Reuzen en Dwergen

-
Het is toch kolossaal, al die mensen die Juliana persoonlijk gekend hebben. Die één keer een voorstelling “mochten” bijwonen, waar zíj ook was, en die toevallig vooraan stonden en haar statieblik mochten ontvangen. En dat dat nou zomaar, onvervalst en integraal op de televisie wordt verteld. Dat wij, eenvoudige kijkers, van al die prachtige verhalen nou deelgenoot mogen zijn! Van die verhalen over hoe ze dit of dat zei, over haar eenvoud, over die fijne vrouw, die ook maar een gewoon mens was, net als u en ik. “Fijne vrouw”, ja. Ik heb het van de televisie. Van al die mensen die de koninklijke familie kennen als geen ander. Die via de bladen er, om zo te zeggen, kind aan huis zijn.
Wat is dat toch met die mensen die status denken te ontlenen aan hun geschurk tegen de groten der aarde? Waarom wordt er met zoveel trots verteld dat men de paus een hand heeft gegeven, of de schrijver Mulisch in de ogen heeft gekeken?
Worden dwergen even reuzen als ze zeggen een reus te hebben ontmoet? Is het dus toch die geschiedenis met dat pek? En moet dat dan van de daken geschreeuwd worden? Want zwijgen over beroemde relaties, dat kan natuurlijk niet.
Dus nu ga ik míjn verhaal vertellen. Want ik ken namelijk ook een paar reuzen. Echt waar!
Eén van hen is mijn schizofrene broer die van dag tot dag strijdt met het bestaan. Die na al die jaren vechten nog steeds zelfstandig woont, en die op de één of andere manier zin aan zijn treurige leven weet te geven. Híj is nog eens een kanjer van een reus!
En dan is er . . . .
Nee, over die andere reuzen vertel ik niet. Ik geloof niet dat zij dat prettig zouden vinden. Ik wil hun privacy niet schenden. Anders gaat het met hen dezelfde kant op als met Juliana. Deze houd ik voor mezelf.
Maar geloof me: ze zijn voor mij nóg fijner dan die fijne vrouw, die van ons allemaal is.

Ik zet de televisie dezer dagen maar even af.