P. reading at the Holly Bush

Another Broccoli Stalks Soup

-
Fry thinly sliced onion in oil.
Add peeled and cleaned broccoli stalks, cut in pieces. Sauté.
Pour vegetable stock or water and salt over it.
Boil until tender.
Stir in a tablespoonful of peanut sauce, or peanut butter with Indian spices.
Puree the soup and serve piping hot.

Christmas Monologues

-
Monologue after monologue is falling on the doormat: one or two page autobiographies about all the weal and woe of the previous year. And, frankly, I find it tiring.
It is not because I am not interested in how my friends are doing, but often it is from the people we don’t know too well that we receive the longest letters about events that mean very little to us.
What is it with me? Is it the isolation of the monologue, which would become so much more meaningful if I were involved in the whole play of the main characters’ lives? Is it the narcistic aspect of it: look how well we are doing, and look how well we can narrate it! Or is it that I don’t care about all this wrapping? That I would rather read a few lines: “We were saddened by the loss of our dog, but we have joyfully replaced him with a little monster, who is tearing up the house!”
This tells us enough: the friends are well, and they are still enjoying life.
Thankfully there are a few gems: the cartoonstrip, drawn by J. about her grandchild, and a funny story, using titles of movies and TV shows, that both say very loudly: WE ARE HAPPY AND WELL.
That is all we want to hear.

Leven in Overgang

-
In dit lichaam
woont iets anders
dan ikzelf.

Niets
dat het raakt
is van mij.

Mijn ogen
proeven licht
dat verduistert
als ik ze sluit.

Mijn oren
ruiken een oester
op mijn tong.

Ik slik hem
weg
naar de uitgang.

Wat ik beroer
is in een oogwenk
verdwenen.

Ik huis
in overgang.

A.

De Verleiding

-
De jongeman sloeg een straatje in. Hector ging sneller lopen. Bij de ingang van de steeg bleef hij staan. Hoe hij ook tuurde, hij kon in het donker niets ontwaren. Ook geen stappen, geen geluid. Had hij het mis?
Over het water hing de grijze mist. Aan de overkant wist hij zijn huis, al kon hij het niet zien. Naast hem lonkte de nauwe doorgang, waar het stil bleef. Klam prikkelde het zweet over zijn buik. Hij had zich zeker vergist. Zijn hart klopte vast voor niets in zijn keel.
Er klonk geritsel van kleren. Dus toch? Snel wierp hij een blik naar de overkant vóór hij de duisternis indook. Een paar passen.
Stilte.
Voorzichtig ging hij verder. Zijn ogen konden slechts moeizaam aan de duisternis wennen. Maar er was wel iets. Een zweem van muskus streek langs zijn neus. Toen hoorde hij ademen, een zacht hijgen. Een fluisterende stem: “Hier. . . .” Had hij het goed gehoord? Gloeiend zwol de vochtige tinteling in zijn onderbuik. Hij deed nog een stap. “Hierheen. . . .”
Nu zag hij de donkere gestalte tegen de muur gedrukt met een lichte vlek waar zijn gezicht was. Hij voelde een hand die greep naar zijn arm, zijn borst. Het hijgen versterkte. Warm hijgen, kort en versneld. Maar het was niet de ander. Hij was het zelf. Hijgend om de schim die de gang versperde; die geurde naar muskus; die fluisterde; die naar hem over boog; wiens handen tastten over zijn rug.
Ver achter hem was de haven met zijn huis. Hij kon zich nog omdraaien. Maar tegelijkertijd blies de ademtocht langs zijn gezicht, omklemden de handen zijn billen. Wreven erover. Knepen erin.
Hikkend sprong de lucht terug in zijn keel, terwijl zijn onderlijf aarzelend het ritme zocht in de beweging van de ander.

Dancing Cats

Celeriac Soufflé

-
Soufflé is a typically vegetarian dish. Not particularly simple, but very delicious. I made a celeriac soufflé the other day that turned out a success:

Preheat oven to 200° C/ 400° F.
Peel and dice a celeriac bulb and cook in salted water until soft. Mash or purée.
Make a roux with a tablespoon of butter, a tablespoon of flour and enough milk to make it a sauce consistency.
Mix the mashed celeriac with the sauce, a few tablespoons of grated cheese, some tarragon or parsley, and two egg yokes. (Make sure the mixture is not too hot, or the yokes will curdle)
Beat egg whites to the soft peak stage (à la Delia Smith) and fold gently into the mixture.
Spoon into a buttered soufflé dish and bake for about 30 minutes until golden.

Serve with a crisp salad.

A Young Writer

-
When I was young I wanted to become a writer. I wrote fairy tales, and plays to be performed by Punch and Judy. But most of all I wrote my own life: I imagined myself to be the main character in the my story. I would tell it to myself, not by writing a diary, but by narrating what “she” did. I called my life “bookish”, i.e. just like those books for young girls that always end right.
Eventually I stopped writing, and I stopped telling my own narrative to myself. I told myself that making sure one is happy needed all my capacity and concentration. I’m not sure that this was because I did not feel happy. I have never considered myself unhappy. I still thought of my life as “bookish”. I just stopped writing one day.
And I found a very clever excuse for my lack of talent and dedication!

Ballet Dancers

-
Adam and Eve do the most elegantly titillating dance together. They sidle up, their sides pressed against each other, swirling and turning like ballet dancers. Their tails curl around the other one’s back like an arm encircling a lover, stroking, caressing.
Again, and again and again.

Unfortunately I am unable to post pictures, due to a new computer, that is not fully installed yet. So imagine for yourself!

The Quarantine has been Lifted

Adam and Eve are free now. We’ve opened the door to let them loose in the house. Our biggest concern was confrontation with our old cat Schmiego, who might be less excited about his young playmates than we were. He’d just begun to enjoy his feline monopoly after his bossy sister had died this summer. Fortunately he will not give up his position. He tolerates the youngsters generously, as long as they don’t come too close. He will not give up his favourite spots on the radiator or in the corner of the sofa.
Eve finds him very intriguing and is actually flirting with him, cooing and rubbing her young body against the leg of a chair. At other times she is more interested in playing with her brother, jumping elegantly in the air, their backs arched, their tails curved.
We, however, are still scary. Whenever we come close, they scurry behind the furniture.

Chestnut Soup

-
This is an amazingly simple and delicious soup:

Fry some onions in olive oil until translucent. Add water and a vegetable stock cube, and a can of chestnut puree, puré de marrons. Simmer for 30 minutes, adjust the seasoning, add fresh parsley and puree with a mini masher.

A proper starter for an autumnal meal!

Talking to Eve

-
When I talk to Eve, she is listening, her yellow eyes wary and curious. When I talk to her through the window, she will even stretch out on her side in a flirtatious pose. But as soon as I approach her, she turns her back, seeking a safe distance.
We’ve narrowed the breach to a few hands, but touching is still absolutely forbidden.
Today my talking got a verbal response: a weak meow. That is progress indeed!
For some reason I believe it is Eve to whom I’m talking, who is the braver: the girl the more daring one. Adam is lagging behind, but becoming less shy nonetheless.

Friends in the Country

-
Having a house in the country means developing a new set of friends around it. Expats tend to cluster around each other, but we generally find them boring, and too much like us, although there are some we really like. We have, however, also managed to befriend some of the locals. Our most intimate contact is with a local farmer and his wife, who are every bit as intelligent, interesting and warm as any city contact.
The other day our twenty-seven-year old deux cheveaux broke down, and the president of the DEUCH club helped us find a garage that could fix it. We bounced along to find it, and chatted all the way. Small talk, testing the ground. It is an activity I don’t like too much, but it is part of establishing social ties with the residents, of creating a circle of friends.
And that is what we want. Not to isolate ourselves and stick to our kin, but to spread our arms, and embrace this new and different world.

Mushroom Ragoût

-
Sauté thinly sliced onion or shallot in olive oil or butter and add salt and chopped leaves of sage. When browning and translucent, add chopped wild mushrooms, like cèpes, cantharelles, pieds de moutons. Or use a mix of cultivated ones. Sauté for a few minutes, and then add a sweet wine like Madeira. Stew for some 15 minutes or more. Stir in crème fraîche, and serve over rice.

Parentage and an Ashtray

-
One of my ancestors was a rather important man in the Dutch East Indies. The story goes that he married an indigenous princess, which explains “the drop of eastern blood in the eye”, as my aunt calls it. Our daughter clearly has it.
However, our lineage is not quite as illustrious as that. It turns out—if we are to believe the information on the Internet—that he was offered a slave by an indigenous princess. I suppose in much the same way, as business relations would receive an ashtray from the government on a business trip.
The man fathered several children by her. He bought her freedom and she was baptised as Helena Pieters, not a very Indonesian name.
So much for our regal ancestry! We descend from a promotional gift: no more than an ashtray!

Cauliflower Pasta Sauce

-
Fry onions and garlic with a little salt in olive oil until softened. Add thyme and chunks of tomato. Cook to a saucy consistency. Plunge in cauliflower florets and cook some more until they are tender but still firm.
Serve over penne or other pasta, topped with a cheese sauce, made by melting grated medium Gouda or Cheddar into warmed crème fraîche. Don’t boil, or the cheese will become chewy.
Grate some nutmeg on top. And pepper, of course.
Cauliflower could be substituted by broccoli, or fennel, or chicory, or ???

Genocide of Politionele Actie

-
Meneer Wouter Bos heeft volledig gelijk om Turkse politici op de vingers te tikken, omdat ze de Armeense genocide niet erkennen. Kunnen we niet hebben. Recht door zee, daar houden wij van. Moeten die Turken maar begrijpen.
Genocide is genocide, en d’r een beetje omheen draaien, daar kunnen we niet aan beginnen. Hebben wij ook nooit gedaan. Altijd helder geweest: politionele actie is politionele actie.
Dus: het is buigen of barsten. Klaar uit.
Dominee Bos heeft wel eens eerder zieltjes verloren. Daar ligt hij niet van wakker.

Savoury Pie

-
In France this is really easy to make, as they sell round, readymade puff pastry. Otherwise for regular pie dough, mix 2 parts flour with 1 part oil or butter. Add a pinch of salt and enough cold water to knead into a ball that hangs together. Roll out on a floured board to fit the greased mould.
For the filling, stir-fry your vegetables (leeks, cauliflower, broccoli, etc) until half done. Mix eggs with crème fraîche, or some milk or water. Cover the bottom of the dough with a layer of breadcrumbs to avoid its getting soggy. Spread the vegetables on top, then pour the egg mixture over it. Sprinkle with some grated cheese if you like. Slide into a preheated 200º C oven and bake until golden. 30-40 minutes.
Serve with a leafy salad.

