekkers baggerden slijk, dat ze kiepten op de ribben die als een doolhof uit de veenplassen omhoog staken. Vrouwen met brede strohoeden op het hoofd en treeborden aan hun voeten stampten de specie aan. Op andere veldjes staken turfstikkers het vast getrapte veen tot turven.
Vanaf zijn hoge positie liet Hector zijn ogen dwalen over de symfonie van ritmische bewegingen van de veenwerkers: de schommelende cadans waarin de vrouwen als mechanische poppen zijwaarts schoven, de buigende ruggen van de mannen tussen de met riet bedekte turfbulten, die als huisjes gebouwd leken te zijn voor deze turfpoppetjes. Meeuwen en andere vogels zwenkten in sierlijke slingers om de modder die op legakkers te drogen werd gelegd, als de melodie boven de grondtonen onder hen.
Hij had er geen deel aan. Juist dáárom gaf het zo’n rust. De meeuwen zwenkten het lied, begeleid door de schommelende vrouwen en buigende mannen. Hij zag het van verre aan, en wenste dat het geen einde had.

(Uit Omzien naar Elisabeth)

Wednesday, June 23, 2004

All Knowing

-
She is all knowing.
She carries wisdom
in the palm of her hand.
She knows where
we all stand.

She is the mother
of all children;
the teacher
who has studied
all the books.

She can smother
our fears;
she can outshout
our doubts.

Only,
so lonely to the bone
is her crusade
in this vale of tears.

She is so lost
and so alone.

Monday, June 21, 2004

Success

-
It's beginning to happen!
One of my short stories was accepted for a collection of stories to be published in the fall by a small publisher.
More news when the moment is there.

Friday, June 18, 2004

Willy

-
"Chilly!"
cried Willy,
and dove in the pool.


Sorry!
That's all there is to it!

Thursday, June 17, 2004

Sjolanda's Tuna Dip

-
can of tuna fish
mayonaise
yogurt
lemon juice
ginger sirop
salt and pepper
capers of anchovis (optional)

Mix these ingredients all together and serve with brown toast and raw vegetables like carrots, cucumber and celery.

Wytze's favourite!

Wednesday, June 16, 2004

Het Verschil

-
Het verschil is
dat er geen wil is
tussen hem en haar.

Zo drijven ze
kil kijvende
uit elkaar.

Tuesday, June 08, 2004

De Oude Trom

-
’t Is drummen
op een oude trom.
Hij kraakt
van de weerom-
stuit luid.
Klagend
stuitert het
terug.
De echo
komt te vlug,
en toch vertraagd,
verdaagd
in ouderdom.

De klok draait
om en om.

De oude trom
huivert
en verzucht
totdat hij stug
vervaagt.

Monday, June 07, 2004

De Late Zon

-
De late zon
laat
mij nog even
de volle dag
beleven.

De nacht
legt
bedachtzaam
zijn wollen vacht
over de koude grond.

Friday, June 04, 2004

The World Upside Down: Georg Baselitz

-
Sometimes art has the ability to stun and shock. It does not happen often, but when it does, the impact is great.
In the Kunsthalle in Bonn there is an exhibition at the moment titled Bilder, die den Kopf verdrehen, (Paintings, that make your head turn), showing stunning paintings (and sculpture) by Georg Baselitz. The paintings were stunning to me, not so much by how they were painted, but by the way Baselitz presents his images to the viewer.
Most of the pictures in the exhibition are upside down. A simple trick. And so brilliant! Such a stroke of genius!
For by that simple act Baselitz confuses and confronts us. Innocently, carelessly, the visitor walks into the room, carrying his set of values comfortably, and then Baselitz has turned the world upside down.
The viewer is forced to react. He can do all sorts of things: he can hang his head down to make the image on the canvas familiar again; he can try to find new images in the painting as it is; he can start wondering which is the right way up: his or Baselitz’s.
There is one thing the viewer cannot do: consume comfortably. He múst do something, whatever it is.
What the visitor sees is not what the painter saw. That is what came home to me with such a bang. We have all become so smug in our view of the world, we are all so convinced of what we see.
Baselitz mocks that smugness very seriously. In the same way that Martin Amis has done with his novel Time’s Arrow, in which he has written the story of a Nazi criminal backwards. He, too, had turned the world upside down: destruction became creation, and right became wrong.

We need to be shaken vigorously from time to time. It clears the head. It makes us realize again, that things are not what they seem.
foto von gestern clown popup the gleaner

Thursday, June 03, 2004

Strand

-
Het strand strekt zich.

Vlekken dobberen
op het stugge zand
met ruggen
star in de wind.

Geen een kent
het mechaniek
dat hem beweegt.

De zee veegt
hun sporen glad.

Er is geen pad.

Alleen strand
dat rekt.

Alleen strekking
dun bevlekt.

Tuesday, June 01, 2004

Mannen met Geweren

-
Ik ben niet bang
voor mannen met geweren
die dekking zoeken
achter het scherm van de TV.
Pas als ze koel beweren
dat ze helden zijn
die vrijheid eren,
ja dan,
dan wordt het eng.

Friday, May 28, 2004

Green Spaghetti Sauce with Red Polka Dots

-
onion
garlic
tomato, cut in cubes
spinach or other greens
black olive paste
olive oil
crème fraîche
pinch of salt
pepper
grated Parmasan cheese

Fry the thinly chopped onion with the crushed garlic in the olive oil. Add the coursely chopped greens, the tomato cubes and the black olive paste (which is nothing but olives, mashed in the foodprocessor), salt and pepper. Cook until the greens have wilted. Stir in a generous amount of crème fraîche and serve over spaghetti with the parmesan.

Replacing the tomato with chopped sundried tomatoes is another option!

Buon apetito!

Thursday, May 27, 2004

Dagen om Nachten

-
Dagen rijgen zich om nachten
als kralen om een koord.
Tijd drijft voort.

Hij spint gedachten
om gevoel,
maar vat het niet.

Het blijft schimmig
een stap langszij
in het verschiet.

Te dicht,
te ver,
en nooit eens
quitte.

Wednesday, May 26, 2004

Gedichten Post

-
Gedichten vallen
zomaar
op de voordeurmat.

Een rekening
om te vereffenen;
een boodschap
aan mezelf.

Soms,
bij verrassing,
tilt er één
de druilerige dag
op
tot een glimlach.

Monday, May 24, 2004

Reünie

-
Ze zitten de tafel rond.
De vriendschap gaat van mond tot mond.
Een slok herinnering,
een hap die schatert tot een lach.
Ze praten zich de avond in,
zonder slot of een begin.

’t Is uurloos samen delen;
als kinderen weer spelen
met wat hen ooit verbond.

Friday, May 21, 2004

Tovertaal: totaal vertaal

-
Drijfveren:
eendentooi op koele meren.

Machtswellust:
de koning die een hoer kust.

Kanonnade:
stemmen omarmd tot serenade.

Zondebok:
ram zeilt door het heelal als klok.

Muizenissen:
holletjes besognes om het ongewisse.


De stoet is on-uit-putte-lijk
en sterft in bron van kermis opsmuk.

Thursday, May 20, 2004

Ze Durft Het Niet

-
Ze durft het niet
te zeggen
dat ze van hem houdt;
dat hij haar leven vult.
Alleen zijn is zo koud.
Ze durft het niet.
Ze is zo bang.
Ze heeft geen moed.
Straks loopt hij
op de gang
de voordeur tegemoet.
Dan ziet ze nog
alleen zijn rug.
Hij zegt: “nou dag,”
en met een slag
valt dan de deur
voorgoed in ’t slot.
Hij komt nooit terug.

Ze zegt maar niks,
in angst verknepen.
Ze wacht totdat ook hij
op haar is uitgekeken.

