Al dagen bezig met één scène.
Telkens verder eraan schaven.
Lopen in het bos met de hond,
en dan denken: o ja, ze heeft rode konen, zoals die vrouw daar met haar Labrador.
En de man heeft krullen, net als R.
Hoe het licht in de kamer valt en de gordijnen opbollen in de wind.
Hoe het ruikt naar oud hout.
Een merel die zingt in de avond.
Zo moet het dan langzaam ontstaan.
Stapje voor stapje.
Tot het genoeg is.
Nou ja, genoeg . . . .
No comments:
Post a Comment