Mijn moeder had een touwdoosje. Het stond op het lage tafeltje bij het raam, een mooi houten kistje met heel veel eindjes touw, die netjes opgewonden waren om de vingers van mijn moeder en met een keurige knoop waren vastgemaakt.
Soms speelde ik met de touwtjes: ik schoof het deksel van het doosje en grabbelde erin. Ik bekeek de verschillende koordjes en strikjes en lintjes; hun kleuren, roze of blauw of geel, hoe ruw ze waren. Ik sorteerde ze op het tafeltje, touw bij touw van dik naar dun.
Er zat ook een schaar in het kistje. Die werd gebruikt voor alles wat maar geknipt moest worden. Een wat koppige schaar, die oud en nogal bot was. Die legde ik opzij. Die hoorde er niet bij. Alleen de touwtjes in het gelid.
Als ik moeder hoorde veegde ik ze gauw bij elkaar en borg ze weer weg. Niet dat moeder het niet weten mocht. Niet dat ik denk dat ze boos zou worden. Maar toch. Het was mijn spel. Van mij alleen.
No comments:
Post a Comment