Tuesday, May 18, 2004

Post Party Soup

-
This is a clear soup I quickly made coming home after a party.

Onion or shallot
Tomato
Tarragon and parsley
vegetable stock cube
oil or butter
(salt and pepper)

Sauté thinly sliced onion in the oil or butter. Add the tomato, cut in cubes, and soon after: tarragon, stock cube and enough water. Allow to boil for 10 minutes. Correct the seasoning and add the chopped parsley.

Warming and invigorating!

Monday, May 17, 2004

Begraven

-
Je mag me wel begraven;
nee, liever niet cremeren.
Ik wil niet sublimeren
in rook naar hoger sferen.

Berg mij maar in de grond,
waar maden sabbelen aan mijn mond.
Dan kan ik nog de aarde ruiken;
de wormen laten duiken
naar mijn darmen die vervormen.

Laat zo dan nog de zon
de laag verwarmen
tussen mij en het heelal.
laat de regen hem verweken;
laat de sneeuw zijn duister breken.

De dood maakt mij niet bang.
Maar eeuwig voort te zweven
is wat ik na mijn leven
wel ’t minst van al verlang.

Wanneer mijn adem is geblust,
wens ik alleen nog rust
in aarde
die mij welkom kust,
en mijn lichaam
koesterend sust.

Friday, May 14, 2004

Dagdromen

-
dag – dromen
nacht – leven

op de grens
de wens
dat het even
goed zal komen

Thursday, May 13, 2004

Sophie's Choice

-
We once spent a whole long warm summer in a cottage on an island near the sea. The children were still small. We did two kinds of activities on alternating days. One day we would strap the children to our bicycles and tour part of the island; the other day we would go to the beach or stay on the large wooded property.
In the evening we would sit across from each other, wrapped up in a book. The owners had two bookcases full of leftover books. Books that nobody had wanted, or had room for, and that had ended up in a summerhouse by the sea.
It was a wonderful library. We devoured Dickens and Michener, Naipaul, Kafka and Selma Lagerlöf. We gobbled up Agatha Christie and Barbara Cartland.
That is how I came to read William Styron’s Sophie’s Choice. I was shocked and disgusted by it. I was shocked, not by the subject, which was horrifying. I was shocked by Styron’s treatment of it: he had stolen a gruesome period in the history of the twentieth century and turned it into a sensational story. And it had worked! He had gotten away with it!
I couldn’t find people who agreed with me. Criticizing fiction about the holocaust is tricky business. It is haloed with an aura of respect. And that is how it should be. What do we, outsiders, really know about that history? But I believe that authors should be bound by that same respect, and to me Styron had violated that.
The proponents argued that it was a horrible choice that that woman was faced with.
Exactly! That is what is remembered: a mother’s choice between one child and another. And all the rest is pushed to the background. That choice is presented as the epitome of that woman’s suffering.
Cheap and low, that is what I call it. This is not a book about the horrors of the holocaust. This is a book about one small sensational occurrence during the holocaust. The holocaust alone was not sensational enough for Styron, he needed an additional heart-rending human dimension.
I have come to realize that it is not true that all human suffering has already been turned into good literature. There is so much grief that has still not been recognized, that has been swept under the carpet.
In this May month of remembrance there are again a number of documentaries on television, and frankly I am aghast at the bizarre stories about the Second World War that keep emerging. Stranger and more human than Styron’s cheap shot. Like the one about the many parents who were faced with the choice of taking their children with them to the annihilation camps or to leave them behind as orphans in the uncertain care of “good” people.
There is a choice for Styron! Stripping stories to the bare essentials makes them much more gripping.
Another history that was documented and shown on TV was about a five-year-old orphaned Jewish boy, who was adopted by a collaborating family who dressed him up in an SS uniform. He was sent to a Nazi health camp of which they showed picture footage, with the boy running around and playing. He never saw his own family again. Recently he applied for compensation as a war victim, but it was denied him on the grounds that he had joined the SS! Turning such a story into fiction would be addressing the dilemma of good and bad in wartime.
All the stories that were shown on TV had elements of that absurd carelessness and barbarity of man, reminiscent of The Painted Bird by Jerzy Kosinsky, which is largely autobiographical.

It proves my point: there is far more cruel ambiguity in true stories than in fictional ones.

Wednesday, May 12, 2004

Spiegel

-
De spiegelmaat
bedoelt het niet zo kwaad.

Het beeld treedt nader
naar het kader
van zijn zijn.
Hij kijkt geduldig terug.
Hij keert zich niet de rug.

Hij wacht en telt
totdat het oordeel is geveld
over de ander die kleeft
aan zijn bespiegeling;
die geeft
wat hij ontvangen heeft,
en alleen maar daar
in leeft.

Monday, May 10, 2004

Jubelzang

-
Als Job viool speelt, bergt zelfs de machtige Tijd zijn snavel in zijn veerdons en huivert.
Het begint als de strijkstok zijn adem in houdt. Jobs wang ligt spiedend op de klankkast, gespannen wachtend op het teken uit de kosmos.
De engel fluistert. Zij streelt de snaren en tegelijkertijd barst de viool los met lyrische moed. Trillend rilt de ontroering omhoog. Het lied smelt de muren en de daken los, en zeilt dansend en zwierend het luchtruim in. Het buitelt en duikt en drijft mee op de wind in de wolken. Het spint ijle, luchtige draden van zilveren zijde en van goudbrokaat. Wellustig fonkelend ten overstaan van het hele weidse heelal juicht het lied van droefenis. Het snikt van vreugde, en kietelt teder de luisterende oren.
Het aardvlies weekt zijn lompe hoeven uit de zompige moerasgrond en stijgt met veren vlerken op. Job speelt. En de hemel onderwerpt zich.
Atie zit ernaast en ziet het aan. Op de piano moet zij de geestdriftige jubelzang begeleiden. Gedwee buigen de toetsen zich onder de aanslag van haar vingers. Een akkoord, een chromatisch loopje, even rust, en dan weer inzetten. Gehoorzaam volgt ze de jongen met de engel in zijn ziel.
Als ze daar zo zit en zich angstvallig neigt naar alle wendingen van zijn vurige hartstocht, ontvliegt hij haar. Hij maakt zich los, zweeft speels en dartel boven haar hoofd, en daagt haar uit. Maar zij kan zich niet onttrekken aan de logge bodem, aan de zware, trage tonen van de vleugel die haar plakkerig omarmen. Indachtig luistert ze naar de zingende jubelstem van de viool, maar alles wat ze hoort, is de engel die haar beschimpt.
De jongen merkt het niet. Hij is opgenomen in de hemelse zang en deint op de tonen van de euforie. Lang kan het niet meer duren. Ze naderen het einde van het stuk. Als sein fladdert de jongen met zijn ogen langs de hare en leidt de vertraging in. Ze volgt.
Een blik, een aanzet, en dan klinkt krachtig tezamen het slotakkoord.

(Uit: De Eerste Vrouw)

Friday, May 07, 2004

The Sergeant-Major

-
“Come, come,”
said the sergeant-major.
“I’ll wager
I can hum-drum
Louder than you!”

And he did.

It was deafening!

Thursday, May 06, 2004

Baken

-
De wereld scheurt uiteen.
Hij is zo dood alleen.
Hij barst wanhopig
uit zijn schulp,
en schreeuwt om hulp.

Niemand die het hoort.
Een enkeling kijkt verstoord
en spoedt zich verder.
Hij stormt volledig onder
de zwaarte van ’t bestaan.

Niet dat hij voort
gaat is een wonder,
maar dat hij durft
weer op te staan;
zijn ogen op te slaan
naar ’t schijnsel van de maan.

Hij,
voortaan
baken
met een naam.