Blind of Doof

-
Broer hangt met zijn armen over het stuur van zijn fiets. “Wat is erger,” zegt hij, “doof of blind?”
Zusje draait de klossen van haar springtouw rond. Het touw kletst telkens onder haar zwevende voeten. “Blind,” hijgt ze. “Veel erger.”
“Kan je nog steeds touwtje springen.”
“Maar niet fietsen.”
“En niet lopen,” zegt Bennie.
“Best wel, lopen kan best.” Broer laat zijn fiets op de grond zakken. Hij doet zijn ogen dicht en gaat met zijn handen opzij, tastend langs de heg.
“Ja, zo kan ik het ook,” zegt zusje. “Je mag niks aanraken. Dat is pas echt.”
Broer laat de heg los. Voetje voor voetje schuifelt hij over de stoep. “Zie je wel! Het gaat best!”
“Je spiekt!” zegt zusje.
“Niet!” zegt broer.
“Als je doof bent kun je niet praten,” zegt Bennie.
“Tuurlijk wel!” Zusje steekt haar vingers in haar oren. “Bla, bla, bla, bla.”
“Je kunt het niet horen.” Broer heeft zijn ogen weer open gedaan.
“Heus wel,” zegt zusje. “Ik hoor je nog steeds, alleen zachter.”
“Dat is niet echt doof. Als je echt doof bent, hoor je niks. Ook niet als ze een kanon afschieten.”
“Wie schiet er nou een kanon af?”
“Dat kan. In de oorlog schieten ze kanonnen af. Die hoor je dan niet.”
“Dus blind is erger,” zegt zusje.

“Ik weet er één,” zegt Bennie. “Wat is erger: geen vader of geen moeder.”
Broer fietst keihard weg.
“Doe niet zo stom,” zegt zusje.

Afraid of the Light

-
We can easily forgive a child who is afraid of the dark;
the real tragedy of life is when men are afraid of the light.

Plato

Spotting Adam and Eve

Grootvaders Gloed

-
De zon
die u beschijnt,
beschijnt ook mij.

Adam or Eve

-
One of the kittens has escaped. Someone inadvertently left the door of the quarantine room open, and Adam or Eve saw its chance. Soon after I spotted him in the garden. But how does one catch an undomesticated cat?
We called in the auxiliaries: the animal shelter, the cat finder, the animal ambulance. Leave food out for the stray and hire a trap cage, they said.
This we did. We left a bowl of cat food in the shed, and a day later we put the trap cage there. Within two hours we saw Adam (or Eve) sitting outside the shed, and five minutes later we heard the clang. Bingo! Bob’s your uncle!
We released a very angry kitten into the quarantine room, who immediately scurried behind the piano.
The adventure has almost been forgotten. He is still a little more wary of our movements. But the two are playing wildly again, even when we are in the room.
Case closed.

Drawing Lesson: Summer Flowers

I had always thought I couldn't draw.
I am discovering I was wrong!

Adam and Eve

-
Adam and Eve have been with us a week. The man in the pet shop said that they would need three months to get used to the house, and three more months to get used to us.
They now spend a lot of the time in the room, lying comfortably on the sofa, watching the world go by from the window, and chasing each other across the furniture.
Our dog Tazi is the least threatening being in their new lives, in spite of his vigorous barking. Our old cat is as afraid of them as they are, so he ignores them completely.
We, humans are tolerated from a distance. All we are allowed is to watch them.
And that we do, never tiring of the graceful antics of young felines.

The Last of the Summer Flowers

Two Kittens

-
We got two kittens from the animal shelter: 12 weeks old, pitch black, and undomesticated.
Their adjustment to our household is wonderful to watch.
Day one: as soon as they have the chance, they escape from the cage in which they came and find their own hiding place. We discover it behind the piano.
Day two: overnight they have used the litter box and eaten their food. Good guys! Still in hiding. When we are not in the room they skulk around.
Day three: the braver of the two is making reconnaissance trips into the new territory while I am in the room. I throw a cork that needs investigating. However, not while that big animal is around.

To be continued.

Blackberry Jam

Count one kilo of sugar for each kilo of handpicked blackberries, and the juice of two lemons.
Bring the berries to the boil and allow to simmer until juicy. Add the sugar and the lemon juice and allow a rolling, bubbling boil for about 3 minutes. Test for consistency. (A drop on a cold saucer should not be runny, when cooled.) Allow an extra minute if not correct.
Pour into warm jam jars that have been washed in hot soda water. Seal immediately.
Thus enjoy the taste of summer during the winter months.

Chronicle of Eight Weeks of Country Life

-
I thought it would be fun to write a chronicle of 8 weeks of country life in France. There had been enough to write about: the passage of the season; what to do in hot weather; new walks and guests; the amazing starry nights; and, of course, the inevitable lovely meals.
I started bravely. However, I got side tracked: my more serious writing was coming along famously; the living room needed painting and curtains; we wanted to try out new games; and we had lots of guests with whom we did fun things.
So I didn’t write a chronicle of 8 weeks of country living in France. And much is the pity. For there was much to report on. Now, it will have to wait until we go again. Until we spend another long period here, following the flow of the land.
For now, all I have are left-overs.

Schemeren

-
Hector hield niet van duisternis. Ernestine zat graag bij het vallen van de avond nog een poos te schemeren. Hij niet. “Zo genoeglijk,” vond ze. “Dan worden de geuren en de geluiden zoveel sterker.” Niet dat de geuren zo aangenaam waren, de kolendamp van de branderijen, en de rotting uit de grachten waren bepaald smerig. “Ruik je de sering dan niet, en het verse brood van de bakkerij?”
Ja, als hij diep snoof, rook hij het ook. Daarvoor hoefde je toch niet in het donker te zitten? Snuiven kon je toch de hele dag? Dan rook je het evengoed. Maar Ernestine bleef beweren dat dat anders was, dat je het zicht juist moest wegsluiten om andere dingen waar te nemen.
En dat deden ze dan maar, tot Hector vond dat hij genoeg waargenomen had en Hendrik schelde om licht te brengen.

Aubergine Caviar

Slice aubergine (eggplant) lengthwise and lay flat side down on a baking sheet. Cook in a 160º C oven. (Roast some slices of old bread on the rack below.) Scrape the pulp out of the skin with a spoon.
Into the food processor with shallots and garlic, fried in olive oil.
Add: salt, pepper, harissa (red pepper paste), lemon juice, and olive oil.
Serve on fresh pieces of toast.

Nighttime

Finches and the Cat

-
We have a nest with finches on a ledge under the eaves. When you climb on the garden bench you can see the young birds’ enormous gaping beaks squealing for food. The parents are flying to and fro to forage. The cat has also spotted the nest. She climbed on the bench, but she can’t get any higher.
The parents have discovered the danger. Mom is sitting in the gutter and tweetering to dad who is in the next tree. The young ones keep quiet. Then mom flies further into the same tree, still making seductive noises. It works: the cat has moved away from the nest. She is now chasing a bee.
After a while the parents resume their task and all is well.

Clafoutis

-
We had clafoutis for dessert. First we climbed the cherry tree in the neighbouring field, or pulled down the branches with a rake. We picked lots of cherries. Because many were overripe and rotting, we then picked over them.
Lay about 750 grams of stemless cherries in a buttered, ovenproof dish. Make a batter of 120 grams of flour, 50 grams of sugar, 4 eggs, and 4 dl of cold milk. Bake in a preheated 200º C/400º F oven until set and golden. (a little over 30 minutes) Scatter some sugar on top while the clafoutis is still hot.
Serve lukewarm.

Qu'est ce qui se passe à Vimoutiers?

La Tour de France!!

Crybabies

-
I hear a baby crying. No one is comforting it. It sounds sad and lonely.
Opinions about parenting change all the time. When our children were young it seemed to show good parenthood if we indulged crybabies, picking them up and comforting them. It taught them to trust the world around them, so they would be better equipped to face it, when they grew up. We sat for hours with our youngest, gave up having babysitters, because she objected. It seemed to pay off, for when the oldest had to go to hospital, she was strong enough to go from one unknown babysitting family to another.
Nowadays the trend seems to be not to indulge crybabies. Thus they learn to deal with adversity at an early age. All right, there is something to be said for that. My mother left me crying in my crib and shut the doors between us, so as not to hear me. It hasn't left me with an indelible trauma.
Yet, I hesitate. Why do we have the instinct to pick up a crying baby? I strongly believe instincts are there for a purpose. So maybe there is some middle ground here. Give babies a chance to sort out their crying, and if they remain uncomfortable, indulge them.
I discovered that when they were playing games with me, I caught on soon enough. Then I let them cry to their heart’s content. They stopped soon enough.

Takelen

De Jongeman uit het Koffiehuis

-
Hij staarde naar het water dat opschudde tegen de kadewand. Een pop waaruit pieken stro naar buiten stulpten dobberde rond tussen de etensresten en de versleten meubels. Hulpeloos bobbelde haar jurkje op de golven. Telkens dook haar kopje met de starende ogen onder in het klotsende water.
“Ze moesten weer eens spuien, vindt u niet?” sprak een mannenstem. Groene ogen keken vanonder een hoge hoed recht in die van Hector.
De jongeman met het smalle gezicht! Losjes hing zijn frak van zijn schouders af. Een donkere krul viel over zijn voorhoofd. Hector fronste zijn wenkbrauwen om zijn hartslag te kalmeren.
De ander glimlachte. Zijn ene mondhoek trok daarbij veel hoger op dan de andere. “Het koffiehuis aan de Hoogstraat.”
“Ja natuurlijk.” Alsof hij het niet wist! De vingers die gebaarden door de lucht. De hand die over de dij streek. “De hartstocht en de barmhartigheid!”
“Dat is mijn vriend. Die is in de ban geraakt van Bilderdijk. Ethisch réveil en zo.”
Hij tilde zijn hoed op om de lok van zijn gezicht te strijken. Zijn vingers kamden door zijn haren.
“En u?” vroeg Hector.
De haardos verdween weer onder de hoed. De scheve glimlach bleef. “Mij spreekt het niet zo aan. Ik vind mijn passie liever in andere dingen.”
“Zoals?”
Zijn lippen glansden.
“Ach.”
Zijn kin zag glad en fris van het scheermes.
“Letterkunde. Schilderkunst.”
“Dus toch Bilderdijk,” lachte Hector.
“Nee, nee. Niet zo verheven. Meer Engelse dichters, Thomas Gray, Lord Byron.”
Zijn ogen glinsterden in hun kassen.
“Die ken ik niet.”
“Of Gotische romans.”
“Nooit gelezen.”
“De boekhandel achter de kerk heeft ze wel eens.”
Hun ogen dwaalden over het water in de kolk. De stank was verwaaid uit Hectors hoofd. Roerloos stond hij naast de ander. Achter hen knarsten de ijzers van sleperskarren over de keien. De kerkklok sloeg ontelbare slagen.
De jongeman boog naar hem. “Tot genoegen.”
“Insgelijks.”
Hij strekte zijn hand uit, maar de man had zich al omgedraaid. “Wacht, wacht. Ik weet uw naam niet eens. Kunt u mij zeggen hoe u heet.”
Daar was zijn gezicht weer, de scheve glimlach, de groene, glanzende ogen. “Jawel, dat kan ik wel.” Opnieuw boog hij. “Alberda. Leendert Alberda.”
Toen zag Hector alleen nog zijn rechte rug, de panden van zijn jas die fladderden om zijn benen. Hij wachtte.
Tevergeefs. De jongeman die Leendert heette kwam niet meer terug om hem naar zijn eigen naam te vragen.

