Mama Staat; Papa Zit

Ze zijn als een stoel. Een keukenstoel. Mama de achterpoten en het rugstuk, staand. Papa de zitting en de voorpoten.
Ik mag op Papa’s schoot zitten. Er zijn geen armleuningen. Hij steunt mij niet. Ik voel zijn dunne knieën onder mij als ongemakkelijk knoestige takken. Zijn benen wiebelen. Ik moet mijn evenwicht proberen te bewaren. Het hobbelt onder mij. Toch mag ik niet tegen de rug leunen. ‘Ga rechtop zitten,’ zegt Mama. Dus ik wankel.
Ik weet niet hoe het gebeurt. Ik weet zelfs niet óf er iets gebeurt. Maar nu lig ik op de grond. Alleen. Niemand die mij opraapt. Ik wil terug op Papa’s schoot kruipen. Ik weet niet waar hij is. Ik zie zijn voeten niet. Hij reikt geen hand naar mij uit.
Zou Mama nog steeds rechtop staan? Ik denk dat ze over mij heen kijkt, maar ik zie haar niet. Alsof ze lucht is geworden. Koud, als een wind die langs mijn oren giert.
Nee, niet giert, want ik hoor het niet. Het is een gevoel: kil, eenzaam, troosteloos.
En Papa is weg.
Foetsie.
Weg.