Tuesday, May 04, 2004

Schrijnende Schroom

-
Schimmige scharen
schrijnende
schroom

schuiven schoorvoetend
met schuchtere
schreden

in schamel protest
op de scherven
van hun droom.

Monday, May 03, 2004

Lentegeur

-
Zacht roze
ruikt de straat
in de zwarte nacht.

De geur van tuinen
over doffe stoeptegels
en auto’s glimmend
in het lamplicht.

Bij het snuiven
verstuift
de sluier
tot herinnering.

Friday, April 30, 2004

Lintjesregen 2004

-
WAAR ZIJN DE ALLOCHTONEN?

Ik zou ook niet willen integreren in een land,
waar de bewoners niet willen integreren!

Thursday, April 29, 2004

The Girl Who Liked Matches Too Much

-
I did not think I would do it: write a book review. But this book is so stunningly beautiful that I must.
La Petite Fille qui Aimait trop les Allumettes by Gaétan Soucy.
The title is awkward. It is the only thing I do not like about it. The misery underlying the story is gruesome, but the book is not really about a miserable family with a miserable history.
The main character, the narrator, is groping for words to express herself. She has been isolated and her sources for language learning have been old books. That is why she speaks in antiquated phrases and strange slang, mixed together. Often she chooses the wrong word, and half of the time she ends her reasoning with: “If you see what I mean.” “If I express myself clearly.” “Well, more or less.”
The result is a fascinating struggle for being. Language has become a truly quintessential expression of self. A metaphor. In spite of the sadness of the story the book is lyrical in its tenderness. It is extremely painful. It is about the inside of suffering. Yet . . . .
Stop! The more I say, the less justice I do to the extreme beauty of this book. Read it and judge for yourselves!

Wednesday, April 28, 2004

Het Vlies

-
Flinterdun
is het gaas
om het verdriet
dat niemand ziet.

Gedrag zoals het hoort,
tot een verkeerd woord
de schijn doorboort
van het onkwetsbaar zijn.

Even knapt de lijn,
heel kort.
Hij wordt met kracht
weer aangesjord.

Het vlies lacht
met man en macht
rond het verlies

Monday, April 26, 2004

De dag Kent Geen Nacht

-
De dag kent geen nacht;
de zon is onverschillig
voor de maan,
en de mol heeft geen
weet van de zwaan.

Zo schuiven zij
langs elkaar heen:
de ander ziet nooit
de een.

Maar lach
en traan
kunnen samen gaan.

Tóch nog verbonden.
Tóch niet alleen.

Friday, April 23, 2004

Thursday, April 22, 2004

Ageless Dangling

-
Her lips have sucked
away the innocence
of her childhood.
Her face is scarred
in ruts of ruin.
And yet too young
she is to buoy
the waves of pain.
She’s blown out hope
in clouds of smoke;
too old to have ever
tasted joy.

She is ageless
in her dangling
between a rock
and a hard place;
angrily angling
for a life
that has long
drifted
to the horizon.

Wednesday, April 21, 2004

De Zwerver

-
Maar zij
kijkt de zwerver
niet recht
in zijn ogen.

Ze durft
het niet.

Hij zou haar
broer kunnen zijn.

Monday, April 19, 2004

Hoofddoekjes

-
Ik wil ook nog een duit in het zakje doen van de discussie over hoofddoekjes.
Ik ben er vóór. Laat ik daarmee beginnen.
Kijk, de maatschappij vervlakt. Vroeger was alles veel duidelijker, veel herkenbaarder. Een man met een zwart ooglapje en een oorring was een zeerover, een melaatse liep te klingelen met zijn bel, nonnen droegen een habijt. De kleren maakten de man, en zo was er geen verwarring over rangen en standen en over geloof en ras. Helder.
Ik vind het dus prettig dat Moslim vrouwen sluiers dragen. Je weet dan meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Dan is het duidelijk dat het gaat om vrouwen die onderdrukt worden door hun mannen. Door hun vader of hun echtgenoot of hun broer. Dat maakt niet uit. Ze worden onderdrukt. Klaar.
Eigenlijk zouden álle vrouwen die door mannen onderdrukt worden een hoofddoek moeten dragen. Zijn ze direct te herkennen. Zijn ze er direct uit te pikken in de massa.
Nou zou ik ervoor willen pleiten om de onderdrukkende mannen ook een oormerk te geven, zodat je weet wie je voor je hebt, als ze je op straat aanspreken. Nou ja, oormerk. Ik dacht meer aan een neusring. Daar kun je ze ook nog eens aan ketenen als ze zich weer misdragen. Daaraan kun je ze achter je aan voeren naar de slacht.
Maar goed, zover is het nog niet. We moeten het nog even doen met de hoofddoeken, die de gemoederen al aardig beroeren. Er wordt veel over gezegd, door de rekkelijken en de preciezen. Iedereen heeft er zo zijn mening over. Behalve de moslima’s zelf. Die hoor je er nauwelijks over. En dat is maar goed ook. Die worden onderdrukt, dus die moeten hun mond houden.
Het meest ontroerend vind ik de mannen in strakke pakken met zegelring, die zo voor een ander spreken, die zich als ridders opwerpen voor de zaak van deze vrouwen met hoofddoek. Die vinden dat ze ervan bevrijd moeten worden, want het is toch een schande zoals die vrouwen onderdrukt worden! Die zo graag deze onderdrukte vrouwen onderdrukken door ze hun mening op te dringen.
Deze apen zou ik vooral graag willen ringeloren, nou ja, door de neus dan.

Misschien komt deze argumentatie wat kronkelig over. Dat klopt. Ik oefen voor de politiek. Maar ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb.

Friday, April 16, 2004

Echo

-
There is an echo in your heart.

When no one speaks,
What do you hear?

Thursday, April 15, 2004

Ontroerd

-
Ik raak
beroerd,
de koers
bijster.

Het schip strandt
en landt
ontmand.
Wie wijst er

de vaart
in het duister?
Waar huist er
zicht?

Het licht
luistert
en fluistert.
Het hijst er

De vlag
naar de
blanke dag.

Tuesday, April 13, 2004

Een Dag

-
Een dag begint zo klein.
Een aarzelend ontwaken,
een eerste wassing
om de slaap te weren,
de blik te keren
op de dagelijkse taken.
Een warmende kop thee
met brood, waarmee
de opening wordt voltooid.

Nu neemt de dag een vlucht.
Hij warrelt om het werk.
Hij groeit om doen en gaan:
de bel, de telefoon om niets,
een boodschap op de fiets.
Hij zwelt en zucht
in druk, druk, druk bestaan.

De tijd vertraagt.
De dagtaak is volbracht
en wordt onttooid.

Nog even
rukt de krant
het alledaags beleven
uit verband.

Het maal verweert de tijd:
mentaal verteren,
opsouperen
van ’s daags bezigheid.

Een glaasje wijn
verdaagt
het etmaal
naar zijn laatst refrein.

Een dag bereikt zijn eind.
Hij wordt geleidelijk verkleind
totdat de slaap
hem stil doet zijn –

Hij glijdt
naar waar de nacht
hem wacht.

Friday, April 09, 2004

Good Friday

-
Shame on you, you surfers on the internet!
You should be listening to the most passionate of musics about the suffering of Christ according to the gospel of St. John or St. Matthew.
One of the passions by J.C. Bach should be filling your living room at the moment!

Thursday, April 08, 2004

Salade de Carrottes

-
carrots
raisins
shallots
apple
parsley
cider vinaigre
olive oil
mustard
salt, pepper

Soak the raisins in the vinaigre for a few hours. Add the mustard, olive oil, salt and pepper to make a dressing. Mix with grated carrots and apple and minced shallots.

Simple!

