Probleemdrinker

-
Ik ben een probleemdrinker. Ik geef het toe.
Ik pas geheel in het profiel: de juiste intake, de goede opleiding, en de postcode klopt ook.
“Voor oudere vrouwen geldt meer dan een ‘standaardglas’ per dag als een probleem,” spiegelt de NRC mij voor. Oké, klopt. Ik ben een oudere vrouw die dagelijks meer drinkt dan een standaardglas. Ergo: ik heb een probleem.
Alleen, wat is mijn probleem? Ik ga niet met mijn meer dan een standaardglas op achter het stuur van een auto zitten, zoals ik mensen in mijn omgeving wel zie doen. Ik raak niet op feestjes zo gegrepen door de drank dat ik niet van ophouden weet. Ik val allang niet meer ‘s avonds ladderzat in mijn bed. Ik fiets de halve stad af, ren de trap op, in plaats dat ik de roltrap neem, ik wandel uren met de hond. Dus wat is het probleem?
Daarnaast drink ik ongeveer drie theepotten per dag. En nog eens een sloot melk bij het slapen gaan. Zou dat ook een probleem kunnen worden?
Ik begrijp best dat alcohol bij een aantal hoogopgeleide ouderen een probleem is. Dat zie ik ook wel. Ook ík erger me aan het gemak waarmee er bij elke gelegenheid geschonken wordt, tot op de lagere school van de kinderen toe. “Oudercrèche”, heette het, en ik vond het ongepast dat de wijn daar rijkelijk vloeide. Dus daar doe ik niet aan mee.
Maar doe effen normaal, zeg! Iets een probleem noemen, zonder dat het een probleem is, gaat echt te ver!
Dat is het calvinisme ten top!
Die zonde laat ik me niet aanpraten!
En dan zal dat wel "ontkenning" heten.