Next week we are going to do a house exchange. We've done it before.
First there is the excitement of looking what is on offer. Where would we like to go, and what kind of house would we like. In the meantime we get offers from others. Oh, Italy, we hadn't thought of that.
Fairly soon we had an offer from Devon that looked very attractive. So then the negotiations could start. When would be a good time for you? Can we bring our dog? How far is Dartmoor from your house? When can we meet and exchange keys?
When all that has been arranged a lot more joy of anticipation has been enjoyed than when you book a hotel or a bungalow. I am imagining myself in the house, what the owners are like. I am imagining them in our house. Will they like the many nooks and crannies filled with small treasures?
A house swap is like crawling into another person's skin for a short period of time. You are still you, but you are clad in another's best clothes!
Try it! I recommend it!
Saturday, September 17, 2011
Wednesday, September 07, 2011
The Falling Man
Sunday, September 04, 2011
Zestigers op de Fiets
Herkent u ze, de zestig-plussers op hun splinternieuwe fiets? Ze hebben hem gekocht bij de Mammoet of bij de Gigant of zelfs op internet, want ze zijn nog modern. Ze zijn nu toe aan een fiets die hun gemoedstoestand verbeeldt: “We zijn wel in ruste, maar we zijn nog actief. Wij zijn de Fitte Vutters.”
Ze hebben hun korte broek aangetrokken en hun sneakers. Aan helmen doen ze niet–goddank. Maar wel aan een stuurstanddaard voor de fietskaart, of anders een eigentijds GPS systeem. Ze zitten nog onwennig op hun nieuwe vehikel, ze slingeren nog wat. Want ze waren toch meer gewoon aan de auto of aan het stadsmodel, dat stabieler was.
Het is gewoon nog wennen om niet meer forens te zijn. Ze rijden nog niet zo soepel, ondanks de proefrit. Daarbij heeft hun bel de rrr afgeschaft: hij zegt nu alleen maar ting in plaats van trrring-trrring.
Maar o, wat zijn ze trots op hun glimmende model!
Ze hebben hun korte broek aangetrokken en hun sneakers. Aan helmen doen ze niet–goddank. Maar wel aan een stuurstanddaard voor de fietskaart, of anders een eigentijds GPS systeem. Ze zitten nog onwennig op hun nieuwe vehikel, ze slingeren nog wat. Want ze waren toch meer gewoon aan de auto of aan het stadsmodel, dat stabieler was.
Het is gewoon nog wennen om niet meer forens te zijn. Ze rijden nog niet zo soepel, ondanks de proefrit. Daarbij heeft hun bel de rrr afgeschaft: hij zegt nu alleen maar ting in plaats van trrring-trrring.
Maar o, wat zijn ze trots op hun glimmende model!
Subscribe to:
Posts (Atom)