Lap

-
Lap was de hond der honden. Sneu voor de dieren die na haar kwamen. Ze zijn tenslotte ook heel lief geweest. Maar ja, geen Lap.
Ze kwam bij ons uit het asiel in Amerika toen ze 5 maanden was. P. en ik hadden haar samen uitgezocht. Maar ze mocht niet direct mee. Eerst moest nog worden bekeken of ons huis wel geschikt was. En of we wel een omheinde tuin hadden. Want anders ging het feest niet door.
Nu woonden we riant, nogal een overgang na ons flatje in Gouda. Dus dat was wel in orde, en een hek om de tuin hadden we ook.
Toen ik Lap een paar dagen later ging halen, was ze uitgelaten van blijdschap. Ze wilde maar niet op de achterbank blijven. Ze wilde met me knuffelen, me omhelzen, aflikken. Kreunend en zwiepend en kwijlend hing ze over de leuning in mijn nek. Ik heb de auto aan de kant van de weg gezet, en we hebben even heel heftig elkaar de liefde verklaard. Toen was het goed. Ik mocht weer verder, en zij ging rustig op de bank liggen.
Bij thuiskomst was er natuurlijk een heleboel te ontdekken. Nadat we zo een tijdje bezig waren geweest om aan elkaar en de nieuwe omgeving te wennen, liet ik haar in de omheinde tuin en ging aan het werk.
“Woef!” bij de voordeur. Hoe kon dat nou? Hekjes niet goed dichtgedaan? Alles nog eens gecontroleerd. Lap weer in de tuin.
“Woef!” bij de voordeur. Want ja, zo’n hek. Dat was maar 1.50 hoog. Daar spring je natuurlijk zó overheen!
Lap kwam en ging naar eigen believen, struinde de hele buurt af, samen met de buurhonden, die ook al maling hadden aan hekken, en had een luizenleven! Ze is 17 jaar bij ons geweest. Veel hebben we met haar meegemaakt. Ze ging altijd met ons mee met vakantie, want asiels, daar had ze een broertje dood aan.
Ze deelde onze vreugde toen we kinderen kregen, en waakte over ze.
En toen ze uiteindelijk dood ging, hebben we haar begraven op de plek, waar ze in later jaren altijd lag uit te kijken naar de konijntjes, die ze in haar jeugd zo fanatiek najoeg. Want dat verdien je dan wel!