Met een zwaai trek ik de ijskast wijdopen. Geen cola, ook niet achter de plastic dozen. Het krat in de kelder is leeg. Roos zit op de bank voor de televisie naar Spoorloos te kijken.
“Mam?”
Ze draait zich naar me om. Ik hang mijn ellebogen naar voren over de leuning. De eikel, die vermiste familieleden opspoort, staat blij te blaten. “We besluiten naar Bogotá te gaan, en de moeder van José in het bevolkingsregister op te zoeken. Hier hebben we geen succes.”
Terwijl die mafkikker met zijn pleeborstelhaar rondspringt in de Zuid-Amerikaanse zon, zit José zich in zijn Vinex woonkamer te verbijten achter het beeldscherm. De camera hapt naar hem van dichtbij. Zijn ogen worden groter, zijn tanden staan in zijn onderlip.
Roos zit er net zo bij: dikke ogen, Kleenex op het tafeltje.
De pleeborstel gaat nog lekker rondrijden in de zon, en vindt tenslotte een vrouw in een bloemetjesjurk met wie hij wat babbelt in hakkelig Spaans. Bingo! José slaakt een diepe zucht. Wat hij daar nou van vindt, wil die eikel nog weten. “Ja, heftig.”
“Is er nog frisdrank?” vraag ik.
Roos snuit haar neus.
“Laat maar,” zeg ik.
No comments:
Post a Comment