Juffrouw Smid

-
Juffrouw Smid woonde in “de vier woningen.” Dit was een huis als een klassieke boerderij: een grondverdieping en daarop een laag puntdak waaronder nog kleine kamertjes.
Het zou ruim zijn voor een normaal gezin, maar het was niet één woning, het waren er vier: twee voor, twee achter. Lage vertrekken, een pomp achter het huis. Het huis zelf was mooi; het staat inmiddels op de monumentenlijst. Maar comfort had het toen niet.
Het lag aan de rand van het bos. Ernaast liep het “wasvrouwenlaantje”. Waarom dat zo heette weet ik niet meer, maar ik kan er van alles bij verzinnen.
Juffrouw Smid heette niet juffrouw Smid, omdat ze nooit getrouwd was geweest. Dat was ze wel degelijk, met meneer Smid, die allang overleden was. Ze heette zo, omdat ze van een lagere klasse was. Wij kinderen vonden dat raar, maar zelf vond ze dat heel gewoon.
Ze was van oorsprong Duitse, en sprak dan ook met een zwaar accent. Ze liep behoorlijk mank. Dag in, dag uit zagen we haar voorbij hobbelen, op weg naar de bushalte. Eén uur: “Kijk, daar gaat juffrouw Smid.”
Zo nu en dan kwam ze bij ons aan de achterdeur. Net als de schillenboer, en de tuinman. Ik geloof dat ze wat extra huishoudelijk werk deed. Ik herinner me haar, zittend op de hooikist in de keuken, met een kopje koffie, kakelend als een kraai.
Ze kwam uit een ander tijdperk, dat snel bezig was voorbij te gaan.
Dat het toen nog bestond, verbaast me eigenlijk.