Three Levels

The Truth

-
Philosophers needn't convince me that there is no such thing as "the truth." Politicians do it every day. And what a pitiful performance they make of it!
The more they try to dig into what might be the actual truth, the further they drift away from it.
And we vote them into office!

Sea Lavender and Samphire

-
Sea lavender and samphire both grow in the salty marshlands behind the sea. They are in season now. The fishmonger will sell them, rather than the greengrocer.
To prepare: soak them in water for a while to get the worst of the salt out. Samphire only needs to be poured over with boiling water, and can be used in salads, in pasta dishes, or just as a side dish with fish.
Sea lavender behaves like a leafy green vegetable. It may be stir fried with onion (and garlic if you wish).
Last night I cooked some thinly sliced red onion in olive oil in the oven (200º C), added the drained sea lavender, mixed it in and laid a slab of white fish on top. Drizzled some olive oil on the fish and slid it back into the oven. Cooked it for as long as the fish needed to be done, but still moist; 10 minutes approximately.
Delicious with new potatoes. Serve a salad before as a starter, or after.

A Game of Solitaire

-
When all the tasks of the day have been done, she allows herself to indulge in a game of solitaire on the computer. One game, and another one, and one more. The aim is to beat herself. To play ever better.
When she does, it is the biggest achievement of the day. Better than the windows that have been washed, or the closet that has been cleared out.
When she doesn’t she knows that she needs to play longer, to practise more in order to make it happen. When she doesn’t, she forgets to cook dinner, she stays up long into the night.
Until she is too tired to play. Until she realizes that tomorrow is always another day. That she can start afresh, that all is not lost.
Because she knows that tomorrow will offer new chances of winning.

Pogroms

-
The Dutch have a reputation for tolerance, although I believe we are losing it now. Well, the Dutch may have gone through tolerant patches, but there have also been intolerant times. In 1730, for instance, there were actual pogroms against gay men. They happened in other European countries, but the Dutch were the most severe.
Persecutions are generally based on fear of the unknown. It was so then – against homosexuality. It is so now – against veiled Islamic women.
Against fear we have no defence. Unfortunately

Pizza

The boys made pizza, forever dawdling in the kitchen, talking, bullshitting, and playing with food: stirring the dough and then kneading it, nibbling on the ingredients, rinsing a glass and putting it where it wasn’t needed.
This way it took them two hours to roll out the dough, make the topping, and bake it in the oven.
The result was wonderful! All the conversation, the careful handling, the love of food and cooking had gone into the pizza.
Try it. You will taste the difference. So here’s the recipe for the dough:

Mix into 2 cups of tepid water:
1 tablespoon yeast
1 tablespoon olive oil
1 tablespoon sugar
1 tablespoon salt or less.
Gradually stir into it: 5 cups of flour, or as much as will be needed to make a ball that holds together well.
Allow to rise in a draught free place covered with a damp tea towel for about 4 hours.
Roll out the dough fairly thinly, layer with your favourite toppings and bake in a preheated 225º C/450º F oven until crispy and done.

Make sure to dawdle, and chat, and feel the food, and nibble for two hours, or it won’t taste the same!

Willenik

-
Het is donker geworden. De wind kletst de regen tegen de ruiten. Bennie is zijn bed uitgegleden en loopt op blote voetjes over het zeil. Vanaf de gangmuur loeren de bolle ogen van het Indische masker. Hij zwaait ernaar met zijn arm, waardoor de lange tong op en neer gaat wippen. Bij de trap gluurt hij door de spijlen omlaag. Aan de ronde tafel in de kamer zitten vader en moeder. Vader schrijft een brief. Moeder naait een knoop aan een jas. Op de ramen biggelen honderden beekjes in het licht van de straatlamp.
Moeder staat op en doet de gordijnen dicht.
Maar het helpt niet. Ze is er toch, als een zucht, een schim die dwarrelt door de kamer. Ze verschuift de kopjes op het theeblad. Ze veegt met haar hand over het bruin gestreepte tafelkleed. Ze aait langs een bloem in de vaas.
De pen van vader krast op het papier. Moeder stopt een sok. Ze buigt diep voorover om de schaduw over zich heen te laten gaan.
Nu zegt de schim iets tegen de vader. Bennie heeft het niet gehoord, maar vader kijkt op van zijn brief en staart naar de deur. “Willenik . . . ,” antwoordt hij.
Moeder heeft gehoord, dat vader Willenik antwoordt. Ook zij antwoordt. Ze trekt haar lippen strak in een dunne rechte streep.

Summer Roses

Kutmarokkanen

-
Jonge Marokkanen voelen zich achter gesteld en geïsoleerd in de Nederlandse samenleving. Dat blijkt uit een zojuist gepubliceerd rapport.
Vind je het gek, als we zelfs een scheldwoord voor ze hebben bedacht: kutmarokkanen.
Zou ik me ook liever terugtrekken in een godsdienst, die me tenminste accepteert en het gevoel geeft welkom te zijn.

Onweer

-
water ruist
op blaren
klettert
op het zinken
dak
de hemel
kraakt
en wringt

en breekt
de hond
ligt trillend
op de trap
en breekt
alweer

tot de adem
komt
de lucht
koel en fris

de aarde
geurt.

Narcisme

-
Triest, de studievriend die overlijdt. De vrijdagavond biljartclub zal nooit meer hetzelfde zijn. Verdrietig voor de meidenkliek die iedere maand ertussenuit gaat zónder man en kinderen. Het slaat een gat.
Maar moet dat in de krant? Moet daar de hele wereld kond van worden gedaan?
“Kijk, wij kenden hem goed. Wij zijn er kapot van. Wel háást zoveel als de jonge weduwe en wezen. Nou ja, niet helemaal. Daarom wensen we haar en de kinderen veel sterkte toe. Zo gevoelig en meelevend zijn wij.”
Maar het gaat niet om het verlies per se. Het gaat erom hoe close ze met hem waren. Zo close dat ze allemaal in een lange rij onder de advertentie mogen staan. Het gaat erom dat de stadsomroeper weer van deur tot deur gaat om het collectieve verdriet de huizen in te brullen.
Dáár gaat het om. Narcisme.

Smoked Salmon Starter

-
Dress the plates with smoked salmon strips and a pile of rocket.
Drizzle a mixture of lemon juice and sweet soysauc (ketjap manis) over it. If you cannot get the sweet variety, try tamari and honey. The mixture should be such, that the sweet and the sour are balanced with the saltiness of the soysauce.
Sprinkle some sesame seeds on top.
Presto!

Helmgat

-
In de branderij was het warm en vertrouwd. De pomper was op de stelling bezig de beslagbakken vol te pompen. Het vuur onder de ketel bromde. Uit de achterdeur kwam de meesterknecht aanrijden met een lading kolen. Toen hij Hector zag, zette hij de kruiwagen stil.
“U heeft mijn boodschap ontvangen? Ik ben blij van die lamstralige stoker verlost te zijn!”
“Ben je al bij arbeidsbeurs geweest?”
Vanuit het helmgat bovenop de enorme distilleerketel verscheen ineens het rood aangelopen hoofd van de onderknecht, die de binnenwand aan het schrobben was. Hij hapte een paar keer naar lucht en dook weer onder in de broeiende, bedwelmende koker.
“Nee, nog niet. Ik wilde u eerst spreken.”
“Dat is goed. Maar ga d’r dan nu meteen achteraan.”
Rinus nam de kruiwagen weer bij de handvaten en reed hem naar de distilleerketel. Hij opende het luik onderin en porde in het vuur. Het loeide en broeide.
Het hoofd van de onderknecht kwam nog niet weer tevoorschijn boven de rand.
De meesterknecht rechtte zijn rug. “Volgende week komen de heren voor de ketelschouw.”
“Mooi,” zei Hector met zijn gezicht op het lege helmgat. Rinus volgde zijn blik. Hij zette zijn handen aan de mond en riep naar boven.
“Gerrit!”
Geen antwoord. Nogmaals zette hij zijn handen aan zijn mond. “Hé Gerrit! Dekselse jongen! Geef ’s antwoord!”
Het helmgat bleef leeg. Hector steunde zijn hand tegen de muur. Zijn adem stokte. Het zweet brak hem uit.
“Drommels! Er zal hem toch niets overkomen zijn!”
Haastig greep Rinus de sporten van de ketelladder, maar op dat moment kwam het bolle, haast paars aangelopen hoofd van de onderknecht weer tevoorschijn.
“Bliksemse rakker! Ons zo de stuipen op het lijf jagen! We dachten al dat je ‘t hoekkie om was!”
Hijgend klom de jongen over de rand.

Birdies

Verkouden

-
Duf onder de wol.
Wil niet praten,
Luisteren kan niet:
Snot in mijn oren.

Laat maar.
Straks.
Hang op de bank.
Snot in mijn hoofd.

Snuiten.
Niezen.
Schraap mijn keel.
Snot erin.

Mol
in een doffe
cocon.

Green and Red Pepper Soup

-
Sauté onions in butter or oil. Add chunks of red and green pepper. Sauté a bit longer. Add vegetable stock or water and salt. When the vegetables are done, add dill and mash the soup, but not completely to leave some red and green confetti.
Serve with sour cream or crème fraîche, and an extra twig of dill.

Leren Schrijven

-
De klas leert schrijven. Ze hebben allemaal een schrift gekregen met lijntjes. Op het bord staan ook lijnen. Juf doet het voor: aaaa. Bennie buigt zich diep over zijn schrift en schrijft een regel aaaa’s. Hij strekt zich naar achteren om zijn werk te bekijken. Kartelig. Niet mooi. Opnieuw proberen.
Frank heeft zijn regel nog niet af. Hij kauwt op zijn penhouder en wiebelt met zijn been.
“Hou op,” zegt Bennie.
Frank wiebelt door. Het tafelblad hobbelt. Bennies pen spartelt boven het papier. Hij valt uit zijn vingers en spat een inktvlek op de aaaa’s. Bennies vuist geeft Frank een stomp in zijn zij. Meteen zwaait Franks elleboog tegen zijn hoofd. Bennie probeert hem te pakken, maar het lukt niet. Telkens glipt hij weg. Hij voelt een hand in zijn nek. Het is juf die hem uit de bank sleurt.
“In de hoek. Allebei. Jij daar. Jij daar.” Ze wijst met haar gestrekte arm.
“Híj begon,” jammert Frank.
“Niet híj.” Bennie bijt zijn tanden over zijn onderlip. Zijn tong proeft zout.
Hij struikelt de hoek in. De muur heeft bruine vlekken. Er zitten scheuren in de verf. Hij probeert met zijn nagel een schilfer los te peuteren. Het lukt nog niet. “Handen op je rug!” klinkt jufs stem.
Achter hem gaat ze door met de les. “Omhoog, dan een lus, het steeltje, en afmaken met een staart.” En weer “omhoog, dan een lus, het steeltje, en afmaken met een staart.”
Het duurt lang in de hoek. Héél lang duurt het tot juf zegt, ”Ga nou maar weer zitten.”
Dan is het al speelkwartier en moeten ze naar buiten.
De volgende dag hebben ze weer schrijfles. Frank kauwt op zijn penhouder, en wiebelt met zijn been. Bennie draait zijn rug naar hem toe. Hij kijkt naar het krijtje van juf op het bord en tekent de krullen tussen de lijntjes.
Frank wiebelt. Bennie kromt zijn rug en schrijft.

