-
Ze laat zich op haar rug vallen in het zand, haar armen en benen wijd gespreid. Ik kniel naast haar neer. Mijn schaduw kruist haar lijf. De zee ruist. De wind proeft zout. In de hoogte krast een meeuw.
Haar ogen zijn gesloten tegen de zon. De haartjes van haar wimpers liggen doodstil op haar wangen. Haar neusvleugels trillen telkens even uit. Ze likt haar lippen nat. De wind beweegt een krul die op haar voorhoofd ligt.
Van haar hals omlaag naar het hemdje dat los om haar lijf floddert. Haar navel piept eronderuit: een lief kuiltje, een meertje om uit te drinken.
Borsten heeft ze niet. Babytietjes zijn het, met tepels als gepelde lychees, sappig en vol op haar ribbenkast. Ze liggen roerloos. Twee tere, roze hoopjes die door haar dunne topje schijnen. Ik buig ernaar over om ze te bekijken, twee aandoenlijke heuveltjes. Om te zien of ze als rotsjes op zullen springen. Of mijn kijken dat kan flikken. Kijken tot ze stevige rotsjes worden.
Maar ze houden zich gedeisd. Week en zacht en weerloos lief.
Dan tuit ik mijn lippen en blaas erover.
No comments:
Post a Comment