Moeder

-
Je ziel ligt als een ijl, spiegelend vlak.
Je taal is ontkracht, je stem te zwak.

Terwijl we reiken naar elk moeizaam woord
Blijft het schor in je keel gesmoord.
Half begrepen, maar nog nooit zo na:
Is het nu pas dat ik je wezenlijk versta?

Hoe vaak eiste je liefde in heftig verdriet.
We wilden het geven, maar konden het niet.
Je vocht om begrip in bitter verwijt.
Machteloos zagen we toe op je bijtende nijd.

Thans is dat strijdperk los gegleden.
Ragdun zwevend in een tijdloos heden:
De kamer verstilt in het winterlicht.
Gul strijkt even een glimlach over je gezicht.

In dat schijnsel dat je blik bezielt
Zien we pas echt hoeveel je van ons hield.
Nu kun je het niet anders meer zeggen
Dan door je broze vingers om mijn hand te leggen:

Hou me vast. Ik laat je niet meer gaan.
Ik houd je vast. Hier wil ik met je staan.

(3/10/1917 - 2/2/2001)