Shells

-
It has been discovered that Homo Erectus in Indonesia used shells as cutting tools. That does not surprise me at all. Homo Sapiens still uses shells. The fishmonger in France scrapes the scales from the fish with a scallop, and we eat mussels, making use of the shells as tweezers.
Nothing new under the sun!

The Headmaster

-
In sixth grade of primary school we were taught by the headmaster. That year was his last before his retirement, and he was ready for it! Often he would sit dozing at his desk, leaving us to fend for ourselves. I don’t think we learnt much during that time, and it is a miracle we passed at all for our entrance exams into secondary school.
One day some boys had done something that had made the headmaster flare up in a rage. He ordered the boys to come to the front of the room, and one by one he had them bend over his lap to spank their bottoms. The boys were quietly standing in the corner, waiting for their turn, and we were aghast as we watched the whole procedure.
Physical punishment had long been banned in the Netherlands, but I doubt if anyone ever considered reporting the man. We felt as embarrassed for the boys as for the headmaster himself. It was a pitiful and humiliating experience for all concerned, including the shocked audience.
And we lost all respect for our headmaster.

An Old Teenager

-
She was at least fifty years old, behaving like a teenager. Her hair long and blond, streaking down her shoulders in long, sleek strands. She needed large, circular movements to toss it out of her face, so her head kept making big loops in the air. All the while she was talking, gesturing, bending forward and backward to act out her story. Just like a fourteen-year old who has sniffed boys in the vicinity.
So far her canvassing behaviour had been unsuccessful. There were no men lurking nearer. In fact, there was a vacuum between her and the rest of the room. Only her friend pretended to be interested in her play-acting.
But her hair tossed on, and her body still ran in circles.

Es kann nicht immer Kaviar sein

Pieter Boer
1946-2006

The Rain Last Night

-
So grateful for the rain last night,
feeding the earth,
refreshing the leaves
on the trees,
the grass.

So grateful for
the drops trickling
down the windowpane,
soothing drops,
reassuring.

The water
has come
at last.

Potatoes, Anchovis and Onions

-
This is a delicious recipe:
Scrub new potatoes and cut to reasonable size. Mix with sliced onions, a can of chopped anchovis (discard the oil; it is usually not so nice), olive oil and pepper.
Roast in a hot oven. After about ten minutes add double cream.
When done the potatoes should be soft, the anchovis all but disappeared and the cream caramelized.

Witch-hunt

-
The witch-hunt on ms Hirsi Ali has been opened, because she has committed crime number one against the Netherlands: she has LIED.
Dutch people never lie. They don’t embezzle money, they are not tax dodgers, and politicians are always open and straightforward. Nobody ever lies in the Netherlands, except asylum seekers. They lie all the time, and when they are found out: “Off with their heads!”
Don’t get me wrong. I belong to the anti Hirsi Ali camp. I think she is a stubborn, self-promoting fanatic, fighting the right cause in the wrong way. I think she polarizes, antagonizes, I think she is pigheaded. And she has cleverly used the Dutch Liberal Party for her own ends.
Far more shameful, however, is the dishonesty of that Dutch Liberal Party. They knew all along that Hirsi Ali had lied about her refugee story. They never minded, because they had fallen in love with her. They were all buzzing around her like bees around a flowering bush. But now that her usefulness has been played out, now that her lying has been made public, now they are crucifying her. She lied, so she is not entitled to her Dutch citizenship. “Off with her head!”
Shakespearean drama in the Low Countries!

Stormy Weather

Leftover Peas

-
I had been too greedy, so we had a lot of leftover peas. I sautéed a generous amount of coarsely chopped spring onions in butter and olive oil, until slightly caramilized (the chic word for browned or burnt) and softened. Added the peas with some salt and warmed them through and through.
P.'s mother used to add a little sugar to her peas. Absolutely unnecessary! In this recipe the sweetness of the peas is intensified by the spring onions.

Who needs gourmet dinners with a dish like this!

Joe Speedboot

-
Tommy Wieringa heeft niet de Librisprijs gekregen voor Joe Speedboot, en dat is weer aanleiding voor veel speculaties, want het is toch zo’n goed boek.
Nou, niet dus. Ik ben een poging aan het doen het te lezen, en ben bezig jammerlijk te stranden. Op de achterflap wordt het vergeleken met werken van Paul Auster, en dat deed de sirene bij mij al loeien. Ik moest hem ooit bespreken met 6 VWO, omdat ik te bescheten was mij tegen het voorstel van een collega te verzetten, en het werd ellende. De hoofdpersoon heette Philias Polo, of Marco Fogg –daar wil ik afwezen – dus dat was wel duidelijk, maar de schrijver was bang dat we de hint zouden missen, en begon omstandig uit te leggen dat het hier om een reiziger ging. Zo begon het. Verder zwalkte het boek erudiet verder. Niet te pruimen.
Van wat ik van Speedboot heb gelezen, heeft het daar wel wat van weg: oeverloze beschrijvingen, waarvan het nut mij ontgaat. Alles overlopend in beeldspraak, die vaak erg leuk is, maar zo’n overvloed is mateloos vermoeiend.
En waar gáát het over? Op bladzij 60 is me dat nog steeds niet duidelijk.
Als schrijver heb ik geleerd dat een verhaal je vanaf de eerste pagina bij de strot moet grijpen. Of in ieder geval bij de arm. Niet zo met de Speedboot, ondanks de titel. Het zwabbert maar wat aan, van de ene anekdote naar de andere. Leuk, maar wat moet ik ermee?
Goed, genoeg geklaagd.
Geen Librisprijs voor Wieringa.
Bok voor hem, zou S. zeggen.

Magic Bowl

-
Habits may turn into rituals without one being aware.
When the children were small, they would invariably be hungry at the end of the day. P would come home rather late, but we valued having dinner together with the children. So I would tide over that cranky period by planting them in front of Sesame Street with a “bowl” each. It contained squares of cheese or lunch meat, slices of cucumber or apple, packages of Sunmaid raisons, a handful of potato chips –most of it healthy stuff, not always.
When they were older and they asked for a “bowl”, I said they could make it themselves. O no! The charm of a “bowl” was the surprise of what was in it.
Both children still talk about what magic this ritual held for them.
We did all right then!

Peas

-
This is the time to enjoy all those new, fresh vegetables! Peas in the pod, and broad beans, etc.

Shell them, boil them quickly and shortly until they are tender, but still with a bite. And eat them like that. With new potatoes and butter.

The taste of spring!

Ultieme Poëzie

-
Het gras is groen
De lucht is blauw.
Ik hou van jou.

(Jaap Fischer, Suzanne)

Hartstocht

-
Hij hoefde niet ver te zoeken. Haar silhouet stond scherp afgetekend tegen de oranje lucht van de scheidende zon boven het water. De cirkel van haar hoofd, haar armen, gekromd als de oren van een amfoor, rustend op haar heupen vanwaaruit haar rokken bolden als een uitgevouwen parasol tot op een voet boven de grond. Deze pop steunde op twee enkels met afgezakte kousen die in klompen staken. Aan haar voeten scheerden eenden luid snaterend rakelings over de watervlakte achter elkaar aan.
Zo stond ze te wachten, te wachten op hém. Het hart klopte hem onder de ribben.
Hij was haar nog nauwelijks genaderd toen ze zich omdraaide en hem glimlachend begroette. Hij knikte haar toe. Zwijgend keerden ze zich noordwaarts in trage tred naar de Vlaardinger Poort.
Vanuit zijn ooghoek zag hij alleen de gerimpelde rand van het mutsje waaronder hij haar blozende wangen en helderblauwe ogen verborgen wist. Hij blikte schuins naar haar ronde postuur dat, met koordjes bijeen geregen, stevig omvat werd door een lichtgekleurde blouse die haar hals vrij liet. Hij rilde bij het verbeelden van die zijdenzachte huid.
Haar rokken vielen wijd uit om haar flanken. Bij iedere stap streken ze murmelend langs zijn benen. Alleen dáár kon hij haar werkelijk voelen: in de streling van haar rokken langs de strak aangesloten kousen om zijn kuiten.
Zolang hij niet sprak, wist hij zich ervan verzekerd dat zij niets zeggen zou. Zólang zouden ze zwijgend naast elkaar zijn in de intense beleving van het ruisen van haar rokken om zijn benen, van het ritme van de beweging van haar lijf, van de lichte hijging die hij hoorde in haar adem --
Voor hen uit stond in de schaduw van de Walvis een paard en wagen beladen met stijf-bultige juten zakken. Ernaast stond een man licht voorover gebukt met zijn rug, waarop hij door een andere man vanaf de wagen een zak liet plaatsen.
Het bedrijf van alledag. Maar hij zag het niet.
Hij voelde alleen de tedere fluistering langs zijn benen, verbeeldde zich alleen de vederlichte streling van haar fluweelzachte huid, verbeeldde zich de begeerte in de hoorbare hijging van haar gemoed.
Zwijgen moest hij om de betovering te ervaren.
Zwijgen om zich vol overgave aan haar te kunnen laven.

Writing Group

-
My writing group is ruthlessly critical and wonderfully inspiring. Every time I come away from them, after they have clobbered my work, I feel energetic and ready to take on the task of changing and revising my stories.
This time I offered them the first two chapters of my “finished” historical novel. Their verdict: well written, interesting detail. HOWEVER: you’re flaunting your knowledge, your plot is cliché, and so are some of your scenes. Fortunately, after they have wielded the axe, they do a lot of brainstorming, where their fantasy takes on wings, and they go over the top, but that is all right. I can pick and choose; I can fly off with my own imagination.
So here I am, back behind the computer, constructing a whole new plot. I can still retain a lot of the material I have. Inevitably, though, I will also have to kill some darlings.
They will be posted here in the course of time. In Dutch, I’m afraid.