Wednesday, April 07, 2004

Thuis Komen

-
De eerste dag
stroomt het water
uit de kraan
ijskoud afwerend.

Langzaamaan
warmt het huis
om ons bestaan.
De vlammen branden
onder de pannen.
We tooien de bedden
met schoon dek;
laten onze zooi
op bank en tafel
aangroeien.
's Avonds knispert
en ronkt het vuur
in de haard.

Het huis laat
zich verleggen
en knort.

Tuesday, April 06, 2004

An Aging Tree

-
I think I’ll cease
aging any further.
Fifty seven
is quite old enough.

So hide the tide,
and halt the flow.
No longer
will I grow.

Stay still.
No more “I will”.
A simple “be”
should do.
___

Alright, you win.
I know
I must give in.

Pile
day
upon
day.

I’ll
play
along.

But
keep
it
slow
while
I
grow

on

and

on.

Friday, April 02, 2004

The Fairy Grandmother

-
She was a little stooped hunch-backed old woman, her face like that of a wrinkly monkey. And she had a creaky voice at that.
Yet she was a fairy grandmother.
Every year when we were on holiday with our aunts and uncles and our cousins, we would go on long walks. I don’t remember that we were ever bored, picking juicy blueberries, playing among the tree trunks or wading in the cold, clear streams.
But best of all was Granny. We would flock around her, begging her to tell us a story. She always consented willingly.
We would sit down in the warm sand, chewing a blade of grass, or drawing shapes between our feet with a stick, listening to her voice transporting us to the land of the fairy tales, casting her spell.
When we were walking it was more difficult to be in the right position to hear it all. The other cousins would be crowded closer to her. But as soon as she was aware that one of the little ones could not share in everything, she would make sure we would change places, so no one was left out.
I hardly remember any of the many stories she told. There must have been scores over the years.
The only story that partly comes to mind was about a bad person who had extracted a promise from a good person, which promise would be fulfilled “when the oak tree had lost all its leaves.” Since oak trees apparently don’t lose all their leaves, the good guy got away with it.
I remember being disappointed, too young to appreciate the subtlety.
But it is the only story that has stuck, for precisely that reason, I suppose.
Whenever I see oak trees in the fall now, I check their leaves, while little stooped Granny appears before me, like the magic of her fairy tales.

Thursday, April 01, 2004

Last en Kracht

-
Last maal lastarm
is kracht maal krachtarm.

De schaal
wikt en weegt.

Wat de rechterhand
schrijft
veegt de linker
weer weg.

De dood richt
zich op
waar geboorte
sterft.

De mens
staat tussen
twee strekkende armen
die wiegend bewegen
in wind
van het lot.

Tuesday, March 30, 2004

Krijgen

-
Krijgen is niet zo moeilijk;
loslaten is de kunst.
En dan te zien
dat wat je geeft
geen gunst is,
geen verliezen,

maar winst.

Monday, March 29, 2004

Spinsels

-
Zo grillig
zijn de spinsels
van de geest.

Zo gistig
om wat gisteren
is geweest.

Wantrouwig
in de gissing
om wat komen gaat.

Kronkelig
en desolaat.

Ontoombaar
als een beest.

Friday, March 26, 2004

Reuzen en Dwergen

-
Het is toch kolossaal, al die mensen die Juliana persoonlijk gekend hebben. Die één keer een voorstelling “mochten” bijwonen, waar zíj ook was, en die toevallig vooraan stonden en haar statieblik mochten ontvangen. En dat dat nou zomaar, onvervalst en integraal op de televisie wordt verteld. Dat wij, eenvoudige kijkers, van al die prachtige verhalen nou deelgenoot mogen zijn! Van die verhalen over hoe ze dit of dat zei, over haar eenvoud, over die fijne vrouw, die ook maar een gewoon mens was, net als u en ik. “Fijne vrouw”, ja. Ik heb het van de televisie. Van al die mensen die de koninklijke familie kennen als geen ander. Die via de bladen er, om zo te zeggen, kind aan huis zijn.
Wat is dat toch met die mensen die status denken te ontlenen aan hun geschurk tegen de groten der aarde? Waarom wordt er met zoveel trots verteld dat men de paus een hand heeft gegeven, of de schrijver Mulisch in de ogen heeft gekeken?
Worden dwergen even reuzen als ze zeggen een reus te hebben ontmoet? Is het dus toch die geschiedenis met dat pek? En moet dat dan van de daken geschreeuwd worden? Want zwijgen over beroemde relaties, dat kan natuurlijk niet.
Dus nu ga ik míjn verhaal vertellen. Want ik ken namelijk ook een paar reuzen. Echt waar!
Eén van hen is mijn schizofrene broer die van dag tot dag strijdt met het bestaan. Die na al die jaren vechten nog steeds zelfstandig woont, en die op de één of andere manier zin aan zijn treurige leven weet te geven. Híj is nog eens een kanjer van een reus!
En dan is er . . . .
Nee, over die andere reuzen vertel ik niet. Ik geloof niet dat zij dat prettig zouden vinden. Ik wil hun privacy niet schenden. Anders gaat het met hen dezelfde kant op als met Juliana. Deze houd ik voor mezelf.
Maar geloof me: ze zijn voor mij nóg fijner dan die fijne vrouw, die van ons allemaal is.

Ik zet de televisie dezer dagen maar even af.

Thursday, March 25, 2004

Cauliflower Auflauf ("Walk-up" or Gratin)

-
My mother used to cook cauliflower to bits, submerged in a swimming pool. The next day she would make a watery soup of the liquid. I learnt to hate cauliflower. This recipe had restored my love for it for its full, nutty flavour!

firm new potatoes
cauliflower
olive oil
cream
grated cheese
salt, pepper
optional: paprika powder, or grated nutmeg

Preheat oven to 200°C/400°F. Scrub and slice the potatoes and dowse them in olive oil and a little salt and pepper. Slide them into the oven on a shallow tray and cook until they begin to soften. Add the cauliflower florets, the cream and the grated cheese (mixed together), and the spices. Cook for another 15 to 20 minutes, till the cauliflower is done, but still firm.

Absolutely scrumptious!

Wednesday, March 24, 2004

De Poezenboom

-
Er staat een poezenboom in ’t park.
Drieëntwintig poezen liggen er
op drieëntwintig takken in de zon te soezen.
Roerloos laten zij zich strelen door de stralen
die zomaar uit de lucht over hen dalen.
Ze zijn te soezig om te snorren,
hun ogen spleetjes van genot.
De zon aait warm hun zachte velletjes.

De wind kijkt naar de luie poezenschare.
Hij voelt een vreselijke kriebel in zijn baard.
De hoekjes van zijn mond gaan onweerstaanbaar trillen.
Hij klemt zijn gniffelende tanden op elkaar.

Een vetrode kater knijpt één oog op een kier.
De anderen dromen door in tomeloze wellust.

Dan laat de wind zijn lachspieren los in een giechelende zucht.
Drieëntwintig ogenparen trekken verstoord een wenkbrauw op.
Drieëntwintig koppen speuren naar de oorzaak van de klucht,
de snorharen waakzaam spits naar achteren gekruld.

De wind wendt zich weer af en lacht in zijn vuistje.
De koppen van de poezen vleien zich
één voor één op hun poten terug.

Dat was de prelude.

Nu richt de wind zijn kop op
en begint eerst echt plagend te blazen.
De poezen steken hun haren overeind
en slaan hun nagels in de bast van de boom.
Steeds harder stuiteren de windstoten in wilde smakken,
totdat de boom staat te sidderen op zijn wortels.
Woest worden de poezen door elkaar geschud.
Ze jammeren er lustig op los.
Ze mauwen radeloos.
Hun klauwen klampen angstig aan de takken.

