-
Ze merkt het altijd pas op het moment dat het gebeurt.
In de holte van haar bed zweeft ze tussen droom en dag. Een warme stroom glijdt loom tussen haar benen. Het warmt het laken onder haar. Heel stil blijft ze liggen in het lekkere nest. Haar nest.
Niet te veel bewegen. Dan wordt de plek nat en koud; dan kan ze er niet prettig meer in terugkomen.
Doodstil laat ze zich koesteren door het vocht, haar eigen vocht, een holletje van warmte. Hier is het gemis gedoofd. Hier heeft ze, waar ze zo diep naar verlangt. Ze wil het altijd bij zich houden, altijd vasthouden.
Maar het nest trekt zich geleidelijk van haar weg.
In de ochtend ziet ze toe hoe haar moeder met een bits gezicht de kille lakens van het bed rukt.
No comments:
Post a Comment