The Age of Loss

25 April 2006: Chris Patton.

Ja, zeg 't es

-
Ja, zeg ’t es.
Wat mag het zijn?
Een onsje meer of minder
kan geen kwaad.
Mooi weer vandaag.
Ik ga ervoor.
Zo is het leven.
Straks zit ie vast,
Kijk mij nou weer.
Dat heb je ervan.
Eigen schuld.
Mij niet gezien.
Zo kan ik nog
wel uren doorgaan.
Nog iets anders gewenst?

God, wat een onzin!

Dutch Melting Pot

Fatma is a living example of integration in the Netherlands!

The Force of Communication

-
The other day we had a discussion about communication. The young son of friends claimed that 80 % of communication is non-verbal. The father, who likes to challenge his children with intellectual matters, denied that. He spoke a sentence about democracy with a lot of difficult words, and said, “I couldn’t possibly convey this notion without words.”
To me that was not communication. But what is?
It seems that women choose a partner who will strengthen the immune system of their offspring. They select him on the basis of smell. Forget about his poetic serenades and his gorgeous torso! Here the interchange goes through the nostrils.
Another study claims that the timbre of a man’s voice is meant to impress his peers. Bollocks! I believe its purpose is to captivate the hearts of women. The father I mentioned earlier has a beautiful deep voice that I find very seductive. I don’t care what he says. He can win me over purely with the sound of the words he speaks, not with their meaning. How verbal is that?!
So what is communication? The exchange of ideas? Feelings? Affection?
Do we care as long as it is seductive and pleasant?
I don’t!

Red Tomato Soup

-
I discovered a trick to make tomato soup a brighter red with natural ingredients:

Sauté onions and tomatoes with a red bell pepper in some oil, add salt, then water and simmer until the vegetables are softened. Puré, mash through a sieve -- if you want to get rid of the seeds and the skin -- and dilute to a soup consistency.
You may add tarragon at the beginning, or parsley at the end, but don't, if you want to keep the soup a pure red.
The pepper does the trick. It also adds a delicate sweetness that compensates for the acidity of the tomatoes. Altogether a delicious soup!

Walls

Schrijven

-
Iedereen kan schrijven, alleen Bennie niet. Vader kan het: hij schrijft een brief, vouwt dubbel en steekt hem in een envelop. Hij likt hem dicht en schrijft nog meer aan de buitenkant van de envelop. Moeder schrijft ook. Ze heeft een boekje met vlammende draken op het kartonnen kaft, waarin ze regels schrijft. “Mijn huishoudboekje,” noemt ze het. Broer schrijft verhalen, die hij aan hen allemaal voorleest. Ze gaan over Marsmannen die de zon aan flarden schieten.
Zelfs zusje schrijft. Ze zit aan tafel over een schrift gebogen. Met het puntje van haar tong tussen haar tanden tekent ze lettertjes.
Iedereen kan dus schrijven, behalve hij, Bennie.
“Welnee,” zegt vader. “Je bent heus niet de enige. Het kind van de buurvrouw kan het ook niet.”
Ja zeg, dat telt niet! Het kind van de buurvrouw is maar een baby. Die kan niks, en al helemaal niet schrijven.
Iedere dag van de week gaat vader naar zijn werk.
“Vader, waarom gaat u naar uw werk?”
“Om te praten, en wat te lezen, en te schrijven.”
“Wat schrijft u dan?”
“Van alles: nota’s en brieven en zo.”
“Kijken?” Vader geeft hem een vel papier met rijen lettertjes erop. “Wat staat daar?”
Vader pakt het papier terug en leest: “Notulen van de vergadering van zevenentwintig september jongstleden. De voorzitter opent de vergadering door allen welkom te heten. Vervolgens geeft hij het woord aan de secretaris. Deze vraagt of iedereen de notulen in goede orde ontvangen heeft. Zo genoeg?” vraagt vader.
Bennie loopt naar de keuken waar moeder geleund tegen het aanrecht staat te krabbelen in haar boekje. Hij trekt aan haar rok. “Even niet,” zegt ze terwijl ze gewoon doorgaat.
Van zusje mag hij wel zien wat ze geschreven heeft. “Mooi, hè,” zegt ze. Ze gluurt vanachter het blaadje dat ze omhoog houdt. Hij ziet allemaal kriebels die staan te wiebelen op de lijn. “Mooi,” zegt hij. “Mag ik ook ’ns?”
“Nee,” zegt zusje. Ze trekt het blaadje weg. “Dat kan jij niet. Daar ben jij nog te klein voor.”
“Ik ben niet te klein!”
“Jawel,” zegt zusje. “Je moet eerst naar school. Dan kun je het pas leren.”

Spring is in the Air!

Frying Pan

-
My best frying pan comes from Woolworth’s in Georgetown, Washington D.C. We were moving there some 30+ years ago, and stayed in the Georgetown Dutch Inn until we had found a house.
This was our first encounter with the United States, and it was very different from what we had expected. Old houses with attractive fronts, small shops and restaurants. No sidewalk cafés, however. They only came later, and we missed them sorely in the warm weather. Clyde’s, the restaurant where we ate most often, served hamburgers, of course, but also Reuben sandwiches, enormous stacks of slices of toast with meat and sauerkraut, held together with a cocktail stick – if I remember correctly. After a while we got bored with eating out every night, and that is when I bought the pan.
In the hotel we lived in a suite: living room with kitchenette, bedroom, bathroom, all three provided with a telephone. Especially the one in the bathroom was subject to much ridicule. The kitchenette was rather well equipped in machinery: a four burner electric stove, oven, and a dishwasher that the maid would daily run full cycle for our two glasses. I quickly learnt to wash them by hand.
The pan came in handy. It was a medium sized cast iron frying pan, which cooked us omelettes, sauces for spaghetti and stir-fried vegetables.
It still does, better than any of the others, even its big and small brothers!

Frying Fish

-
P’s grandmother was an expert in frying breaded fish. The fish remained intact and the crust was nice and crisp. His mother, who was a wonderful cook, failed dismally where frying fish was concerned, much to her distress.
For P, on the other hand, it is about the only thing he can cook, and he loves to make a great show of preparing his trout. They are wonderful!
I now have finally uncovered the secret of frying fish successfully, when I read a recipe by Jamie Oliver.
Make sure you heat your frying pan thoroughly. I use cast iron pans, which are heavy but stable and they can stand a lot of heat. Then add the oil. When it is “rippling”, the pan is hot enough. The fish will stay whole, and the crust will be crisp. Don’t fry longer than just a few minutes on either side. Thus the flesh will remain moist.
Presto!

Leven in Dagen van Zonneschijn

-
Leer je leven
in de dagen van zonneschijn,
dan komen er weken
met regen en storm.

Koud en kleumend sta je
doorweekt
te wachten tot het overgaat.

Maar het gaat niet over.
Regenen zal het altijd.
Stormen ook.

Dat is wat je leert
na de dagen van zonneschijn.

Parools Stripstrijd

-
Parool heeft een stripstrijd uitgeschreven. Deze week gaat het tussen Ruben Steeman van Elke Dag RuSt en Flo. Wij zijn natuurlijk voor Ruben! Stemmen dus!

On the Playground

-
Since I have known Fatma I have spent time on the playground in her neighbourhood. There are hardly any ethnically Dutch people there. Women wearing headscarves, Moroccan men and people from the Dutch West Indies and Surinam. Fatma meets the other women and chatters with them in Arabic. The women apologize to me, but I don’t mind. I urge them to speak Arabic with their children, even though the teacher tells them to speak Dutch. They nod, yes, yes, is better to speak Arabic at home, and I am their friend.
Sometimes Fatma goes on an errand, and I stay behind to watch her children. They come to me when they have fallen and scratched their elbow. A little girl with big brown eyes digs into her coat pocket to dump a load of marbles into my cupped hand. They are beautiful, shiny and scratched with numerous tiny dents from playing. She tells me their names: dragon, the sea, the sky, disco and one: the sea of Morocco. It is green and yellow and red. I didn’t know the sea of Morocco was green and yellow and red. And so gorgeous!
It is very peaceful to sit there, basking in the sun, watching people do what they have done since the beginning of time: play, gossip, tending children.
The riches of life.

Leek and Potato Soup

-
This is a comfort soup and dead simple. We invariably make it on first arrival nights, either in France or at home, because the preparation takes so little time and the reward is great.

Sauté washed sliced leek in olive oil and salt. Add peeled, diced potato, just one medium size for 4 persons is enough. Add just enough water to cover. Or half water, half milk. Bring to the boil and simmer until done. Add parsley or dill, or both, blend and add more water or milk for a soup consistency. Season with more salt and pepper to taste.

If no milk was added the soup will be in dire need of crème fraîche!

Serve with coarse brown bread and salty country butter.

Log Cabins

Log cabins as windows of opportunity.

Living Person

-
Sorry folks! At the moment I am a fully living person, not a columnist! (See Scribo ergo Sum)

Doonesbury

-
I'd like to introduce you to Doonesbury, consistently the best comic strip commenting on American politics and daily life.
See for yourself!

Lipstick Indicator

-
Economists very seriously predict a recession by looking at the Lipstick Indicator. Leonard Lauder (son of Estée) discovered that in times of economic duress the sale of lipstick goes up.
The reason, supposedly, is that women need to catch a man, who will take them through the rough tides.
Plausible.
Our animal instincts are after all only skin deep.
Lip skin deep.

Klein Hartenstein

This is the way JP pictured Klein Hartenstein.

Het Goede Nieuws

-
Het goede nieuws is dat er ook mensen zijn als Elena Simons van stichting WONDER, die op het idee komt om na de moord op Theo van Gogh sinterklaascadeautjes in de schoenen van biddende moslims te stoppen.
Die met bijstandsgerechtigden in Bloemendaal langs de deuren gaat om de rijke bewoners te bedanken voor hun belastinggeld, dat de uitkeringen betaalt.

Het goede nieuws is dat homo's en moslims samen een potje vriendschappelijk voetbal spelen.

Het goede nieuws is dat er nog mensen zijn die de wereld van de andere kant durven bezien.

Glass Reflections

Fig Semi-Fredo or Parfait

-
I like quick and easy recipes with a pretense of chic!
For a time I have been looking for an icecream that does not need to be stirred while it is getting frozen. I realized it needed to be rich in fats to crowd out the water cristals. Jamie Oliver finally gave me the answer.
We had it yesterday and it absolutely came up trumps! We had it with dried figs, but any experimenting is possible with the basic recipe.
Easy? Dead easy!

Separate 4 large eggs. Beat the yokes with 50 grams of sugar until pale and foamy. Beat 500 ml double cream to a soft peak stage, but no further. Beat the egg whites very stiff with a pinch of salt in a very clean bowl. (Wipe with vinegary paper towel to degrease!)
Have ready: 400 grams of dried figs (I soaked them a little in warm water to soften them.) and three tablespoons of honey, pulsed together in the food processor.
Mix all ingredients together as gently as possible. Freeze.
Take out of the freezer into the fridge in time to make the parfait pliable.