’t Is vruchteloos.
De een na de ander stort over de rand.
Daar hangen ze als bruin verlepte blaren,
met opgewaaide haren, te zwiepen in de storm.
Ze janken en ze gillen om hun gekrenkte trots,
hun waardigheid te grabbel, graaiend in de lucht.
Snerpend klinkt hun jammerklacht over ’t park.
De mensen staan verschrikt te kijken.

Met bolle wangen waait de wind
zijn volle longen nog éénmaal langs hen uit.
Ze vallen pats–boem-kleng,
en hotel-botel, hutje-mutje naar omlaag.
En zie ze daar dan nu eens staan!
Een krijsend kluitje kijverij,
met hoge stekelige ruggen als bruggen
blazen ze elkander aan,
en sissen ze beschuldigingen.
“Jij likte aan je poot!”
“Jij liet je snorhaar trillen!”

De wind heeft zich weer neergelegd,
en ziet de ophef gnuivend aan.
De poezen komen langzaam tot bedaren,
nu hun haren niet meer averechts bestreken worden.

De rust keert weer, en ook de poezen
keren naar hun hemel terug.
Hooghartig klimmen ze omhoog
naar hun vertrouwde takkenboog.

Daar liggen ze dan opnieuw:
drieëntwintig poezen
op drieëntwintig plekken in de poezenboom.
Behaaglijk knorrend strekken ze zich uit.
Ze soezen in de stralen van de zon.
Ze liggen lui en loom.

De windvlaag wordt een droom.

Monday, March 22, 2004

Pennen Likken

-
Pennen
tikken
- elektronisch -
breisels
van mijn brein


Ze likken
en ze mennen
- tragikomisch -
geestesleidsels
tot refrein.


Ze verklikken,
ja, ze kennen
- haast demonisch -
konterfeitsels
vóór ze zijn.


Wennen
slikken
niet meer kikken.

Droom is
dat mijn twijfels
spinsels zijn.

Friday, March 19, 2004

The Future of Germany

-
The train is crowded with commuters. Workers are politely elbowing their way to a rare empty seat. Schoolboys are shouting at each other and horsing around.
A student is sitting in a corner, oblivious of all this, absorbed in his newspaper. He is reading one of Europe’s leading intellectual papers, Der Frankfurter Allgemeine. All small print in long columns of wisdom, hardly any pictures.
There is something calmly timeless about him. The quintessential student, his body a vessel for his thinking.
His eyes are licking at the words on the page, lapping up their underlying meaning. He is digesting them with his stomach-brain. They are building his mind-muscles.
This man will not stand on a rostrum making speeches. He will not move the world. This man’s future lies in a small room in an office, where he will do his research, year after year. With a shy grin for his colleagues, and a twinkle in his eye when he is making an all too subtle joke. He will be no more than an atom in the spine of a country.
The train stops at the station. Quietly he folds his newspaper and moves to the door with the other passengers, a knowing, inward smile on his face.
In him lies the future of Germany.

Thursday, March 18, 2004

Dichten is

-
Dichten is
durven zeggen
wat schuw
verscholen
ligt achter
de buitenschil

Wednesday, March 17, 2004

Planet Earth in a Shell

-
Travelling from Germany to Holland on the train
I met a lobster fisherman from Maine,
returning with his young adult daughter
from the ski slopes in Austria.

The month before
he had been touring Thailand.

Monday, March 15, 2004

Voorjaar

-
Nu reikt de zon
naar de toppen
van bomen.
Ze streelt er
de takken;
ze speelt er
haar licht
om de was tere
knoppen.

Nu valt de zon
in geel
naar de grond.
Ze trekt er
de spruiten
van bottende
pollen
naar buiten.

De crocus
blijft bolrond
geworteld
en aards.

Zijn bloem
vouwt zich
open,
gekromd
in zijn paars.

Friday, March 12, 2004

The Boy Mother

-
She had the voice of a teenage boy, low and breaking. And a thin, lanky body to match.
Walking behind the pram her whole air was trying to deny her motherhood. She would push the carriage a few feet in front of her, and look around as if this vehicle was no concern of hers. Until she had caught up with it. Then she would throw a stealthy look under the hood to check whether a new push was in order. It was. It almost always was.
The baby inside the carriage did not seem to mind. It lay looking at this strange creature that was its mother. And what a mother! Young and daring, a cigarette dangling from the corner of her lips.
This mother would keep all danger at bay! This mother would fight off all evil! With her young and agile body; with her low, boyish voice.
But there was no danger. Nor was there any evil to be seen.
The baby started to cry, hungry and lost. And the mother bent over the pram ever so tenderly.

Thursday, March 11, 2004

De Dichte Deur

-
Dorstig staan
haar planten
in de vensterbank.

Verlept hangen
haar kleren
in de kast.

Haar stoel
blijft kalend
leeg.

Nooit meer
rammelt haar sleutel
in het slot
van de dichte deur.

Tuesday, March 09, 2004

Weemoed

-
Op de nachten van weemoed
rust een vloek.
Ze woelen
als slangen
uit lang verschaalde tijden.
Verdomd. Verdoemd.
Verdaan.

Drijf ze in een hoek.
Laat ze gaan,
verlengend,
verlangend.
Verdrink ze in een boek
de duisternis in.

Weg! Weg!
Alleen
in een eenzaam bed.

Monday, March 08, 2004

Advocatenkantoor

-
In een groot statig pand in het stadspark is één van de tempels van Vesta gevestigd. Hier zetelen de priesters en priesteressen die de orakels van de godin verklaren aan de slachtoffers van het verstoorde huiselijk geluk die bij hen aankloppen. Hier nemen zij de biecht af en troosten zij.
Daartoe worden de heftige emoties gekneed en vervormd tot dorre dossiers. Zij worden opgeborgen in saai beige hangmappen en weggestopt in dof grijze, metalen archiefkasten, die alleen piepen bij het open en dichtdoen van de deuren, en het uittrekken van de zware pakketten langs de geleiders. Verder doen ze er het zwijgen toe. Bij hen zijn de hevig oplaaiende gemoederen veilig weggesloten, wachtend op een verder verloop.
Als een man en zijn vrouw hooglopende kijf met elkaar hebben, kunnen ze een beroep doen op de goochelkunsten van één van de rechtsdienaren in de tempel van Vesta aan het stadspark.
Dan worden de knetterende ruzies die hun huwelijksgeluk verstoren omgetoverd tot “duurzame ontwrichting”. Voor de duur van de louteringkuur krijgen ze een nieuwe naam. Ze worden “partijen” en hun scheldkanonnades worden vertaald in “een geding”.
Ook als een oude vader overleden is, en zijn drie zoons slechts een molen, een ezel en een kat heeft nagelaten, kan de jongste de billijkheid van het testament laten toetsen met behulp van deze rechtenmeesters.
Alleen moet er wel geofferd worden. En dat kan de arme pelgrim wel eens te begrotelijk zijn. In dit geval had de molenaarszoon maar afgezien van de rechtsgang.
In het deftige advocatenkantoor zijn muren en houtwerk verkoelend wit geschilderd. Het licht schijnt vervlakkend uit kille TL buizen aan de glad gestuukte plafonds.
Strakke grijze bureaus dienen tot altaars. De tempeldienaren rollen heen en weer op ergonomisch verantwoorde stoelen met wielen. Vestaalse maagden wichelen achter glazen schermen naar uitspraken van het orakel.

Saturday, March 06, 2004

The Silence Within

-
Hush now.

Listen
to the beating
of your heart
and be

content.



Amen.

