Fietsen

-
Ik laat haar voor me fietsen. Haar blote benen strekken zich trappend naar omlaag, één, twee, één, twee. Het ritme van haar paardenhoeven op de pedalen. De kuiten glad en strak. In de holtes van haar knieën springen telkens twee spierbanden op. Haar gladde kuiten. De holtes van haar knieën die zich krommen en strekken. De hoeven op de pedalen. Om te janken, zoals ze dat doet.
Ze weet het niet. Hoe haar benen op en neer gaan. Hoe de kuiltjes in haar knieholtes zich verdiepen en weer glad strijken. Hoe haar shortje geplakt zit aan het zadel. Haar ene arm hangt er doodleuk naast te slingeren. Naast het trappen van haar dijen. Naast het ritme, op en neer, op, neer.
“Hé, kankerlijer! Ka’ je niet uitkijken!”
Ik hengst op mijn rem, mijn stuur tegen een proletenbak.
Aan de overkant van de straat is ze blijven staan, haar fiets bungelend tussen haar benen. “Kom je nog?”