Wouter Bos

-
Allochtonen opgepast!
Met zijn opmerking over brokkenmakende raadslieden is de heer Wouter Bos het niveau van de missionaris en zijn zwartjes nog niet ontstegen!

More City Dwelling

Er Doorheen

-
Zo!

Ik ben er
weer helemaal
doorheen
voor het moment.

Even wachten
op nieuwe
aan-, uit-, of in-
vallen.

(Kijk!
Zo wordt
iedere uitspraak
poëzie.)

Scribo Ergo Sum

-
A columnist writes to prove he exists. We are witnesses of his life. We learn where he had dinner and what he ate, what new sports he is learning and whom he met in the street on his way to the grocery store.
We learn at a deeper level that he has friends, that he is a sports type and that he does his own shopping in the neighbourhood.
But most of all we learn that he thinks. That he has thoughts and ideas about life. Being able to express them makes him fully alive. We see him cogitare ergo esse loud and clear.

However, writing and living cannot be done simultaneously. To write is to suspend life for the time needed to put one’s experiences on paper. While recording the day’s vicissitudes the act of living is on hold.
So: to be fully alive takes up too much time to allow one to record the daily happenings. But to attest of one’s existence one needs written proof.
Writing is not living. Yet to write is to exist.
What a paradox!

Swede and Cabbage

-
P.was surprised at the tastefulness of this combination!

Peel and dice a small swede. Blanch in boiling water for two minutes. Drain for 20 minutes to dry.
Heat some nutty oil in a wok and stirfry the swede until brown and caramilized. Add a small shredded (Savoy) cabbage. Keep stirring until the swede is soft and the cabbage still al dente.
Serve with toasted nuts (wal- or pine) and a generous amount of strong (=old) Gouda or Cheddar cheese.
I served it with millet, which was a bit dry, so a drizzle of nutty oil or butter will set that right.

City Dwelling

Playing with Food

-
Someone is playing games with our dog, Tazi. Games with his enormous appetite for food. He does not just like it; he loves and adores it, craves it, goes crazy about it. So someone has decided to play hide and seek with food: I hide, you seek, and your owners try to prevent the fun altogether, so you’d better be quick.
Who this person is, is unclear. Is it a person who wants Tazi to find the sandwiches and half-torn bags of crisps, or is it a teaser who mocks his craving?
Sometimes the sport is fun. A schoolboy’s packed lunch is hidden in a crevice of a wall. So Tazi needs to scrape with his paws and nuzzle with his snout to claw the goodie bag out. The only real challenge is to eat it before the mistress has arrived on the spot. Piece of cake.
At other times the game is mean. One time it must have been a nasty cat who hid the bread. She had hung slices of it on some branches of the trees.
Tazi went wild! He knew the bread was there. But however frantically he ran around the area where he could smell it, he could not catch it.
Mean. Mean.

Communication

-
"And I say, if people réally cannot communicate, the very least they can do is SHUT UP"

Tom Lehrer

Juffrouw Smid

-
Juffrouw Smid woonde in “de vier woningen.” Dit was een huis als een klassieke boerderij: een grondverdieping en daarop een laag puntdak waaronder nog kleine kamertjes.
Het zou ruim zijn voor een normaal gezin, maar het was niet één woning, het waren er vier: twee voor, twee achter. Lage vertrekken, een pomp achter het huis. Het huis zelf was mooi; het staat inmiddels op de monumentenlijst. Maar comfort had het toen niet.
Het lag aan de rand van het bos. Ernaast liep het “wasvrouwenlaantje”. Waarom dat zo heette weet ik niet meer, maar ik kan er van alles bij verzinnen.
Juffrouw Smid heette niet juffrouw Smid, omdat ze nooit getrouwd was geweest. Dat was ze wel degelijk, met meneer Smid, die allang overleden was. Ze heette zo, omdat ze van een lagere klasse was. Wij kinderen vonden dat raar, maar zelf vond ze dat heel gewoon.
Ze was van oorsprong Duitse, en sprak dan ook met een zwaar accent. Ze liep behoorlijk mank. Dag in, dag uit zagen we haar voorbij hobbelen, op weg naar de bushalte. Eén uur: “Kijk, daar gaat juffrouw Smid.”
Zo nu en dan kwam ze bij ons aan de achterdeur. Net als de schillenboer, en de tuinman. Ik geloof dat ze wat extra huishoudelijk werk deed. Ik herinner me haar, zittend op de hooikist in de keuken, met een kopje koffie, kakelend als een kraai.
Ze kwam uit een ander tijdperk, dat snel bezig was voorbij te gaan.
Dat het toen nog bestond, verbaast me eigenlijk.

Grandmother's Clock

Sense of Humor

-
In dating desires both men and women indicate that a sense of humor is very important in a potential partner. The profiles that people present make that very clear.

Women are looking for a partner who makes them laugh.
Men prefer women who laugh at their jokes.

Well, that's perfect then, isn't it!

Auto Ongeluk

-
Mama neuriet. Haar haren dansen vóór me op het wiegen van de auto. Mijn voeten wippen op en neer in het stoeltje.
Vrachtwagens glijden langzaam vlakbij. Grote wielen langs het raam. Ze sproeien druppels. Ze komen dichterbij. Een douche van water kletst tegen de ruit. De wielen gaan niet weg. Ze rollen alsmaar door. Rollen. Rollen.
Ga weg, wielen!
Ze sproeien douchewater. Al maar ronddraaiend water in stromen over de ruit. Rollend water dat niet weg gaat.
De wielen komen boven haar haren. Als reuzen. De voorruit barst spattend open met de wielen erin. Haar haren zwermen door de lucht in een krans. Mijn keel krijst in mijn oren. Het kraakt en slingert.
Ik gil.
Zuurscherp prikt de rook van duizend lucifers in mijn neus en in mijn ogen.
Het wielenmonster verbrijzelt alles.

Making Shortcrust Cookies with the Children

-

The girl (8 years old) weighed the ingredients:

200 grams of flour, 100 grams of sugar, 150 grams of butter, a pinch of salt.

She cut the butter into the mixture with two knives and then started rubbing the course dough between her thumbs and her fingers. When the dough began to hang together she started kneading. Two mini splashes of cold water were needed to make it into one ball. Then the dough was divided into three parts, and the boys (5 and 2) were each given one as well.

They expertly rolled it out onto a placemat, using a little flour to avoid sticking. They took turns with the rolling pin. Then they cut out the cookies: stars and half-moons and ducks and bells. They rolled them back into a ball and started again. They made snakes and piled them one upon another.

Eventually there were two greased cookies sheets full of their creations.

These were baked for 15 minutes in a pre-heated 175 º C oven, and allowed to cool before they were tasted.

They were delicious, simply delicious! We had one cookie, and then another.

But best of all were the half-moon smiles on the faces of the children!

The Literacy of George W. Bush

-
George W. Bush knows seven words: six nouns and one personal pronoun.

The nouns are: Democracy, Freedom, Country, God, War, Terrorism.
The personal pronoun is: Our.

The pronoun may be used in front of any of the nouns:

Our Democracy.
Our Freedom.
Our Country.
Our God.
Our War.
Our Terrorism

Snow in the Washington Zoo

Snow here. And snow in the Washington Zoo!

Mardi Gras

-
What better place to celebrate Mardi Gras than Venice!

Rings o' Roses

Oranges in Grand Marnier

-
Cut peels from a washed orange with a potato peeler, to avoid the bitter white part. Cut the peels into julienne strips. Dissolve an equal amount of sugar into ditto water, dump the orange peel into it and boil softly for 10 to 15 minutes. Take out the strips and let the syrup from it drip back into the pan. Add a slosh of Grand Marnier.
Cut one navel orange per person crosswise into slices and cut away the peel. Lay them into a glass dish and pour the syrup over them. Let stand for a few hours.
Serve with grated dark chocolate and the candied julienne peel.
Subtle and refreshing!

Tidiness

-
I grew up in a tidy house. Everything was shipshape and had its place. No one would dream of disturbing the order. We didn’t know any different.
Only when I moved away to go to university did I discover I am not a neat person myself. I would stack the dirty dishes day after day, until I had run out of clean ones. On my desk lay an ever-growing pile of papers and books. Vacuuming would be done once a month. The only relatively tidy place was my bed, which I made every day.
Things have improved since then, but not dramatically. I am just not a very orderly person. For a long time I felt that as a shortcoming, a minor sin. Until we met the P’s: warm, jolly people, two feet on the ground. Lovely friends. And untidy! Their house was even more of a mess than ours, and they seemed to feel perfectly at ease with it. I learnt then that untidiness is not a sin after all. It is a character trait, not a convenient one at times, but no more than that. Now that I have accepted it, it is easier to find ways to minimize the inconvenience. To see it as a pitfall, of which I don’t need to be ashamed; to laugh at my own shortcomings; to warn people that I am not very well organized, and that they may point it out to me, when I have missed something important.
It has made my life a whole lot easier, and better organized into the bargain!

Romans

The Romans are marching up the via appia again!

Seasonal Food: Celeriac Salad

-
My greengrocer told me that vegetable supplies do not so much follow the seasons as the desires of the customers. At the end of winter they are fed up with kale and sprouts, and they demand young beans and strawberries. Therefore the farmers grow what the customer wants in their glasshouses or the products are imported from afar. Thus, even though the season and the weather dictate sturdy root vegetables, they are in short supply.
Bizarre.

So before they have disappeared from the market altogether, here is a delicious recipe for celeriac salad:

First make a generous portion of remoulade. Mix mayonaise with low-fat yoghurt, strong mustard, crème fraîche for silky texture, lemon juice or cider vinegar or both, salt and pepper.
Slice and peel a bulb of celeriac, and grate straight into the dressing to avoid discoloring. Add chopped parsley, mix thouroughly and allow to stand for a few hours, if possible, to give the flavours the chance to marry.

Even better the next day, and all in all no comparison to the bought version!

Living in Rome

Clear Soup

-
Dilute a quality vegetable stock cube in water and bring to the boil. Dump in it: thinly sliced spring onions, thin rondelles of carrot, ditto celery, and any other vegetables that seem suitable. Not too many varieties at the time, to keep it exclusive. Cook them al dente.
Ladle into bowls and sprinkle chopped parsley on top.
Serve piping hot.

Torture

-
. . . And all this time the Americans have been shamelessly torturing Iraqis . . .

Child Abuse

-
In my contacts with parents and children I have become more and more convinced that taking sides with an abused child against its parents is absolutely counterproductive. Social workers are well aware of how strong the loyalty of a child is towards its father and mother, and they see it as a set back. They feel the need to separate child and abusive parent.
I believe, however, that hardly ever do parents maltreat a child on purpose; that it is done against their will, in an act of despair. Parents love their children, however much social services seem to believe the opposite.
Abusing parents need sympathy and help, rather than punishment and censure. They need recognition in their struggle with raising children. It is in the interest of the child that a parent can openly talk about the difficulties she encounters, so she can learn new ways to deal with her children.
I strongly believe that in many cases abuse can be stopped if society took a more lenient, open stand on it. Forcing abusive parents to hide their shame is not in the interest of their children.
One cannot protect children by antagonizing their parents.