Thursday, March 04, 2004

Sauerkraut and Bacon

-
Although almost vegetarian, I love this delicious recipe for sauerkraut.

slab of uncooked, unsmoked bacon,
mashing potatoes,
sauerkraut,
honey,
milk,
salt and pepper.

preheat oven to 150°C/300°F.
Put the bacon on an oven proof dish in the oven. Boil the potatoes, and add the sauerkraut towards the end. When done, mash them together with milk, salt and pepper.
Baste the bacon regularly, add some water if it starts to burn, and glaze it with honey towards the end.
Take the bacon out of the oven after about an hour and slice it. Mix the sauerkraut with the pan juices in the oven dish. Serve, topped with the baconslices.

Love it!

Wednesday, March 03, 2004

Moeders

-
Een moeder wordt begraven.
Ze werd getroffen in haar hoofd.
Een korte coma
dooft
haar ziel tot niet.
Zij zal nooit thuis meer komen.

Een moeder ligt verstervend teer:
Een ijle mot
die fladdert naar ’t verschiet,
dat zij tussen de bomen
boven haar beziet.

Een moeder keert weer
naar huis,
gekluisterd
aan haar karretje.
Haar ziel heeft kijf
jegens haar oud, weerbarstig lijf.


En wij – hun kinderen –
staan even stil
ons af te vragen
wanneer óns lichaam niet meer wil.

Tuesday, March 02, 2004

Foute Titels

-
A. en ik hebben wat titels bedacht voor keukenmeiden romans. Onze grote inspirator was natuurlijk Leni Saris.
Het voordeel van goed foute titels is dat ze zó veelzeggend zijn, dat je het werk zelf niet meer hoeft te lezen. Dat scheelt weer vele uren nutteloos geneuzel in een boek. Efficient, dus.

Hier komt-ie dan:

Toen Kwam Jij . . . Maar Ik Niet

De Deur Stond Open, Josephine

Een Nevel in de Mist

De beste Stuurlui Staan aan Mijn Kant

De Poppen aan het Dansen

Anouk, mijn Schaduwkabinet

Zoals de Brandende Zon . . .

Het Leven Maakt Mij Af

Kruisende Waarden (voor Balkenende)

Mijn Naam is . . . Haas

Gisteren is niet Vandaag

Duizend Kopjes Koffie

Een Uur in de Wind,
Een Dag in de Zon,
Een Leven in Nevel


Nou ja, dit is maar een graai uit onze onuitputtelijke voorraad!

Monday, March 01, 2004

Stempel

-
Een stempel
drukken,
desperaat,
een leven lang.

Totdat de stem
zijn pel verlaat
en zweven gaat
naar hoger hang.

Friday, February 27, 2004

Refrigerator Poetry

-
- -the naked prisoner of glass
explored the lingering liquid blush
- - - - - - - -which
- - - - - -like smoky fever
- - -could almost have broken
the translucent joy of her embrace

(copyright: A.)

Thursday, February 26, 2004

Carottes a la Creme

-
1 kg carrots
2 onions
100 gr creme fraiche
40 cl chicken stock
50 gr butter
1 tsp (coffee spoon in French recipes!) sugar
bouquet garni
parsley

Peel carrots and cut in little wheels. Peel onions and chop. Saute onions in the butter, add carrots and sugar after a few minutes. Add stock, salt, pepper and bouquet garni. Simmer for 20/25 minutes. When carrots are done, reduce the juice, if necessary. Add the creme fraiche and serve with lots of parsley.

(from Les Recettes Secretes des Jardiniers de NORMANDIE)

Food fit for conquering Willies!

Wednesday, February 25, 2004

The Library of Congress

-
The Library of Congress is an institution for the American people. It stands shaded by its master, the US Capitol, but it is still an impressive building.
When I studied there about thirty years ago, it was really for the people. There was a casual atmosphere. Although there were policemen about to defend the haven of knowledge against intrusion and theft, they did not seem to be much concerned about these disasters, for they were usually joking among themselves when you entered the building. And when you left they would drop a bored look into your bag and wave you on.
In the main reading room the voices of the library assistants and readers and the banging of the flap door in the main desk echoed into the height of the copula. Books came down with a soft thud on the circles of wooden desks around the middle area, their pages whispering on being opened.
I was greatly awed by the machinations of the biggest library in the world. By the maze of stacks, accessible to the readers with a stack pass, that stretched deeper and deeper into the vaults underground. I was impressed by the bookcases full of reference books that circled up on balconies under the rotunda, and extended into intimate little rooms beyond. The catalogue could not be housed in the big catalogue room anymore and spilled into the hallways around the corner.
Sitting at a desk at the center of the temple of knowledge I learnt to concentrate and let the noises be the backdrop of my study. Other readers were going seriously about their business, and so was I.
The Library of Congress was truly for the people. One day the person sitting at the next desk was not reading. He was leaning his dishevelled head on his folded arms on the desktop, his shabby overcoat hanging loosely around him. As I staked out my place, he looked up with restless, paranoid eyes and smelled his breath of alcohol. Only when I had settled in, did he lay his head down again.
He was one of a kind. More common were the shopping bag ladies, who would come in during the winter like field mice into a house. These street women would sit at the only two available tables in the little coffee shop off the underground passageway from the Main Building to the Annex. Their big bags in which they hauled all their possessions would block the passage and we, the readers, would be drinking our muddy soup from Styrofoam cups, crammed between the walls and the vending machines that sold soggy sandwiches.
The little coffee shop was the underworld in comparison with the lofty reading room. Either was equally open to all the people of America.
But that was then. And this is now. Times have changed, and no doubt the Library of Congress has changed with them.

Tuesday, February 24, 2004

Hoofdzorgen

-
Er zijn hier drie hoofd zorgen:

- haard (vesta): moet er nog een houtblok op het vuur?
- brood (panis): wat zullen we eens eten vandaag?
- spelen (circenses): gaan we eerst wandelen of gaan we eerst een spelletje doen?

De week lijkt nog lang.

Monday, February 23, 2004

Winter diepte

-
Ze hebben de toppen uit de bomen in de heggen gezaagd. Hun stoere stammen liggen met de billen bloot keurig opgestapeld in de berm. De heggen zijn geknipt en geschoren. Het land ligt er schoon gepoetst en netjes gekapt bij.
Het ligt te wachten tot de aarde zich weer langzaamaan gewenteld heeft en het de vingertoppen strekken kan naar de gele zon.
Nu aait de wind nog wild van noord naar west langs het veld dat ineen krimpt. De takken ruisen in golven van donderend protest.
Mens en dier vlucht naar binnen. De haard brandt. De poes spint. De breipennen tikken ter geruststelling.
Wacht maar. Het komt weer. Het komt altijd weer.

Thursday, February 19, 2004

Twijfels

-
Zit de kunstenares Ans Markus bij zo’n flemer van de EO. Praten over haar kunst: vrouwen in windsels, en een schilderij dat ze van een lijdende Christus heeft gemaakt. Het staat levensgroot in de studio.
Waarom heeft ze dat schilderij gemaakt?
Omdat het een prachtig, aangrijpend verhaal is.
Dat antwoord kent de flemer niet.
“Gelooft u?”
Aarzeling. Wel dat er “iets” is.
Hij wijst. “Maar de Heer staat daar achter u.”
“H’m.”
“Hij is er ook voor u.”
Ze geeft niet toe. Ze twijfelt. Daar kan de EO niets aan veranderen.

Ze twijfelt. Goddank twijfelt ze!
Geloof is stilstand. Twijfel is groei.
Bij twijfel staan alle wegen nog open. Het zand drijft angstig onder de voeten. Er wordt gewikt en gewogen, gedacht en getobd. Het is tasten en zoeken naar wat misschien toch nog anders kan.
Zo krijg je kunst. Levenskunst.
Gelovigen zijn de betweters, de Marxisten, de kapitalisten, de wereldverbeteraars, de presidenten van landen en bedrijven, en de flemers van de EO. Verkrampt gelovend.
Je ziet het aan de verbeten grijns van sommige van die betweters die het te veel voor het zeggen hebben.
Nee, ik noem geen namen. Ik wil hun namen niet meer horen. Voortaan noem ik alleen nog maar de namen van de weifelaars en de twijfelaars.
Te beginnen bij de kwetsbare, aarzelende Ans Markus!