Valentine Feelings Anno 1957

H.J. was my first boyfriend. He brought me cookies and sweets at school, and that was about it. I was the only girl to be invited to his birthday party. We went to the Muiderslot. It was fun.
When my mother suggested I bring him home for lunch one day, I dutifully invited him. He refused point blank.
"Why?" I insisted, surprised at such stubborness.
"I just won't. And it is over between us!"
He has hated me for the rest of our schooltime together.
I couldn't care less.

Thuiskomen

-
Verwarming opdraaien . . .
E-mails lezen . . .
Waden door stapels wasgoed . . .
Telefoneren met de kinderen . . .
Kijken wat er nog aan proviand is . . .
Agenda raadplegen . . .

Terugkeren tot de dagelijkse sleur . . .

Whitest White

glass bauble
dangling on a string

dumping
passengers
on whitest white

glaring
white
underfoot

bluest
icy blue
overhead

only the string,
the glass bubble
string,

connects
to the valley
below

Fencing

Ice Cream and Frozen Fruit

-
This is a chic and easy dessert.

Heat some frozen summer fruit with a little sugar (and lemon juice). Boil for a few minutes, until it is mushy, but the berries are still more or less intact.
Serve over two scoops of quality vanilla ice cream.
Decorate with a mint leaf for presentation, if you think the colour combination is not spectacular enough!

Arthur

-
De jongen uit het huis met het keffertje heet Arthur. Hij wordt elke dag met de auto naar school gebracht. Niemand anders wordt zo gebracht. Bennie loopt met broer en zusje de straat uit, gaat bij de hoek linksom, en dan is de school aan de overkant. Hansje van Dam rijdt achterop de fiets van zijn moeder.
Arthur komt in een héle grote Amerikaanse slee. Zijn vader stuurt, zijn moeder zit ernaast, en soms zit zijn oma achterin. Ze draagt een lange jurk met bruine bloemen. Zo’n jurk heeft geen enkele oma die Bennie kent. “Dat is een sarong,” zegt moeder.
Arthur komt uit Indonesië. Het is daar heel warm en elke dag schijnt de zon. Het regent er nooit. Daarom is Arthur veel donkerder dan andere mensen. Iedereen klimt er als apen in de bomen. Arthur klimt het beste van alle jongens in de klas. Dat komt omdat hij vroeger in Indonesië aap was. Niet zoals het aapje van tante Lien. Zo’n aap als in de dierentuin met grijpvoeten en een hele lange staart.
Als Arthurs vader met de auto voorrijdt, komen de schoolkinderen in een drom er omheen staan. “Meneer! Meneer!” roepen ze. Hij maakt grappen naar hen terwijl hij het portier openzwaait. Alle jongens doen aardig tegen Arthur. “Mag ik jouw vriendje zijn?” vraagt Hansje van Dam. “Mag ik dan in jouw auto rijden?” Arthur lacht. Hij praat niet veel. Hij lacht alleen de hele tijd.
Bennie wil ook vragen of hij in de auto van Arthur mag rijden. Er staan zoveel jongens, het lukt hem niet in zijn buurt te komen. Hij wordt opzij geduwd. “Nóu!” zegt hij tegen Frank die met zijn elleboog in zijn maag stompt. Frank hoort het niet eens.
Juf Kramer doet heel aardig tegen Arthur. Hij mag haar altijd helpen. Om een briefje naar de juf van de andere klas te brengen, of om in de pauze de schoolmelk uit te delen. De andere kinderen mogen dat ook wel eens, maar niet zo vaak als Arthur. Hij is het lievelingetje van de juf. Omdat hij anders is. Omdat hij in een grote Amerikaanse slee rijdt.
Hij woont in het huis met de torens aan de Wilhelminalaan. Het is een kast van een huis, een kasteel van een huis, met honderd kamers, en brede gangen waar Arthur op zijn fiets racet. Of rolschaatst, of knikkert, of stoeit met het keffertje. Hij roetsjt er van gladde trapleuningen. Het ruikt er naar aap, zoet strooiig, bedwelmend zoet, zoals Arthur ruikt, naar gebakjes en bruine chocoladetaart.
Kamers vol speelgoed heeft het huis. Het ligt opgestapeld in uitstalkasten; een elektrische trein natuurlijk, met seinen en wissels en honderden rails en wagons; levensgrote pluche beren, zoals Bennie wel eens op een plaatje heeft gezien; meccanodozen, dinkeytoys, en nog veel meer, maar Bennie weet niet wat.
Frank wel. Frank heeft er gespeeld, in het huis met de torens. Op een middag stapte hij met Arthur in de Amerikaanse slee. De volgende dag stonden alle jongens om hem heen, terwijl hij stond te vertellen over de elektrische trein, en de wissels die je met knoppen moet bedienen, en andere knoppen waarmee je de locomotieven kunt laten rijden, wel drie of meer tegelijk. Zie je, een elektrische trein. Bennie wist het wel.
Niet eerlijk, dat Frank daar gespeeld heeft. Nu verdringen alle jongens zich om te horen van de trein, en de boomhut in de tuin, en wat niet al.
Als de slee met Arthur bij het schoolplein aankomt, rent Frank ernaartoe, en de hele kluit jongens erachteraan. Arthur stapt uit en lacht naar Frank.
Niet eerlijk.

Fietsie

"On a tricycle, built for . . . "

Ontzield Huis

-
We dragen
je ziel
het huis uit.

Vuilniszakken
vol
troep
die je niet
durfde
wegdoen.

Brieven verdriet,
foto’s
van eens.

Koffers met
truien,
sokken,
hemden,
zakdoeken tranen,
schoon
gewassen,
strak
gestreken.

Onze ruimzucht
verjaagt
je geur
van sigaretten,
zweet,
slonzige
haren.

We dragen
je ziel
het huis uit.

Waarheen?

Beans and Grains

-
The problem with vegetarian cuisine is how to make sure there will be sufficient intake of protein, especially if one wants to avoid dairy products. Beans contain protein. So do nuts, grains, mushrooms and some vegetables, but they don’t always contain all the proteins necessary. The trick is a varied diet, and the right combinations. Beans and grains seem to be the ideal marriage for the correct absorption of protein by our bodies. Hence the Jazz song Red Beans and Rice Are Paradise. Various types of foreign beans are now available in cans.

Cuban Black Beans and Rice

Sauté onions and garlic in olive oil with ground cumin, coriander, and paprika or chilli powder. Add chopped carrot and after a few minutes chopped green bell pepper. Add some fresh chopped tomatoes, and tomato juice or diluted tomato puree. Season to taste. Add the (drained) black beans towards the end, and some chopped parsley.
Serve over cooked brown rice, or quinoa, or bulgur, or even couscous, with a dollop of sour cream and hot pepper paste. In the Netherlands this would be called sambal, in France harissa, in the Americas hot sauce. Any of these will do. So will varying the vegetables (try cauliflower or celery), or the beans. (Do I need to specify?)

Delicious the next day, diluted as a soup!

Angst en Domheid

-
Minister Verdonk is het nu helemaal in de bol geschoten. Nederlands wordt de verplichte taal op straat, en liefst ook in de huiskamer, maar helaas zal de taalpolitie dat niet kunnen controleren. Allemaal angst en domheid.
Ja, angst. Mensen zijn bang als ze anderen niet kunnen verstaan. Dat is duidelijk. Waaróm heb ik zelf nooit begrepen. Ik vind het juist prettig als ik eens niet hoef te luisteren.
Daarnaast is de nieuwe regel een gotspe! Nederlanders staan er zelf om bekend dat ze altijd hun eigen taal spreken als ze in het buitenland met een groep autochtonen zijn! Nooit bedacht dat dat onbeleefd en beangstigend kan zijn!
Erger is dat het plan getuigt van domheid. Taal is het instrument dat kinderen begrippen bijbrengt. Abstracte begrippen kunnen alleen via taal worden aangeleerd. Een kind hoort moeilijke woorden van de ouders — koppeling, verantwoordelijkheid, magie — en vraagt wat het betekent, of leert het uit de context. Kent het die begrippen, dan is de vertaling naar een andere taal (lees Nederlands) nog maar een eenvoudige stap. Consciëntieuze allochtone ouders — heus, die bestaan! — zullen braaf thuis Nederlands spreken, een taal die ze vaak maar op basisniveau beheersen. Hun kinderen zullen via die basistaal geen complexe begrippen leren, en dus achterblijven in hun intellectuele ontwikkeling. Is dat wat mevrouw Verdonk voorstaat?
Dom, dom, dom.
Maar misschien is dat juist wat ze wil: het volk dom houden. Ik vrees alleen, dat ze zal volhouden dat dát niet haar doel is.
In ieder geval spreekt deze regel boekdelen over het intellectuele denkraam van de minister!

Winterglow

Only the plumed reeds stand proudly aloof in the winterglow

Regeren is Achteruitzien

-
De stijging van werkeloosheid onder allochtone jongeren is zorgwekkend.
Het kabinet (lees Verdonk) ziet geen reden tot het nemen van maatregelen.

Gelukkig sturen we wel militairen naar Afghanistan.

De Kin

-
Vergaderen, daar houdt zijn kin van.
Terwijl de arm als pilaar met de elleboog in het tafelblad verankerd staat, leunt de kin comfortabel op de rug van zijn hand. Hij kijkt peilend rond.
De gezichtsdelen zijn weer aardig op dreef: het sikje aan de overkant wipt opgewonden op en neer, terwijl de overhangende mond spreekt. Het kuiltje ernaast schommelt. Een jaknikker.
Het gaat goed. De kin hoeft niet vastberaden zijn krachtige hoekigheid in de strijd te werpen. Hij kan minzaam blijven rusten op de hand die koesterend onder hem langs strijkt.
Dit komt zijn peinzend intelligente blik ten goede.

De Asielzoeker

-
Opvangkampen zijn vaal: de barakken grijs, of verveloos onbestemd; de ramen smerig. Het weer is grauw. Het regent, of het stormt natte sneeuw. Als de zon schijnt is het hooguit waterig. Op het terrein liggen plassen van de buien die gevallen zijn, of die nog moeten vallen. Het kamp huilt.
Ook de mensen in het kamp zijn vaalgrijs: grauwe Zuid Europeanen en matgele Chinezen, vale bruine Aziaten en dofzwarte Afrikanen. Zelfs de kleurig gebatikte jurken hebben hun glans verloren. De kleur van het kamp is grauw, kleurloos.
De mensen die in het kamp wonen schuifelen met gebogen hoofd rond. Ze bewegen zich als magnetische bollen die elkaar afstoten. Soms komt hun hoofd omhoog van hun borst en richten ze hun ogen op iets dat onzichtbaar in de verte ligt. Dan laten ze hun kin weer zakken. Ze zijn mummies geworden.

De contactambtenaar zit in het kantoortje achter de tafel, een lege stoel tegenover hem. De tafel staat dwars voor het raam dat uitkijkt op een binnenplaats vol plassen. Schimmen lopen traag heen en weer. Ertussendoor haast zich een jongen met slingerbewegingen. Hij springt over de plassen; de panden van zijn jas fladderen om zijn benen. De contactambtenaar ziet zijn huppelpas en fronst de wenkbrauwen. Er wordt op de deur van het kantoortje geklopt. De jongen komt buiten adem binnen.
"Am I late? I am sorry."
Hij is niet te laat, maar dat weet hij niet.
"Ga zitten," zegt de contactambtenaar.
De jongen moet nu zijn vluchtverhaal vertellen. Maar kort. "Houd het kort," zegt de contactambtenaar telkens. Demonstraties, een verboden krantje uitgeven, verboden lectuur, geheime vergaderingen, arrestaties.
"Ja. Ja."
Een vlucht in de avond, een leven aan scherven, zwerven om uit de klauwen van het regime te blijven.
De contactambtenaar kijkt naar de handen waarmee de jongen gebaart, en denkt aan zijn dochter. "Is het haast klaar?"
Veel geld aan een reisagent, een bootje bij nacht, een vliegtocht, een autorit, een kamp in de regen.
"Zo is het wel genoeg." De contactambtenaar klapt het dossier dicht. Zijn handen rusten gevouwen op de map, terwijl hij zich voorover buigt.
"Luister eens goed, jongeman. Jij denkt misschien dat je, door wat verboden krantjes te lezen, naar Nederland kunt vluchten om hier een beter leven te beginnen. Maar die truc gaat niet op. Zulke jongens als jij kunnen we niet gebruiken. Je wist best dat het verboden was om opruiende lectuur te lezen en demonstraties te houden. Dat zal heus geen reden zijn om je hier toe te laten. Had je het maar niet moeten doen."
De jongen heeft zijn zwarte ogen op die van de contactambtenaar gericht. "Neemt u mij niet kwalijk, meneer," zegt hij. "Ik had begrepen dat er in de tweede wereldoorlog Nederlanders zijn geweest die zich verzet hebben tegen het toenmalige regime en dat die ook verboden krantjes gelezen hebben. Ik had begrepen, dat die mensen helden waren en dat Nederland vrijheid van meningsuiting als een grondrecht zag."

Hij beent weg over het kampterrein. Zijn jaspanden fladderen om zijn benen. Hij springt behendig over een plas.
De contactambtenaar kijkt uit het raam en fronst zijn wenkbrauwen. Op hetzelfde moment begint het te stortregenen. De jongen rent over de binnenplaats, de rug van zijn jas over zijn hoofd trekkend. Hij springt weer over een grote plas, maar mist nu de andere oever. Het water spat hoog op en zijn voeten zijn kleddernat.
De contactambtenaar glimlacht.
De jongen is naar een overstekend stuk van het dak gevlucht, waaronder hij met een aantal andere mensen staat te schuilen. Hij heeft de natte jas van zijn hoofd getrokken en schudt zijn zwartglanzende haren. Zijn gezicht glimt van het water en op zijn wimpers glinsteren regendruppels.
Maar dat ziet de contactambtenaar niet.

Zo gretig

Zo gretig
is de mensheid,
zo gierig
met vrijgevigheid.

Terwijl achterin de tuin
een eenzame ziel
stilletjes,
zonder vragen,
zijn sigaretje rookt,

zien de mensen
het niet,
lopen ze
zelfzuchtig
aan hem voorbij.

White Bean Casserole

-
This is an easy and delicious dish:
Boil dried white beans (flageolets or other beans) with a peeled onion, cut in half, a bay leaf, and other herbs, if you like. Add salt halfway the cooking. Or use canned beans for convenience.
In an oven-proof dish mix the drained beans with lots and lots of fresh thyme and a good amount of crème fraîche. Top with grated cheese, cheddar or Gouda. Bake in a 200 º C oven until bubbling and golden on top. Serve with French bread (although I still prefer coarse brown bread) and a salad.
Super simple!

The Big Chill

Bird Flu

-
According to the joke president Bush is completely prepared for the war on the Terrible Bird Flu: he is about to bomb the Canary Islands.
At this moment, however, he had better redirect his attention to Turkey. Even though that may mean the end to Thanksgiving Dinners!

Killing Me Softly

-
I know how they do it: the old patient is suffering in a humanly cruel fashion, and the doctors relieve the pain with an injection, or a higher dosage of sedation, so dear father will not wake up again.
It sounds too good to be true. And that is what it is: too good to be true. For where is the dividing line? Who decides that pain and discomfort have become unbearable? Is it impatient father, who has never been sick in his life, and would like to be done with it? Or the family, who have witnessed this stage of the illness long enough, who are emotionally exhausted and ready to move on to the next scene of the tragedy?
Well, let me be blunt: I think ending a person’s life in this or any other way is murder. I am all for stopping unnecessary treatment, all for palliative medication, that relieves enough of the pain to make the last hours of life bearable. But allowing sedation to induce death is crossing that dividing line. And worse: allowing it by law is making murder legal. That is all there is to it.
For how much does the decision for this “treatment” have to do with the suffering of illness? Is it not in actual fact made out of the fear of death and dying, either on the part of the patient, or that of his physician and family?
Wilfully denying a person his moment of death: thát is cruel in my view. Life should be allowed to run its course, with the good and the bad. Or rather: the good through the bad.
We have become too used to pain relief in any shape or form. We have become spoilt and impatient. We expect no less than instant satisfaction. Thus, we are forgetting that dying is not only pain and misery. There is also great beauty in it. Just as there is in birth, painful as it may be.
So when my time comes, please don’t kill me—softly or otherwise. Allow me to live and die as fully aware as possible!

Firma Grimm en Co

-
Firma en Co Grimm verhandelen sprookjes en verzinsels. Ze hebben er hele pakhuizen vol van. Allemaal gesorteerd op onderwerp: meisjes met boze stiefmoeders; prinsen, vermomd als kikker, ga zo maar door. Ze hebben ze allemaal opgeborgen in glazen kooitjes. Alle verzinsels van hetzelfde onderwerp in een groep bij elkaar in dezelfde kamer. Dat schept een band. Zo kunnen ze ervaringen uitwisselen.
Soms nodigen ze een gastspreker. Die houdt dan een verhandeling over hoe slecht het afgelopen zou zijn als een stiefmoeder niet boos zou zijn geweest, of een prins in een tor veranderd zou zijn. Dan was het heel anders vergaan in de wereld, dat verzeker ik je!
Dat stelt zo’n groep dan weer wat gerust, dan kunnen ze zich weer wat beter schikken in hun lot.
Want het zijn lastige klanten, die sprookjesfiguren! Co en Firma hebben er heel wat mee te stellen. Nu zijn Hans en Grietje er weer vandoor. Ze zaten daar goed, bij die heks in dat huisje. Maar ze wilden toch nog meer. Ze wilden “de wijde wereld in.” Nou vráág ik je! De wijde wereld in! Wat móet je daar? Ze hebben het hier toch goed? Elke dag hun natje en hun droogje. Vooral die Hans had niet te klagen. Die kreeg goed te eten! Heel goed. En dan nog niet tevreden.

Illiteracy

-
Fatma is illiterate. She can read numbers, but not words. With amazement I watch her as she opens her files and leafs through the letters, searching for the right one. How does she do it?
I imagine myself in an Arabic country, trying to do the same. It is daunting. What is her method? Is it recognizing the icons at the top of the letters? What if some icons are the same? It is puzzling to me.
As I am watching her neatly arranging her papers, I admire her courage.

Maatje van toen

-
Als het regent trekken we onze kaplaarzen aan, en onze regencapejes. De jouwe is legergroen, die van mij donkerrood. Het zijn zeildoek capes, geweven van buiten en glibber-glad aan de binnenkant. Ze hebben geen mouwen, alleen twee gleuven voorop waarachter onze armen verstopt zitten.
Zo blijven we droog; zo zijn we beschermd. Alleen ons gezicht niet. Het jouwe glimt van de nattigheid. Er hangt een druppel aan je neus, en je wimperharen plakken aan elkaar.
We lopen de hele lange ’s Gravelandseweg af naar school, over de natte blaren. Vanaf de beukentakken tikkelt de regen op onze capuchons.
“Klop, klop.”
“Ja?”
“Mag ik binnenkomen?”
“Ja.”
Ik schuif mijn hand naar buiten, tast naar de opening in je cape, en kruip erin. Langs mijn pols lekt een straaltje water, maar dat geeft niet, want je kleine, schrale hand ligt warm in de mijne.
Zo gaan we de hele lange weg naar school. Weet je het nog?
Over het voetpad onder de druipende beukenbomen, jouw kleine, schrale hand warm in de mijne.

Dinsdag - JPdag

-
Het lekkerste vond hij toch Hummus:

Pureer een blik kikkererwten met een teen knoflook, een hand (lente)uitjes, een paar lepels tahini, wat zout, peterselie, en cayenne peper of een stukje rode peper in de keukenmachine. Gebruik het nat van de erwten om naar behoefte aan te lengen.
Dip er rauwe groente in (broccoli, wortel, courgette) en geroosterd pitabrood, in punten gesneden. Zo is het een hele maaltijd!

Opinionated People

-
I am getting fed up with hearing the staunch opinions of people. No subject is safe from small talk at the dinner table. Homelessness, drug trafficking, but especially the Islam and the position of women, including burkas and the like, are great favourites. With great dexterity vicious swords, dealing with these issues, are slashing about at parties. Solutions are flying around: this should be forbidden, that not allowed. If only the politicians would listen to these knights in armour, there would be no war, no misery. All would be fine and dandy.
It is precisely these opinionated fops that make the world such a scary place. They have no doubts, only fear of the unknown, which they would banish with verve, if they could. They have no respect for weaklings like me who waver. They blurt their statements straight into my face, insisting, “Right? Aren’t I right?” They have no patience to hear me stammer, “I don’t know. I really don’t know,” and sigh at so much indifference to the troubles of the world. If only the likes of me would pay better attention.
Well, I have no patience with them anymore. I am fed up with being bulldozed over, just because I show doubt and indecision. I will no longer be bullied into agreeing. From now on I will outlaw useless discussions in my immediate neighbourhood. I will stick a banner on my forehead, saying: “I DO NOT DISCUSS POLITICS WITH ANYONE.” I will finally be strong and opinionated myself: discussions are pointless, they are no longer allowed in my presence.
So there!
This is my opinion.
Until I waver again.