Wednesday, February 18, 2004

Levenslang zonder Pensioen

-
Een mens heeft levenslang met zichzelf.

Dan kun je d'r maar beter voor zorgen dat je d'r lol mee hebt!
Want:

Het leven gaat niet met pensioen!

Tuesday, February 17, 2004

Spraak Zwijgt

-
Spraak zwijgt,
neigt verstomd
naar binnen,
kan de tong
niet overwinnen,
door onmacht
gekromd.

Spraak lispelt
verlegen,
zoekt
wegen
eruit.

Dan breekt
de mond
in uiten
naar buiten.

Spraak spreekt!

Monday, February 16, 2004

Homing Pigeons

-
There are no two ways about it. We will have to scrap an expression in the English language. Birds don’t move “as the crow flies”. They follow roads, canals and railroad tracks! Just like us!
Scientists in Britain have attached GPS transmitters to the backs of homing pigeons, and let them loose in country familiar to them. Instead of relying on their inner navigation instincts and fly in a straight line, they were lazy and followed man made transportation channels. Some would even follow the ring road and take the correct turn!
Apparently, there is something that is more important to pigeons than saving energy, was the conclusion of the scientists.
You bet there is! This is something that humans seem to have forgotten, but children still know.
I remember our trips to school when we were young. So much was more important than efficiency. So much distracted us from getting from A to B in the quickest way.
We lingered to pick and eat beechnuts, not knowing they contained cyanide. We ate tons of them and never got sick.
We would lean against the gates of the big house, where Miss Mees lived. To us she was a cross between the Wicked Witch of the West and a Fairy Godmother. But we never saw her, and our interest in her waned.
On the corner stood the wooden stand of Mr. Koeman, who sold tobacco and sweets: licorice laces and diamond shaped marshmallows, called “spekkies”. My favorite was “black on white”, a salty licorice powder the color of pepper. You would drop it from a small paper bag into the palm of your hand and lick it up with a wet fingertip.
One day a truck came driving past us on our way to school. Right in front of our eyes it lost one of its front wheels. The driver jumped down from his cabin running after the wheel, that was still happily rolling off into the distance across the sandy plain. It seemed so silly: the truck driver hurrying after the runaway wheel, and the truck left behind, a sorrowfully kneeling cripple. We felt powerless, and continued on our way.
We had other adventures. We buried a dead bird, digging its grave with sticks and covering it with brown leaves. We felt terribly important. And I’m sure we were!
We impersonated the Famous Five, and made up endless stories.
And yes, after we had dealt with all those more important matters, we would eventually arrive at school.
And at the end of the day, like the pigeons, we would always come home to roost.

Friday, February 13, 2004

M. Vasalis

-
Op 13 februari 1909 werd M. Vasalis geboren. Vandaag een gedicht van haar hand.

Thursday, February 12, 2004

Korte Metten

-
Korte metten
Bergen verzetten
Grote stappen
Gauw thuis.

Pieten peuter
Soft geleuter
Dagen zagen
Lauw geruis.

Morgen brengen
Twist verzengen
Ruilen huilen
Driest gedruis.

Kiezen delen
Samen spelen
Leren leven
Zo is 't pluis.

Wednesday, February 11, 2004

Spaghetti Ratatouille

-
This is our favorite spaghetti topping.

Onions (white or red),
Aubergine (Eggplant),
Courgette (Zuchini),
Good plum tomatoes,
Bell peppers (red and/or green),
garlic,
rosemary and other fresh herbs like oregano,
olive oil,
salt and pepper,
creme fraiche,
freshly grated parmesan cheese.

Preheat oven to 225° C/450° F.
Cut the vegetables into chunks, and mix with the herbs, the oil and salt and pepper. Spread on a roasting tin and roast in the oven until shrivelled and soft and blackened at the tips. Stir from time to time.
Serve over spaghetti with creme fraiche and freshly grated parmesan.
If you stir in the creme fraiche 10 minutes before you take the dish out of the oven it becomes even richer and creamier!
Simply delicious!

Tuesday, February 10, 2004

De Slang

-
De slang werd wakker. Hij richtte zijn kop op uit het bed van bladeren en keek dreigend om zich heen. De zon scheen. De vogels twinkelden vrolijk vanuit de takken van de bomen. Maar de slang had daar geen boodschap aan. Hij was uit zijn humeur. Nu wist hij wel niet wat een humeur was, maar het was hem zonneklaar dat hij er niet in was. Anders had hij niet zo’n nors gevoel gehad tussen zijn wenkbrauwen.
Hij legde zijn kop weer in de bladeren en strekte zich uit. Meteen gleed hij daarmee uit zijn nest, glad als een aal, en kwam hij terecht aan het ondereind van de poten van de langpootmug.
“Ga weg!” blies hij naar de staken van de mug. “Ik ben mijn humeur kwijt. Ik moet het zoeken.”
“Nou, nou,” bromde de mug vanaf zijn hoogte. “Als je zo moppert, zul je het ook niet vinden. Je kunt je beter afvragen waaróm je je humeur kwijt bent.”
De slang slingerde geërgerd met zijn glibberige lijf tussen de latten van de mug.
“Ach, klets niet zo eigenwijs!”
“Er zit je iets dwars!” zoemde de mug triomfantelijk. “Nu weet ik het! Er zit je iets dwars! Nou, vertel het maar. Je zult zien: dat lucht op!”
“Er zit me helemaal niets dwars!” siste de slang woedend. “Was het maar zo! Nooit zit mij ooit iets dwars. Alles is glad en recht aan mij. Dat ben ik zat! Stront zat! Ik heb geen haren, geen stekels, geen poten, geen nagels, geen snavel, geen . . . .”
“Ja, ja,” zei de mug. “Zo kan ie wel weer. Je bent het meest gladde, glibberige, sierlijke, rimpelloze, gelikte schepsel op aarde, en je bromt als een ongelikte beer! Maar daar heb ik geen trek in!”
De mug draaide gepikeerd alle facetten van zijn oogjes naar de lucht en stapte op zijn lange, hoekige poten over de ellendig kronkelende slang heen.
“Nou, ik vind jou redelijk onbeschoft!” riep deze hem nog na, maar de mug had zijn vleugels al uitgespreid en was koeltjes weg gezoemd.
“Niks dwars,” mompelde de slang verdrietig in zichzelf. “Dat is het: ik heb niks dwars. Alles aan mij is altijd maar recht en saai.”
Maar hij besloot er verder geen woorden aan vuil te maken. Hij had zijn bekomst ervan het uit te praten. Triest zwijgend gleed hij door de rest van de dag. Triest krulde hij zich op in zijn nest voor de nacht.
De volgende dag werd hij wakker. Hij richtte zijn kop op uit het bed van bladeren en keek om zich heen. De zon scheen. De vogels twinkelden vrolijk vanuit de takken van de bomen.
Behaaglijk rolde hij zich uit. De dag was zoals de dag tevoren. Toch was hij anders. De slang probeerde zich te herinneren wat hem ook al weer zo dwars had gezeten, maar hoe hij ook zijn best deed, hij kwam er niet op.
Hij was het glad vergeten.

(vrij naar Toon Tellegen) Klik hier

Monday, February 09, 2004

Drie kleine kleutertjes

-
Ze zaten bovenop een bankje
als drie kleutertjes op een hek.
Ze roddelden over een leraar
en het haar van die jongen -- zo gek!

Dag mevrouw, zoekt u uw hondje?
Ik geloof dat het net nog hier was.
Kijk, daar rent hij een rondje
midden op het kale gras.

Ze rookten nog gauw een sigaretje,
en staken hun hoofden bijeen.
De vrouw stapte voort in het parkje,
en voelde zich minder alleen.

Friday, February 06, 2004

Rotje Potje Puikelman

-
Rotje Potje Puikelman
gaat duiken in de koffiekan.
Hij pikkelt er een slokje uit,
en smikkelt, smuikelt luid.

Thursday, February 05, 2004

Dromen

-
De mooiste dromen komen juist vóór de slaap. De fantasie snijdt scherp als een mes door de rijstebrij. Ineens is alles helder en fris.
Maar dan legt de slaap zijn deken er overheen.

Wednesday, February 04, 2004

Meneer en Mevrouw



Ze hangen naast elkaar
gescheiden door de schouw.
Links zit meneer,
rechts mevrouw.

Vanuit hun ver verloren bestaan
zien zij ons minzaam aan.
Zij zijn van een vervlogen leven.
Wat deert hun nu ons jachtig streven?

Ze geven in hun blik
hun ik niet prijs.
Ons dagelijks druk gedoe
brengt hen niet van de wijs.

Genageld aan de muur
zijn zij van lange duur:
Een eeuwigheid
van uur tot ieder uur.

Tuesday, February 03, 2004

Writer's Block

-
Blessed is the writer’s block!
Inevitably it comes assaulting the writer in her self-assurance. Writing is progressing smoothly. The writer is happy.
Then, suddenly doubts assail her. The ever-haunting questions come floating to the surface: Am I on the right track? Is this good enough? Is this how I want it?
The poor writer is plunged into a deep despair.
But no, that is not how it is. This is the moment when the writer is given a chance to reassemble her forces! She is now faced with the necessity to rack her brain, to search in every corner of her mind for better ways, for answers to the unanswerable questions.
The predicament is actually worse than that! She does not even know what the questions are! She does not know where to begin. So she has no choice but to find the questions first. Only then can she begin to see solutions.
And when she sees light at the end of the tunnel, what joy! New ideas come rushing in. The blood starts flowing warmly, excitedly. How exhilarating! It is walking on air. It is a reward fully worth the struggle.
This is what art is all about!
No writing without doubt. No birth without pain.
Getting stuck is an inevitable obstacle on the bumpy road of creation.
Long live the writer’s block!

Monday, February 02, 2004

Gesproken Woord

-
Een eenmaal gesproken woord
keert nooit weer.

Het raakt, het vleit,
het kwetst,
of mist zijn doel
en valt verloren neer.

Maar terug komt het
nooit meer.

Friday, January 30, 2004

Time is Movement

-
time
is movement
in space
it swirls
and turns
and runs
a line
it jerks
hurts
in bumps
it jumps
ahead
is never
oozing
smoothly
never easy
never-
ending
time
is
move-
mo-ment
time

Thursday, January 29, 2004

Gedicht

-
Op deze gedichtendag een knieval voor het gedicht dat mij het meest ontroerde.

Tuesday, January 27, 2004

Hij zag haar staan

-
Hij zag haar staan,
een nimf op het perron.
Daar brak de zon
het hard gelag.
Hij staarde haar aan.
Ze liet het begaan.

Toen keek ze om.
Hij glom een lach.
“Dag.”
“Ach.”

En wat hij zag
verguldt zijn donkere dag.

Monday, January 26, 2004

Google Goochelen

-
Dit is een onbegrijpelijk spel: goochelen met Google. Wie krijgt de meeste hits? Voor S. is dat een peulenschil. Zijn site over poolen staat bij Google bovenaan.
Ik heb thuis gezien hoe hij dat doet. “Kijk! Drie ballen tegelijkertijd in de lucht!” en hij gooit drie mandarijnen op, die met een splet op de grond belanden.
Dus dat is wat je moet bereiken: dat zoveel mogelijk mensen op het marktplein met mandarijnen naar je weblog gaan gooien. Reken maar dat er dan heus wel eens één raak is!
Nu probeer ik dat ook. Ik ga op een hoek van het plein staan, zwaai met een rode zakdoek aan mijn langste arm en roep: “Yahoo! Hie-ier! Hier ben ik!”
Niet dat ik denk dat ze nu ineens naar me zullen luisteren. Ik weet ook nog niet wat de beste plek is om te staan. Maar het is het proberen waard. En oefening baart kunst. Zeker bij het jongleren op internet!

Friday, January 23, 2004

De Koek is Op

-
Op is de koek!

Of schuilt hij toch nog
ergens in een hoek?

Thursday, January 22, 2004

Words Like Petals










Words
like petals
in a frame.

The flowers
sentences.

Colors
weaving
into stories.

Each
new day
a painting
telling
a different
tale.

Wednesday, January 21, 2004

Nog Even Wachten

-
Nog even wachten,
dan zal ik het doen.
Dan strik ik je schoen,
je das,
dan knoop ik je jas.

Laat mij nog even denken.
Laat mijn gedachten
nog even stil zwenken,
los en vrij.

Zo dadelijk ben ik
weer bij je.
Wat zei je?
Ik kan je niet horen.
Nog even niet storen.
Ik zal het zó doen.

Tuesday, January 20, 2004

De Branderij

-
Door de ramen naast en boven de deuren kwam het licht van hoog af binnen vallen. Gedempt daalde het neer naar de klinkervloer. Het streelde de houten vaten op het vlonder, waarin de granen met warm water tot beslag werden gegist. Koesterend roerde de meesterknecht met een riek in de dampende pap.
De zwengel van de pomper piepte verzaligd zuchtend op het ritme van zijn stap. Het zweet parelde op zijn brede harige borst en liep in dunne straaltjes langs de strak gespannen spierbundels van zijn rug.
In het holst van de ruimte raasde en laaide het roodgloeiende vuur hartstochtelijk in de brandhaard. De stoker, met glimmend zwart beroet bovenlijf, schepte er kolen op en pookte erin om de vlammen onstuimig te houden. Een deken van kakkerlakken krioelde behaaglijk in de hitte van de bakstenen mantel. Het hete vocht in de ziel van de ketel borrelde en kolkte wellustig. Bedwelmend lag de bezwangerde sluier van pittige, zoet weeë alcohol over het zurige zweet van de half ontblote werkmanslijven.

(OMZIEN NAAR ELISABETH)

Monday, January 19, 2004

De Prille Dag

-
Een kind
na negen maanden tellen
de prille dag in tillen.

Een nieuw wezen
gillend
van de barenspijn.

Fris geurend
in haar jonge zijn.


Een kaars flikkert aan.

Friday, January 16, 2004

Tongue-Tied

-
In carefree enthusiasm I launched myself into this new experience of blogging. Not knowing where it would lead. Could I deliver a blog a day?
'Of course!' cried the giant.
Hubris I sow, humility I reap.
So here I am now: on my soapbox in my agora. My small audience listening dutifully. Expectantly. Waiting for the silence to break.
And I am tongue-tied. Paralyzed.
If I don’t speak they will turn away. They will not listen anymore. I cannot be speechless, but yet I am struggling for the words to come.
I am not searching for just utterance. It’s words that tell a story that I need. When will they come back? Tomorrow? The day after?

Trust me! Soon there will be narrative again!

Thursday, January 15, 2004

Geen Gedicht

-
Dit is geen gedicht.
Een reeks tekens op een regel
is nog geen poëzie.

Tenzij
iedere woordenbrij
dichtkunst is.

Is zo een handstand
met je benen bengelend
naar het licht
ook een gedicht?

Géén gezicht!

Nee hoor!
Dat is heus
géén gedicht!


(vrij naar Magritte) Klik hier